Lyrics and translation Stanisława Celińska - Smuteczku Mój

Smuteczku mój, cichutki domowniku
Od dawna już przyjaźnię z tobą się
Kłopotów mych rój i zmartwień bez liku
Wciąż powierzam ci i mniej mi źle
Smuteczku mój, serdeczny powierniku
Ileż to lat ta przyjaźń już trwa
I świadkuje jej często w chwili złej
Na ustach słona łza

I tak ze mną będzie i zawsze, i wszędzie
Że ślicznie się przędzie życie me w tonacji moll
Tak nieustanie się zdarzało
Gdy mnie szczęście - choćby małe -
Choć na chwilę chciało wziąć na hol
Tyś oczywiście hol przecinał osobiście
Smuteczku mój, smuteczku mój, smuteczku mój

Smuteczku mój, z nadzieją i radością
Zmieszałeś się, przeinaczyłeś je
Nie dałeś się mi nacieszyć miłością
Wciąż odmieniasz los i życie me
Smuteczku mój, więc za co ja cię lubię
Choć w oku mym przez ciebie lśni łza?
Może za to, że życie znasz i mnie
Ty jeden znasz, ty mnie znasz do cna

A co jest niezwykłe, że są szanse nikłe
Że całkiem nie zniknę w życiu tym w tonacji moll
Że przerwę kiedyś raz milczenie
Krzyknę: "Szczęście, sfruń na ziemię
Spróbuj me istnienie wziąć na hol"
I uroczyście hol ten chwycisz osobiście
I wręczysz mi na długie dni, smuteczku mój

No jasne, tak będzie...
Smuteczku mój

Печаль моя, тихий домочадец
Я уже давно дружу с тобой.
Хлопот моих Рой и забот без Лика
Я все еще доверяю вам и меньше мне плохо
Печаль моя, сердечный попечитель
Сколько лет эта дружба длится
И свидетель ее часто в момент плохого
На губах соленая слеза

И так со мной будет и всегда, и везде
Что жизнь моя в минорном тоне
Так постоянно случалось
Когда мне повезет-хоть малое -
Хоть на миг захотелось взять в зал
Тысяцкого лоббировал лично
Печаль моя, печаль моя, печаль моя

Печаль моя, с надеждой и радостью
Вы смешались, вы изменили их
Ты не дал мне насладиться любовью.
Ты все еще меняешь мою судьбу и мою жизнь.
Печаль моя, так за что же ты мне нравишься
Хотя в моих глазах из-за тебя блестят слезы?
Может быть, за то, что жизнь ты знаешь и меня
Ты знаешь меня, ты знаешь меня.

И что примечательно, что шансы ничтожны
Что я не исчезну в этой жизни в тон минор
Что я нарушу когда-нибудь однажды молчание
Я закричу: "счастье, Пади на землю
Попробуйте меня существование взять на лобби"
И торжественно этот вестибюль захватишь лично
И вручишь мне на долгие дни, печаль моя

Ну, конечно, так и будет...
Печаль моя