Lyrics and translation Thanos Mikroutsikos feat. Maria Dimitriadi - Oi Gerontoi

Oi Gerontoi

Κάθε τόσο Μας έρχονται καινούριες καραβιές γερόντοι
απ' το Μοριά, απ' τη Ρούμελη
Και πιο πάνω απ' τα Τρίκαλα και τη Μακεδονία
Λιγνοί γερόντοι χοντροκόκκαλοι μ'άσπρα μουστάκια και φλοκάτες
Μυρίζουν σβουνιά και χωράφι
Μέσα στα μάτια τους βελάζουν τα πρόβατα του απόβραδου
Στα τσουλούφια τους κρέμονται οι σκιές των πλατανόφυλλων

Μιλάνε λίγο δε μιλάνε καθόλου ωστόσο πότε πότε το βλέπεις
Πού'χουν συμπεθεριάσει με τα ελάτια
Μια στιγμή που σηκώνουν τα μάτια απ' το χώμα
Και τηράνε πίσω απ' τους ώμους μας
Όταν γαλανίζει το βράδυ τις τέντες
Κι ο αγέρας μπλέκει τα μουστάκια του στο θυμάρι
Όταν ο ουρανός κατεβαίνει απ' τα βράχια
Δρασκελώντας τη θύμηση με τις προκαδούρες των άστρων
κι ο θάνατος κόβει βόλτες αμίλητος έξω απ' το συρματόπλεγμα,
τότες τους βλέπουμε που συνάζονται τρεις τρεις, πέντε πέντε,
σα στα παλιά τα χρόνια στις μπαρουταποθήκες του Μεσολογγιού

Και τότες πια δεν ξέρεις έτσι συναγμένοι στον αυλόγυρο της βραδιάς
αξούριστοι, άλαλοι,
δεν ξέρεις πια, σαν ανάβουν τα τσακμάκια τους,
αν είναι ν' ανάψουν το τσιγάρο τους
ή αν είναι ν' ανάψουν το φιτίλι του δυναμίτη.

Τούτοι οι γερόντοι δε μιλάνε.
Τα παιδιά τους βγήκαν στο κλαρί.
Ετούτοι χώσαν την καρδιά τους στο βουνό
σαν ένα βαρέλι με μπαρούτι.

Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη,
ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη,
κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους
που δε σηκώνει τ' άδικο
Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο
στο άνοιγμα του τσαντιριού, αγνάντια στη θάλασσα,
σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας,
με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα. Δε μιλάνε.

Κοιτάνε πέρα την αντιφεγγιά της Αθήνας,
κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη,
σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους,
σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων,
σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή,
εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν απ' τ' αστροπελέκι.

Старики

Время от времени к нам прибывают новые партии стариков
из Мореи, из Румелии,
и еще дальше, из Трикалы и Македонии.
Худые, костистые старики с белыми усами и в плащах из козьей шерсти.
Пахнут гарью и полем.
В их глазах отражаются овцы, бредущие к вечеру.
На их локонах висят тени платановых листьев.

Говорят мало, почти не говорят, однако порой ты видишь,
что они породнились с елями.
В тот миг, когда они поднимают взгляд от земли
и смотрят из-за наших плеч,
когда вечер окрашивает тенты в синий цвет,
и ветер вплетает свои усы в чабрец,
когда небо спускается с гор,
перешагивая через воспоминания с помощью дерзости звезд,
и смерть безмолвно кружит за колючей проволокой,
тогда мы видим, как они собираются по трое, по пятеро,
как в старые времена в пороховых погребах Месолонгиона.

И тогда ты уже не знаешь, собравшись так во дворе ночи,
небритые, безмолвные,
ты уже не знаешь, когда они зажигают свои спички,
зажигают ли они свои сигареты,
или зажигают фитиль динамита.

Эти старики не говорят.
Их дети вышли на тропу войны.
Эти зарыли свои сердца в горах,
словно бочку с порохом.

Рядом с их глазами растет деревце доброты,
между бровями — сокол силы,
а в сердце — мул гнева,
не терпящий несправедливости.
И теперь они сидят здесь, на Макронисосе,
у входа в палатку, глядя на море,
как каменные львы в сумерках ночи,
с когтями, впившимися в камень. Они не говорят.

Смотрят вдаль, на отсветы Афин,
смотрят на реку Иордан,
сжимая камень в своей земляной руке,
сжимая в своих глазах дробь звезд,
сжимая в своем сердце мощное молчание,
то самое молчание, которое наступает перед громом.