Lyrics and translation Spinvis - Stefan en Lisette

Stefan en Lisette

We werden ouder op het stille veld
We waren mager als het ochtendlicht
We lazen zwijgend in elkaars gezicht
Hoe iedere dag zich weer opnieuw voltrok
De echte wereld was een verre ster
Het dorp te klein en de zee te ver
Bij nader inzien, altijd achteraf
Hadden we alle tijd
Vergaten alle tijd
Alle tijd
Van ons werd verder niks verwacht
We doken van de steigers in de nacht
Er zat een diepe waarheid in de stomste grap
Er was altijd wat en op het stille veld stonden
Stefan en Lisette, zoals ze altijd op foto's staan
Zo wit en stil en achteraan
Alsof ze alles al
Alsof toen alles al
Alsof we alles al
Stefan en Lisette
Altijd samen maar niet echt een stel
Zo'n soort liefde kon niet echt bestaan
Hij dronk te veel en zij was veel te fel
Alles wat ik weet
Zoals hij haar dan soms lachen deed
Kon niemand iemand anders ooit
Want ze begrepen elkaar
En ze deelden elkaar
En wij keken ernaar
Hij was een rare en was nogal lui
Ze was een weegschaal en was nogal mooi
Ze had een racefiets en een tik en een schipperspet
Wie was er eigenlijk niet verliefd nou toen op Lisette
Stefan schreef een boek
Maar dat hebben we eigenlijk nooit geloofd
Hij las Bukowski en een vroege Proust
Hij rookte Chesterfiel
Hij citeerde Marx
Hij droeg zwarte Clarks
Rosalie ging trouwen
Roel en Bas gingen studeren in een andere stad
Toen Lisette oook ging en nog een paar ben ik verhuisd in Juni
Later ook dat jaar
Het regende maar door maar de herfst zou later prachtig zijn
Stefan bleef maar waar hij was
Met zijn demo's
Met zijn basgitaar
En zijn boekenkast
De wereld werd een ander land
Ik verloor toen iedereen een beetje uit het oog
Stefan werkte bij een krant voor een tijdje
Toen was er dacht ik iets aan de hand met een meisje
Het leven van Lisette
Was toen al tamelijk veel en toen al aardig verward
En toen ook altijd een gebroken hart
Van weer een andere man
En weer een andere man
En weer een andere man
Oké oké oké oké er is soep
Zei Stefan op een avond in een april
Stond ze daar weer op de stoep
Ze konden echt niet koken
Maar het ging voor de rest best wel goed
Met kerstmis waren we er allemaal
Haar bed stond in de keuken
En het was gewoon zoals het was
Hij had een kerstpaket
Ze had zijn kleren aan
We zongen Hold The Line
Ze zeggen dat een ziel soms verdwaald
Ze zeggen dat het s'middags had gesneeuwd
In de bomen hing een lage mist
Toen alles om haar heen zich van een naam ontdeed
Alles wat ik weet
Zoals hij haar dan soms lachen deed
Kon toen niemand iemand anders nog
En de zomer kwam
En de winter ging
Voorbij, voorbij, voorbij
Ze zaten in de auto van z'n broer
Het had geregend of waarschijnlijk iets dan op de weg
Maar Stefan remde niet, dat is wat de buurman zegt
God weet hoe, maar het ging heel erg hard
Ik wist het zelf ook niet, ik hoorde het later pas
Bij nader inzien altijd achteraf
Ze begrepen elkaar
En ze deelden elkaar
En wij keken ernaar
We werden ouder op het stille veld
We waren mager als het ochtendlicht
We lazen zwijgend in elkaars gezicht
Hoe iedere dag zich weer opnieuw voltrok

Стефан и Лиза

Мы взрослели на тихом поле,
Мы были худы, как утренний свет,
Мы молча читали в лицах друг друга,
Как каждый день вновь повторялся.
Реальный мир был далекой звездой,
Деревня слишком мала, а море слишком далеко.
Если подумать, всегда задним числом,
У нас было все время,
Мы забывали о времени,
Все время.
От нас больше ничего не ждали.
Мы ныряли с мостков в ночи,
В самой глупой шутке была глубокая истина.
Всегда что-то происходило, и на тихом поле стояли
Стефан и Лиза, как они всегда стоят на фотографиях,
Такие белые, тихие и позади всех,
Как будто они всё уже,
Как будто тогда всё уже,
Как будто мы всё уже.
Стефан и Лиза,
Всегда вместе, но не совсем пара.
Такая любовь не могла существовать.
Он слишком много пил, а она была слишком яркой.
Всё, что я знаю,
Как он иногда заставлял её смеяться,
Никто никогда не мог сделать так для другого,
Потому что они понимали друг друга,
И они делились друг с другом,
А мы смотрели на них.
Он был странным и довольно ленивым,
Она была как весы и довольно красива.
У неё был гоночный велосипед, нервный тик и капитанская фуражка.
Кто тогда не был влюблен в Лизу?
Стефан писал книгу,
Но мы никогда в это не верили.
Он читал Буковски и раннего Пруста,
Он курил Chesterfield,
Он цитировал Маркса,
Он носил чёрные Clarks.
Розали вышла замуж,
Роэль и Бас уехали учиться в другой город.
Когда Лиза тоже уехала, и еще несколько человек, я переехал в июне.
Позже в том же году.
Дождь лил как из ведра, но осень обещала быть прекрасной.
Стефан остался там, где был,
Со своими демо-записями,
Со своей бас-гитарой,
И своей книжной полкой.
Мир стал другой страной.
Я тогда немного потерял всех из виду.
Стефан какое-то время работал в газете,
Потом, кажется, у него что-то случилось с девушкой.
Жизнь Лизы
Тогда уже была довольно насыщенной и довольно запутанной,
И всегда с разбитым сердцем
Из-за очередного мужчины,
И очередного мужчины,
И очередного мужчины.
Хорошо, хорошо, хорошо, хорошо, есть суп,
Сказал Стефан однажды апрельским вечером.
Она снова стояла на пороге.
Они совсем не умели готовить,
Но в остальном всё было неплохо.
На Рождество мы все были там.
Её кровать стояла на кухне,
И всё было так, как было.
У него был рождественский подарок,
Она была в его одежде,
Мы пели Hold The Line.
Говорят, что душа иногда теряется,
Говорят, днем шел снег,
В деревьях висел низкий туман,
Когда всё вокруг неё лишилось имени.
Всё, что я знаю,
Как он иногда заставлял её смеяться,
Никто больше не мог сделать так для другого.
И лето пришло,
И зима ушла.
Миновала, миновала, миновала.
Они были в машине его брата.
Шел дождь или, возможно, что-то было на дороге,
Но Стефан не тормозил, так говорит сосед.
Бог знает как, но это было очень быстро.
Я сам не знал, я узнал об этом позже.
Если подумать, всегда задним числом.
Они понимали друг друга,
И они делились друг с другом,
А мы смотрели на них.
Мы взрослели на тихом поле,
Мы были худы, как утренний свет,
Мы молча читали в лицах друг друга,
Как каждый день вновь повторялся.