Lyrics and translation Thanos Mikroutsikos feat. Giannis Koutras - Federico Garcia Lorca

Federico Garcia Lorca

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου
στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ' αχαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά
τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια
τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια

Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;
φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό
στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι
κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι
μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη
φτενή δίχως καρένα
σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά
σμάρι κοράκια να πετάν στην ερήμην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

Федерико Гарсиа Лорка

Ты на мгновение взметнула свое болеро,
И твой глубокий оранжевый жилет.
Август был, или не был, не помню уж верно,
Когда толпами уходили крестоносцы вслед.

Знамена развевались, сопровождая ветер,
И галеры смерти отправлялись в путь.
Дети в ужасе дрожали от рокота смерти,
А старик лениво почесывал свой загарнуть.

Бык Пикассо тяжело дышал, фырчал,
И мед гнил в сотах, прокисший, липкий.
Путь поперек, обратный путь на север лежал,
Иди вперед, мы следом, не думай о нас, великий.

Под солнцем ликовали, резвились оливы,
И в садах вырастали маленькие кресты.
Ночи оставались пустыми, без любви и силы,
Когда тебя, цыганка, привели к беде, к пустоте.

Цыган мой, господин мой, чем тебя украсить мне?
Принесите мавританский бархат, багряный, густой.
К стене Καισαριαнής тебя привели в этой стране,
И всего лишь на рост мужчины поднялся твой холм — твой покой.

Девушки из Дистомо, принесите воды и уксус,
И на своей кобыле, связанный крестом,
Отправляйся в свой последний путь, в Кордову, без чувств,
Сквозь ее жаждущие, открытые поля — твой дом.

Лодка болотная, перевернутая вверх дном,
Тонкая, без киля, хрупкая, как сон.
Инструменты ржавеют в пещере цыганской, пустой,
Стая ворон кружит над ареной пустынной, как стон,
И в деревне воют ночью семь псов — печальный вой.