Lyrics and translation Racoon - De Held En De Lul

De Held En De Lul

De held van de stad, loopt soms ook op z'n sokken
En de lul van de stad maakt niet altijd die brokken
Het is lastig voldoen aan een titel als 'Held van de Stad'

Hij heeft nul energie, om z'n vinger te wijzen
Nee niet meer de jongste, en z'n haren steeds grijzer
En de Held van de stad, nou de held heeft het even gehad

Bij een barmeid die lekker haar kont en haar plaatjes draait
De Held is er eventjes tussenuit genaaid
Eventjes zitten op de kruk van de Lul van de stad

En de Lul van de stad ziet de Held op zijn plekkie
Zijn bier en zijn peuken, man, dat is zijn stekkie
Maar hij ziet ook de Held, zijn verdrietige bekkie, en zwijgt

En de Held zegt hardop: "wat moet ik nou man?
Want iedereen die vindt er toch wel het zijne van
En wie ben ik dan, om te bepalen wat wel of niet kan?"

En zo zaten ze daar, even niemand verwijtend
De Held en de Lul, oh zo broederlijk zwijgend
Met een grijns op hun smoel, want die barmeid, ze draaide maar door
En zorgen, daar heb je morgen weer voor

En zo werden ze vrienden, ongeveer veertig jaar
Samen biljarten, en allebei weinig haar
Om een scheet werd gelachen, en de waarheid verteld aan elkaar

En de dag van morgen kwam veel te snel dichterbij
Bril op de neus, zo zaten ze zij aan zij
En ouderdom kroop, en ziekte, 'peuf' steunen, en janken, zeiken
Luisteren, ho maar, ze wilden beiden gelijk

En zelfs op het sterfbed nog even een flinke bout
De lach en de traan, was hun eeuwige zelfbehoud
"Hee Lul", zei de Held, "we hadden het mooi voor elkaar
Begraaf me morgen maar daar."

En daar stond de Lul, en het graf was verlaten
Hij had veel vrienden gehad, en niks nagelaten
En de regen sloeg zacht op het modderige pad

En hij neuriede zachtjes het lied van de barmeid
Herinnerde zich, de belangrijke strijd om de kus van die meid
Nou die had 'ie gehad

En nou won hij alweer van de Held, wie had dat ooit gedacht
Maar het deed hem nog veel meer pijn, dan hij ooit had verwacht
En hij zij: "Ik mis je mijn vriend, vaarwel en rust zacht."

Герой и Болван

Герой города, иногда тоже ходит в носках,
А болван города не всегда тот, кто всё ломает.
Тяжело соответствовать титулу "Герой Города".

У него нет сил, чтобы кого-то обвинять,
Уже не молод, и волосы всё седее,
И Герой города, ну, герой немного устал.

У барменши, что крутит пластинки и виляет задом,
Герой ненадолго смылся,
Присел на стул Болвана города.

И Болван города видит Героя на своём месте,
Его пиво и сигареты, чувак, это его уголок,
Но он видит и Героя, его грустное лицо, и молчит.

И Герой говорит вслух: "Что мне делать, мужик?
Ведь каждый считает своим долгом высказаться,
И кто я такой, чтобы решать, что можно, а что нельзя?"

И вот так они сидели, никто никого не упрекая,
Герой и Болван, о, так по-братски молча,
С ухмылкой на лице, ведь та барменша, всё крутила пластинки,
А заботы, о них можно подумать и завтра.

И так они стали друзьями, лет на сорок,
Играли в бильярд вместе, и у обоих мало волос,
Смеялись над пустяками, и правду друг другу говорили.

И завтрашний день слишком быстро приближался,
В очках, сидели они бок о бок,
И старость подкралась, и болезни, "пфу" стоны, и плач, нытьё,
Слушать, тихо, оба хотели говорить одновременно.

И даже на смертном одре ещё один крепкий приступ,
Смех и слёзы, были их вечным самосохранением,
"Эй, Болван", сказал Герой, "у нас всё было хорошо,
Похороните меня завтра там."

И вот стоял Болван, а могила была заброшена,
У него было много друзей, и ничего не осталось,
И дождь тихо барабанил по грязной тропе.

И он тихо напевал песню барменши,
Вспомнил важную битву за поцелуй той девушки,
Ну, он его получил.

И вот он снова победил Героя, кто бы мог подумать,
Но это причиняло ему ещё больше боли, чем он когда-либо ожидал,
И он сказал: "Я скучаю по тебе, мой друг, прощай и спи спокойно."