Lyrics and translation TAU - Ul. Zwierciadeł

Ul. Zwierciadeł

Czy to było... prawdziwe?
Te pytania... ten głos... kim jestem?
Po co żyję?
Dokąd zmierzam?
I co to jest ta... prawda?
Co to jest prawda?

Zatem mam powiedzieć prawdę
Staję przed zwierciadłem i tak się na siebie patrzę
Żyję w kłamstwie? A co jest kłamstwem?
Dla mnie to tylko słowo, ale słowa mają władze
Dobra, nic nie tracę, mogę to opisać
Chwytam za długopis i wyrywam czystą kartkę
Czy to ważne, mitomanie?
Słyszę głos, który mnie zniechęca, aby pisać prawdę
Przełamuję się i przykładam długopis
Czuję strach, jakbym przyłożył lufę broni do skroni
Nagle trach, popłynęły te litery
Układam słowa w zdania, które obrazują moje wielkie błędy
Odsuwam się od biurka, patrzę ze zdumieniem
To jest sprzeczne z moim wyobrażeniem siebie
Wcale nie jest, jak myślałem, a zupełnie inaczej
Patrzę na tę kartkę i poznaję wreszcie prawdę

Prawda o mnie wybudziła nagle mnie, nagle mnie
I wraca do mnie każdej nocy, w każdy dzień, w każdy dzień

Prawda czasem boli, bo prawda wymaga
Zniewala nas kłamstwo, a prawda wyzwala
I to jest prawda o nas, i to jest prawda o nas
Prawda czasem boli, bo prawda wymaga
Zniewala nas kłamstwo, a prawda wyzwala
I to jest prawda o nas, cała prawda o nas

Czuję się przytłoczony, nie wiem co z tym zrobić
Jakby ktoś ściągnął zasłony do ciemnych pokoi
A tam bałagan, każda ściana zdjęta pleśnią
Po środku ja - małe nieświadome dziecko
Uświadamiam sobie, że to jest realne
Żyłem w przekonaniu, że jest fajnie
Odklejony od rzeczywistości, niedojrzały chłopiec
Który w głowie stworzył sobie świat marzeń – utopię
Żyję w chaosie, który myliłem z porządkiem
I nic nie jest w porządku w mojej głowie i poza nią
Chwytam kartkę i czytam ją
To jest czarno na białym, moje życie to jest dno
Nie mam siły tego dźwigać
Zamazuję słowa i przerywam kartkę ale to nie znika
Każda linijka jest wyryta w moim sercu
Ja już o tym nie zapomnę, pytam czemu?
Chwilę temu wypisałem kilka prostych słów
Chwilę później czuję, jakbym tu otworzył własny grób
Byłem pochowany w sobie, żywy trup
Co się ze mną dzieje? Czuję ból, ja, czuję ból!
Wpadam w panikę, a źrenice piecze sól
Nie mam siły już, znowu szukam ukojenia
I wyciągam blanta, siadam i wszystko do mnie dociera
Ja mam wyrzuty sumienia...
Ja mam wyrzuty sumienia

Prawda o mnie wybudziła nagle mnie, nagle mnie
I wraca do mnie każdej nocy, w każdy dzień, w każdy dzień

Ул. Зеркал

Было ли это... настоящим?
Эти вопросы... этот голос... кто я?
Зачем я живу?
Куда я иду?
И что это за... правда?
Что такое правда?

Итак, я должен сказать правду
Я стою перед зеркалом и смотрю на себя
Я живу во лжи? А что такое ложь?
Для меня это просто слово, но слова имеют власть
Ладно, я ничего не теряю, я могу это описать
Я беру ручку и вырываю чистый лист
Это важно, милая лгунья?
Я слышу голос, который отговаривает меня писать правду
Я пересиливаю себя и прикладываю ручку
Я чувствую страх, как будто приставил дуло пистолета к виску
Вдруг трах, эти буквы потекли
Я складываю слова в предложения, которые отображают мои большие ошибки
Я отстраняюсь от стола, смотрю с удивлением
Это противоречит моему представлению о себе
Всё совсем не так, как я думал, а совершенно иначе
Я смотрю на этот лист и наконец узнаю правду

Правда обо мне вдруг разбудила меня, вдруг меня
И возвращается ко мне каждую ночь, каждый день, каждый день

Правда иногда болит, потому что правда требует
Нас порабощает ложь, а правда освобождает
И это правда о нас, и это правда о нас
Правда иногда болит, потому что правда требует
Нас порабощает ложь, а правда освобождает
И это правда о нас, вся правда о нас

Я чувствую себя подавленным, не знаю, что с этим делать
Как будто кто-то задернул шторы в темных комнатах
А там беспорядок, каждая стена покрыта плесенью
Посреди всего этого я - маленький ничего не понимающий ребенок
Я осознаю, что это реально
Я жил в убеждении, что всё хорошо
Оторванный от реальности, незрелый мальчишка
Который в своей голове создал мир мечты – утопию
Я живу в хаосе, который я путал с порядком
И ничего не в порядке в моей голове и за её пределами
Я беру лист и читаю его
Это черным по белому, моя жизнь - это дно
У меня нет сил это нести
Я замазываю слова и рву лист, но это не исчезает
Каждая строчка вырезана в моем сердце
Я уже об этом не забуду, спрашиваю, почему?
Секунду назад я написал несколько простых слов
Секундой позже я чувствую, как будто я здесь открыл свою собственную могилу
Я был похоронен в себе, живой труп
Что со мной происходит? Я чувствую боль, я, чувствую боль!
Я впадаю в панику, а глаза жжет соль
У меня больше нет сил, я снова ищу утешения
И достаю косяк, сажусь, и всё до меня доходит
У меня есть угрызения совести...
У меня есть угрызения совести

Правда обо мне вдруг разбудила меня, вдруг меня
И возвращается ко мне каждую ночь, каждый день, каждый день