Nie Strasz - Stanisława Celińska translation in German

Nie Strasz

Nic, to strach,
Złe myśli, w śniegu ślad.
No już, już znikł
To nic, nic i nikt.
Wnikał i przenikał
Aż tam, gdzie kulił się
Mój śmiech.

Nie strasz, od dawna się nie boję.
Zobacz-wichura, a ja stoję.
Spokój soczysty jest tak
Jak cierpki był strach,
Mój strach- życie moje.
Mogłeś mnie jednym zetrzeć gestem.
Kiedyś. Lecz to już inna przestrzeń
Z drobnych supełków byłam cała,
Lecz się wydostałam. Jestem.

Już zmierzch o krok,
Lecz w dal biegnie wzrok
Przez łąk i pól,
I lat ciemnych wzór.
Przestrzeń pełna westchnień
I rosochatych wierzb.
Czy wiesz...?

Jestem kamykiem tutaj każdym,
Drogą piaszczystą, dworkiem jasnym.
W duszy szeroko mi, gdy ten pejzaż się śni
Gdzieś tam, w miastach ciasnych.
Niskich mgieł krucha pajęczyna,
Chopin się nagle przypomina.
Trudno go teraz nie usłyszeć,
Gdy w biel zmienia ciszę zima.

Nie strasz, od dawna się nie boję.
Zobacz-wichura, a ja stoję.
Spokój soczysty jest tak
Jak cierpki był strach,
Mój strach- życie moje.
Mogłeś mnie jednym zetrzeć gestem.
Kiedyś. Lecz to już inna przestrzeń
Z drobnych supełków byłam cała,
Lecz się wydostałam. Jestem.

Erschrecke Nicht

Nichts, nur Angst,
Böse Gedanken, eine Spur im Schnee.
Schon weg, ganz verschwunden,
Es ist nichts, nichts und niemand.
Er drang ein und durchdrang,
Bis dorthin, wo sich duckte
Mein Lachen.

Erschrecke nicht, ich fürchte mich längst nicht mehr.
Siehst du – der Sturm, und ich stehe.
Die Ruhe ist so saftig,
Wie bitter einst die Angst war,
Meine Angst – mein Leben.
Du konntest mich mit einer Geste zerstören.
Einst. Doch das ist nun ein anderer Raum.
Aus kleinen Knoten war ich ganz,
Doch ich bin entkommen. Ich bin.

Schon naht die Dämmerung,
Doch der Blick läuft weit
Durch Wiesen und Felder,
Und das Muster dunkler Jahre.
Ein Raum voll Seufzer
Und weidender Weiden.
Weißt du...?

Ich bin jeder Stein hier,
Der sandige Weg, das helle Herrenhaus.
Weit ist meine Seele, wenn diese Landschaft träumt,
Dort drüben, in engen Städten.
Zartes Gespinnst niedriger Nebel,
Chopin erinnert sich plötzlich.
Schwer, ihn jetzt nicht zu hören,
Wenn Winter die Stille in Weiß verwandelt.

Erschrecke nicht, ich fürchte mich längst nicht mehr.
Siehst du – der Sturm, und ich stehe.
Die Ruhe ist so saftig,
Wie bitter einst die Angst war,
Meine Angst – mein Leben.
Du konntest mich mit einer Geste zerstören.
Einst. Doch das ist nun ein anderer Raum.
Aus kleinen Knoten war ich ganz,
Doch ich bin entkommen. Ich bin.