Az Khodam Badam Miad - Ramesh translation in German

Az Khodam Badam Miad

نمی بینم دیگه هیچ کس برای
غربت چلچله ها گریه کنه
نمی بینم که دیگه چشم کسی
واسه تنها یی ما گریه کنه
چشم من مثل قدیم ها نمی خواد
مث ابرهای سیا گریه کنه
دیگه کم کم از خودم بدی می آد
تن پوسیده م و مرگم نمی خواد
میون این همه سایه
سایه ی من دیگه مرده
آخه تنهایی ی کهنه
خورشید رو از اینجا برده
لب من شهر سکوته
توتنم زندگی مرده
دستی از اونور ابرها اومده سایه ام رو برده
دیگه کم کم از خودم بدم می آد
تن پوسیده م و مرگم نمی خواد
دیگه دردم به سراغم نمی آد
خاک سرد تنم و پس می زنه
کسی که صداش به ابرها می رسید
مرده اما یاد گنگ اش بامنه
چشم خشکیده ی من کاش می دونست
حالا وقت خوب گریه کردنه
دیگه کم کم از خودم بدم می آد
تن پوسیده م و مرگم نمی خواد
همه ی شعری که خوندم
قصه ی تنها شدن بود
قصه ی رفتن و رفتن
قصه ی رها شدن بود
قصه مرگ یه قصه
بغض بی صدا شدن بود
قصه ی دوری و دوری
از شما جدا شدن بود
دیگه کم کم از خودم بدم می آد
تن پوسیده م و مرگم نمی خواد

Ich kann mich selbst nicht mehr leiden

Ich sehe niemanden mehr, der
um die Einsamkeit der Schwalben weint.
Ich sehe keine Augen mehr,
die um unsere Einsamkeit weinen.
Meine Augen wollen nicht mehr wie früher,
wie schwarze Wolken weinen.
Langsam, langsam kann ich mich selbst nicht mehr leiden.
Meinen verfallenen Körper will selbst der Tod nicht.
Inmitten all dieser Schatten
ist mein Schatten schon tot.
Denn die alte Einsamkeit
hat die Sonne von hier fortgetragen.
Meine Lippen sind eine Stadt des Schweigens,
in meinem Körper ist das Leben tot.
Eine Hand kam von jenseits der Wolken und hat meinen Schatten genommen.
Langsam, langsam kann ich mich selbst nicht mehr leiden.
Meinen verfallenen Körper will selbst der Tod nicht.
Mein Schmerz sucht mich nicht mehr heim.
Die kalte Erde stößt meinen Körper zurück.
Die Person, deren Stimme die Wolken erreichte,
ist tot, doch ihre vage Erinnerung ist bei mir.
Meine trockenen Augen, wüssten sie doch,
dass jetzt die richtige Zeit zum Weinen ist.
Langsam, langsam kann ich mich selbst nicht mehr leiden.
Meinen verfallenen Körper will selbst der Tod nicht.
Das ganze Lied, das ich sang,
war die Geschichte des Alleinwerdens.
Die Geschichte vom Gehen und Gehen,
die Geschichte des Loslassens.
Die Geschichte vom Tod einer Geschichte,
war der unausgesprochene Schmerz des Verstummens.
Die Geschichte von Ferne und Ferne,
von dir getrennt zu sein.
Langsam, langsam kann ich mich selbst nicht mehr leiden.
Meinen verfallenen Körper will selbst der Tod nicht.