Lyrics and translation Pawbeats feat. Bisz - Niemożliwość Pożegnań

Niemożliwość Pożegnań

Pogubiony w codzienności czas
Znajduje już z rzadka
By usiąść z Tobą swobodnie na dłużej
Nie sprawdzając ciągle zegarka
Jedyne formy bliskości
Spojrzenia aż ciężkie od znaczeń
Mówiące wszystko, czego nie wytłumaczę Ci
Czego nie powiem inaczej już
A teraz wracam do domu
I mówię do Ciebie w myślach godzinami
O tym jak bardzo mnie boli, że wciąż się mijamy
Że chciałbym mieć więcej
Czasu
Lecz czy to coś zmieniłoby miedzy nami?
Bo chyba specjalnie drzwi co nas dzielą zostawiamy wciąż niedomknięte
W niemożliwości pożegnań

Za każdym razem jest we mnie ten ogrom zdziwienia
Czasem co przecieka przez
Oczy, usta, palce
I nie ma we mnie pogodzenia, że
Rzeczy jak gdyby przestawały istnieć
A to malutkie jak gdyby jest tu tylko dla otuchy
Bo nie ma ich, jakby tu były na niby
I wciąż mi jest mało
I ponawiam prośbę
Co kiedyś zdawały się skromne
Pozwól nam dotrwać do końca zimy
Ostatni raz ujrzeć wiosnę
I choć pełniłeś mą prośbę
Bezczelnie ponawiam ją ciągle
To grzech
To źle
Lecz wiem, że rozumiesz to dobrze

Bo wszystko co przyszłe, przeszło tak nagle
A wszystko co przeszłe, wydaje się martwe
I pewnie dlatego nie mógł się za siebie oglądać Orfeusz
A jednak to zrobił
I chyba wiem, czemu
Że nie spotkamy się już
Jedyne, czego sie boje
Naszej niezwykłej miłości
Dom z Tobą będzie musiał odejść
Jak mam pożegnać na zawsze się
Co mogę powiedzieć – nie wiem
Zawsze
Nigdy
To są nieludzkie przestrzenie
Że nasze ręce już się nie splotą, miałbym to zaakceptować
Mogę tylko w osieroconych dłoniach
Chować twarz
Markować uśmiech
Połykać słowa by później
Powtarzać je w głowie raz po raz od nowa
I pragnąc się schować jak w muszlę
W Twoich bezpiecznych ramionach

Że nie spotkamy się już, tego nie umiałbym przeżyć
Od losu dostaliśmy wiele
Czy potrafiliśmy to wszystko docenić?
Ze źródeł czasu pić
I błogosławić nawet najmniejsze krople
Ile przelotnych spojrzeń i chwil umknęło nam w biegu na dobre
Czasem najdroższej osobie nie powiesz
Tego, o czym krzyczy serce
Zostanie to we mnie jak w Tobie
Zostanie to w Tobie i we mnie
Mimo ze wszyscy próbują powiedzieć sobie to samo
To hardcore
Jeżeli wszyscy nosimy w sobie tę samą nieprzetłumaczalność

Niemożliwość pożegnań
Niemożliwość pożegnań
Niemożliwość pożegnań
Niemożliwość pożegnań

Całą Twoją niewysłowioną miłość do mnie
Usłysz jak moje wyznanie
Czujemy to samo
Czujemy to samo tak samo niewypowiedziane
Pozwól mi mówić w głębi Ciebie
Głosem co jeszcze bez barwy
Co czyni go Twoim czy moim
Nie mówi niczego prócz prawdy
Dobrze, że się zazębiamy
Nasze życia to ogniwa
Ja parę dekad po Tobie
A Ty parę dekad przede mną byłaś
Właściwie żyliśmy razem tak blisko
Aż po godzinę ostatnią
I choć rozstanie rozdziera
To nie rozdziela tak bardzo
A wiosną zakwitną kwiaty, które zrywaliśmy latem
To te same kwiaty
A czas swoja władze nad nimi ma tylko tymczasem
Rozstania każą nam żałować
Nieprzerobionych lekcji uważności
Miliard detali płynących drobinami czasu
Nietrwałych, ulotnych
To co pomiędzy palcami przepływa
Między wersami dziś pochwyć
W Niemożliwości pożegnań
W Przeznaczeniu ogniw

The Impossibility of Farewells

Lost in the daily grind of time,
I rarely find the chance
To sit with you freely, for a while,
Without constantly checking the clock.
The only forms of closeness
Are glances, heavy with meaning,
Saying everything I can't explain to you,
Everything I can't say otherwise.
And now I return home,
And I talk to you in my thoughts for hours,
About how much it hurts me that we keep missing each other,
That I wish I had more
Time.
But would that change anything between us?
Because it seems we deliberately leave the door that separates us slightly ajar,
In the impossibility of farewells.

Every time, there's this immense astonishment within me,
Sometimes leaking through
My eyes, lips, fingers.
And there's no acceptance in me, that
Things seem to cease to exist,
And this small bit, as if it's here just for comfort,
Because they're not here, as if they were just a pretense.
And it's still not enough for me,
And I renew the request
That once seemed modest.
Let us last until the end of winter,
See the spring one last time.
And although you fulfilled my request,
I shamelessly repeat it again and again.
It's a sin,
It's wrong,
But I know you understand this well.

Because everything that's future, passed so suddenly,
And everything that's past, seems dead.
And that's probably why Orpheus couldn't look back,
And yet he did.
And I think I know why.
That we won't meet again,
The only thing I fear.
Our extraordinary love,
The home with you will have to depart.
How can I say goodbye forever?
What can I say - I don't know.
Always.
Never.
These are inhuman spaces.
That our hands will never intertwine again, I would have to accept that.
I can only, in my orphaned hands,
Hide my face,
Fake a smile,
Swallow words, to later
Repeat them in my head, over and over again.
And desiring to hide, like in a shell,
In your safe arms.

That we won't meet again, I wouldn't be able to survive that.
We received a lot from fate.
Were we able to appreciate it all?
To drink from the sources of time,
And bless even the smallest drops.
How many fleeting glances and moments escaped us in our haste, for good.
Sometimes, to the dearest person, you won't say
What your heart screams.
It will remain in me, as in you,
It will remain in you and in me.
Even though everyone tries to tell themselves the same thing,
It's hardcore.
If we all carry within us the same untranslatability.

The impossibility of farewells,
The impossibility of farewells,
The impossibility of farewells,
The impossibility of farewells.

All your unspoken love for me,
Hear it as my confession.
We feel the same,
We feel the same, just as unspoken.
Let me speak in the depths of you,
With a voice that's still without color,
What makes it yours or mine
Says nothing but the truth.
It's good that we interlock,
Our lives are links.
I, a few decades after you,
And you, a few decades before me.
We actually lived together so close,
Until the final hour.
And although separation tears us apart,
It doesn't separate us that much.
And in spring, the flowers we picked in summer will bloom,
They are the same flowers.
And time only has temporary power over them.
Farewells make us regret
The unlearned lessons of mindfulness,
A billion details flowing like grains of time,
Ephemeral, fleeting.
What flows between your fingers,
Capture it today between the lines,
In the Impossibility of Farewells,
In the Destiny of Links.