Εκείνη Δε Μεθούσε, Έσβηνε Τη Δίψα Απλά - Solmeister translation in English

Εκείνη Δε Μεθούσε, Έσβηνε Τη Δίψα Απλά

Μοιάζει χλωμό.
Πες μου το νιώθεις όπως
το νιώθω κι εγώ;
Είναι τα μάτια μου χαμένα
στων ματιών σου τον βυθό
και ας πνιγώ.
Χαλάλι δεν ψάχνω να κρατηθώ.
Δεν βλέπω όνειρα
για δεν κοιμάμαι απλά λιποθυμώ.
Και πληγώνεται αυτός που αγαπάει
γιατί πληρώνει
των άλλων τα λάθη μια ζωη.
Πιστεύω
πως άσπρη μέρα δεν θα φανεί
και οτι μπορεί στραβά να πάει
θα μου πάει.
Αρχικά και για να τα 'χω
και με μένα καλά
παραδέχομαι πριν πω οτιδήποτε πως συχνά
βάζω τα χέρια μου και βγάζω τα μάτια μου μόνος
και δεν έχει αλλάξει τίποτα κι αυτή τη φορά.
Μα πες μου.
Εγω και εκεινη πως περίμενα να λήξει
Φταίει που προτιμώ την αυτοκαταστροφή από την πλήξη
Φταίει που προτιμώ
από την ηρεμία μου τη θλίψη
Για να ξεκινήσει η ποίηση
να μιλήσει.
Δεν με μισούσε πες της.
Απλώς με αγαπούσε μισά.
Ποτέ δεν ήταν δικιά μου στα φωτεινά,
άρα πως να 'ναι δικιά μου παντοτινα;
Πόσα όνειρα παιδικά
πεθαίνουν βίαια σ' άχαρα πρωινά σαν κι αυτά.
Πες της.
Θα 'μουνα εδω.
Θα 'μουν ανάσα σε πνιγμό.
Θα 'κανα ό, τι περνάει απ'το χέρι μου για να μην πάθει κανένα κακό.
Μα αιμορραγώ και φτύνω το αίμα φωνάζοντας "ΣΩΣΕ ΜΕ!".
Γι' αυτό σε λίγες σελίδες ψάχνω για να την βρώ.
Γιατί εχει μείνει ενα παραμύθι μισό και
επικίνδυνα χαμηλό επίπεδο σεροτονίνης στο μυαλό.
Και μια μνήμη απο εκείνη ενα φθινόπωρο ψυχρό
στη λίμνη που πεθαίνουν οι κύκνοι.
Το βράδυ εκείνο που ο ουρανός έβρεχε κρύσταλλα
ήταν το βράδυ που εκείνη μ'έκανε θρύψαλα.
Είχα γεμίσει το ποτήρι της με όνειρα.
Μα εκείνη δεν μεθούσε,
έσβηνε τη δίψα απλά.
Γι'αυτό.
Όταν της πεις πως με κέρδισε,
πριν της φορέσουνε τις δάφνες στο τέρμα,
δύο σφηνάκια ηττοπάθειας απο μένα
στείλ'της και πες ο χαμένος τα κέρασε.
Την καρδιά μου απ'το στήθος αφαίρεσε
χωρίς να στάξει ούτε σταγόνα από αίμα.
Χωρίς να σπάσει το μαχαίρι το δέρμα.
Και μενταγιόν στο λαιμό της την πέρασε.
"Να 'σαι χαρούμενος" μου 'πε
"και να γελάς." .
Έτσι γέλασα ειρωνικά και της είπα: "Ευχαριστώ, πώς δεν το σκεφ
τηκα; ".
Αν θα μιλήσουμε ξανά με ρωτά και σιωπώ
για δεν το 'χω με τα τυπικά και τα ψευτικα.
Δεν θέλω αλλα λόγια για 'μας
Με το μαχαίρι της στην πλάτη.
Μια λέει πως δεν μ'αγαπάει
μια κάθεται σιωπηρή.
Κλείνω τις πόρτες του παλιού μαυσωλείου καθώς δακρύζω
και τον έρωτα σφραγίζω μια για παντα εκεί.
Να μου θυμίζει πως πονούσα
και ήθελα να κάνω τα πάντα
για να σβήσει λίγο η θλίψη απ'τα κεκρυπαρενια της μάτια.
Να της μιλάω ώσπου να φύγει το σκοτάδι της
ή έστω να 'μαι στο πλάι της για όσο αντέξω.
Μα αυτή δεν μου 'δωσε ποτέ λίγο απ'το φως της μέρας,
γιατί είναι κάτι σαν αέρας και κάθε αγκαλιά που μ'έσφιγγε μ'έδιωχνε.
Ήταν τα χείλη της το χείλος του γκρεμού κι ο
ίδιος πόνος που κοντά της μ'έφερνε μ'έσπρωχνε.
Καυτές ανάσες ζουν εδώ όσα φαντάσματα.
Ιδρώτας που 'γραψε ποιήματα στα σκεπάσματα.
Κι όσες φορές και να το πω θα το ξεχνάω,
τα κάστανα μάτια κάνουν τα πιο καλά ξεγελάσματα.
Το βράδυ εκείνο που ο ουρανός έβρεχε κρύσταλλα,
Ήταν το βράδυ που εκείνη με έκανε θρύψαλα.
Είχα γεμίσει το ποτήρι της με όνειρα
Μα εκείνη δε μεθούσε
εσβηνε την δίψα απλά.
Γι'αυτό.
Όταν της πεις πως με κέρδισε,
πριν της φορεσουνε τις δάφνες στο τέρμα,
δύο σφηνάκια ηττοπάθειας απο μένα
στείλ'της και πες ο χαμένος τα κέρασε.
Την καρδιά μου απ'το στήθος αφαίρεσε
χωρίς να στάξει ούτε σταγόνα από αίμα.
Χωρίς να σπάσει το μαχαίρι το δέρμα.
Και μενταγιόν στον λαιμό της την πέρασε.
Όταν της πεις πως με κέρδισε,
πριν της φορέσουνε τις δάφνες στο
τέρμα, δύο σφηνάκια ηττοπάθειας απο μένα,
στείλ'της και πες ο χαμένος στα κέρασε.
Την καρδιά μου απ'το στήθος αφαίρεσε
χωρίς να στάξει ούτε σταγόνα από αίμα.
Χωρίς να σπάσει το μαχαίρι το δέρμα.
Και μενταγιόν στον λαιμό της την πέρασε.
Δες πως της πάει
Δες πως της πάει
Δες πως της πάει
Δες πως την
Σπάει.

