Lyrics and translation Okaber - Dənizin Intiharı

Dənizin Intiharı

Atasan bu dənizə özünü, o qədər boğulasanki
Səhər tezdən gecəyə qədər hər kəs unutsun səni
Ancaq yuxularda gələsən görüşlərə
Yada ki, içdiyin zəhrimarlar qurutsun səni.
Atasan bu dənizə özünü, (o qədər boğulasanki)
Fəryadın, qovuşsun haraylara
Son dəfə həsrətlə baxasan qağayılara
Atasan bu dənizə özünü, çırpılasan qayalara
Yazdığım bütün şeirləri də yırtıb aparasan
Bu yarımadanın bağrından natamam qalan
Bütün sevgiləri də dartıb aparasan!
Atasan bu dənizə özünü, heçkəslə barışmadan
Güvəndiyin dağların qarı dumana qarışmadan
Varlı-kasıb yarışmadan çıxartmadan təmizə özünü
Siqareti yarım çəkib, atasan bu dənizə özünü.
Mavilərdən iyrənib, dostuna çevriləsən mavi ləpələrin
Görəsənki, mavi dalğalar necə səpələnir
Təpələrin külə döndüyü yerlərdən uzaq qaçasan
Hündür bir yerdən uçasan yuxarı, sonra aşağı
Pıçıldayasan bu cümləni:
Sən varsan varam
Sən yoxsan yoxam!
-Necə də gülməli
Atasan bu dənizə özünü, qürura toxunmadan
Onsuzda yox olmusan, daha da yox olmadan
Dostlarla da artıq getməyəsən çiyin-çiyinə
Bir də, həmin saçların ətrini dəyişəsən dəniz iyinə.
Dərin nəfəs alıb, hər kəsdən qisas alıb ölümlə həyat kimi
Onunla mən: Məkkə və Mədinə, dəclə və fərat kimi
Onsuzda əbədiyyət heç vaxt sevməmişdi, əbədiləri! (heç vaxt.)
Bizimsə dualarımız açıq havalardan
Titrədirdi müqəddəs sayılan məbədləri
Atasan bu dənizə özünü, heç kəs oyanmadan
Sübh namazından öncə, azan dayanmadan
Yağış yağmadan, ya da yağış əvəzinə, daş yağmadan
Qurunun oduna yaş yanmadan. yalanlarla baş aldadan
Cəmiyyətdən uzaqlaşıb atasan bu dənizə özünü
Sevgilər də saxlayasan salam-sağollarda
Əlvidalara çatmamış saxlayasan yarı yollarda
Mən isə darıxdım, səslədim səni.
Yemək sırasını səbrsiz gözləyən
Kimsəsiz uşaq kimi səbrsiz gözlədim səni.
(Atasan bu dənizə özünü...)

Самоубийство моря

Брось себя в это море, утони так глубоко,
Чтобы с утра до ночи все забыли тебя.
Чтобы являлась ты только в снах,
Или чтобы выпитый яд иссушил тебя.
Брось себя в это море, (утони так глубоко,)
Чтобы твой крик слился с воплями чаек,
В последний раз тоскливо взгляни на них,
Брось себя в это море, разбейся о скалы,
Все стихи, что я написал, разорви и унеси с собой,
Из сердца этого полуострова, оставшиеся незаконченными,
Все наши чувства утащи на дно!
Брось себя в это море, ни с кем не прощаясь,
Пока снег с гор, на которые ты полагалась, не смешался с туманом,
Не выясняя, кто богаче, кто беднее, не очищая себя,
Докурив сигарету наполовину, брось себя в это море.
Возненавидев синеву, стань другом синих губ,
Увидишь, как разлетаются синие волны,
Убежишь далеко от мест, где холмы превращаются в ветер,
С высокого места взлетишь вверх, а потом вниз,
Прошепчешь эти слова:
Если ты есть – я есть,
Если тебя нет – меня нет!
- Как смешно.
Брось себя в это море, не задевая гордость,
Ты и так уже исчезла, прежде чем исчезнуть окончательно,
С друзьями больше не гулять плечом к плечу,
И запах твоих волос сменить на запах моря.
Глубоко вздохнув, отомстив всем смертью, как жизнью,
Ты и я: как Мекка и Медина, Тигр и Евфрат,
Ведь вечность никогда не любила вечных! (никогда).
А наши молитвы из открытых небес
Сотрясали святые храмы,
Брось себя в это море, пока все спят,
До утренней молитвы, пока не умолкнет азан,
Пока не пошел дождь, или вместо дождя, пока не посыпался град,
Пока сырое не сгорело в огне сухого, пока ложью не заморочили голову,
Отдалившись от общества, брось себя в это море,
Любовь сохрани в приветствиях,
Прощаниям не дай случиться, останови на полпути,
А я скучал, звал тебя.
Как беспризорный ребенок, нетерпеливо ждущий еды,
Нетерпеливо ждал тебя.
(Брось себя в это море...)