Lyrics and translation Robert Long - In Die Dagen

In Die Dagen

Er lag een dun wit laagje onschuld, in die dagen
Er zweefden kleine plukjes vrede zachtjes neer
De lucht was vol van een verstild soort welbehagen
En er was nergens honger, nergens oorlog meer

Er klonk een kerstlied in de toppen van de bomen
Een lichte bries fluisterde zachtjes Stille Nacht
De vrede was dan toch uiteindelijk gekomen
Daar had de wereld al die eeuwen op gewacht

Het was zo stil - ontroerend stil
Alsof er niemand ooit de stilte zou verbreken
Alsof er niemand meer hardop durfde te spreken
Een sfeer van rust en harmonie en goede wil

Het leek of iedereen in vrede was gaan slapen
Een os en ezel lagen ergens in een stal
Er lagen herders in de velden naast hun schapen
'T Was zo sereen en zo ontspannen overal

Er lag een dun wit laagje onschuld, in die dagen
Een land als Nederland leek net een schilderij
'T Was van een schoonheid die een mens niet kan verdragen
Zo ongerept, zo ongeschonden, weids en vrij

En het was stil - merkwaardig stil alsof er niemand
Meer de stilte zou verbreken
Alsof er nooit meer iemsnd nog een woord zou spreken
Dezelfde wereld, maar een wereld van verschil

Er lag een dun wit laagje onschuld, in die dagen
Hoewel het verder naar het zuiden zonnig was
En van de mensen die daar op het asfalt lagen
Restte vaak niet meer zo heel veel meer dan een karkas

Maar hier in Nederland bleef het nog even vriezen
Hier werd voorlopig alles goed geconserveerd
Pas als de winter echt aan kracht zou gaan verliezen
Zou de bevolking ook wel snel zijn weggeteerd

En het bleef stil - luguber stil
Er zou ook nooit een mens de stilte meer verbreken
De laatste kans op overleven was verkeken
Dit was de eerste kerst op aarde
Na de laatste overkill

В те дни

Лежал тонкий белый слой невинности, в те дни, моя дорогая,
Парили в воздухе маленькие клочья мира, нежно опускаясь,
Воздух был полон безмятежного довольства,
И нигде не было голода, нигде больше не было войны.

Звучала рождественская песня в верхушках деревьев,
Лёгкий ветерок тихо шептал "Тихая ночь",
Мир наконец-то наступил,
Мир, которого мир ждал все эти века.

Было так тихо - трогательно тихо,
Как будто никто никогда не нарушит тишину,
Как будто никто больше не осмелится говорить вслух,
Атмосфера покоя, гармонии и доброй воли.

Казалось, все уснули в мире,
Вол и осёл лежали где-то в хлеву,
Пастыри лежали в полях рядом со своими овцами,
Всё было так безмятежно и спокойно повсюду.

Лежал тонкий белый слой невинности, в те дни, любимая,
Страна, как Нидерланды, была похожа на картину,
Это была красота, которую человек не может вынести,
Такая нетронутая, такая невредимая, просторная и свободная.

И было тихо - странно тихо, как будто никто,
Больше не нарушит тишину,
Как будто никто больше никогда не скажет ни слова,
Тот же мир, но мир иной.

Лежал тонкий белый слой невинности, в те дни, дорогая,
Хотя южнее было солнечно,
И от людей, лежащих там на асфальте,
Часто оставалось не так уж много, кроме скелета.

Но здесь, в Нидерландах, всё ещё держался мороз,
Здесь всё было хорошо сохранено,
Только когда зима действительно начнёт терять свою силу,
Население тоже быстро истощится.

И было тихо - зловеще тихо,
Никто никогда больше не нарушит тишину,
Последний шанс выжить был упущен,
Это было первое Рождество на Земле,
После последнего уничтожения.