She Didn't Get Drunk, She Just Quenched Her Thirst

It seems pale.
Tell me, do you feel it like
I feel it too?
My eyes are lost
in the depths of your eyes
and let me drown.
I'm not looking for a way to hold on.
I don't see dreams
because I don't sleep, I just faint.
And the one who loves gets hurt
because he pays
for the mistakes of others for a lifetime.
I believe
that a white day will not appear
and whatever can go wrong
will go wrong for me.
Initially, and to be clear
and good with myself
I admit before I say anything that often
I put my hands in and gouge my own eyes out
and nothing has changed this time either.
But tell me.
How did I expect her and me to end?
Is it my fault that I prefer self-destruction to boredom?
Is it my fault that I prefer
sadness over my peace
For poetry to begin
to speak.
Tell her she didn't hate me.
She just loved me halfway.
She was never mine in the light,
so how could she be mine forever?
How many childhood dreams
die violently on joyless mornings like these.
Tell her.
I would be here.
I would be a breath in drowning.
I would do everything in my power so that she wouldn't get hurt.
But I bleed and spit blood screaming "SAVE ME!".
That's why I'm looking for her in a few pages.
Because there's a half-finished fairytale left and
a dangerously low level of serotonin in my brain.
And a memory of her from a cold autumn
by the lake where swans die.
The night the sky rained crystals
was the night she crushed me.
I had filled her glass with dreams.
But she didn't get drunk,
she just quenched her thirst.
That's why.
When you tell her that she won me over,
before they put the laurels on her at the finish line,
send her two shots of defeat from me
and tell her the loser bought them.
She removed my heart from my chest
without a single drop of blood dripping.
Without the knife breaking the skin.
And she put it around her neck as a pendant.
"Be happy," she told me
"and laugh." .
So I laughed ironically and said, "Thank you, why didn't I think of that
?" .
She asks if we'll talk again, and I remain silent
because I'm not good with formalities and fakes.
I don't want any more words about us
With her knife in my back.
One moment she says she doesn't love me
the next she sits silently.
I close the doors of the old mausoleum as I cry
and seal love there forever.
To remind me that I was in pain
and I wanted to do anything
to erase a little of the sadness from her hidden eyes.
To talk to her until her darkness goes away
or at least be by her side as long as I can stand it.
But she never gave me a little of her daylight,
because she is something like air and every hug she squeezed me with pushed me away.
Her lips were the edge of the cliff and the
same pain that brought me close to her pushed me away.
Hot breaths live here as many ghosts.
Sweat that wrote poems on the sheets.
And no matter how many times I say it, I'll forget it,
hazel eyes make the best deceptions.
The night the sky rained crystals,
was the night she crushed me.
I had filled her glass with dreams
But she didn't get drunk
she just quenched her thirst.
That's why.
When you tell her that she won me over,
before they put the laurels on her at the finish line,
send her two shots of defeat from me
and tell her the loser bought them.
She removed my heart from my chest
without a single drop of blood dripping.
Without the knife breaking the skin.
And she put it around her neck as a pendant.
When you tell her that she won me over,
before they put the laurels on her at the
finish line, two shots of defeat from me,
send her and tell her the loser bought them.
She removed my heart from my chest
without a single drop of blood dripping.
Without the knife breaking the skin.
And she put it around her neck as a pendant.
See how it suits her
See how it suits her
See how it suits her
See how it
Breaks her.