Lyrics and translation The Boy - Μπράϊαν Λήθη

Μπράϊαν Λήθη

Πίσω απο το μαστίγωμα της σάρκας στο πέτρινο δωμάτιο του Καρκίνου.
Εκεί που όλοι φοράνε κουκούλες.
Τα παιδιά του Καρκίνου. Μπαίνει στο μυαλό μας. Όχι πια δικό μας.
Τι θα πει δικό μας. Σκέψου λίγο τι θα πει δικό μας.
Θα πει η γεύση του αίματος να μη σε θολώνει.
Θα πει η Νέα Σάρκα να μη σε σκοτώνει.

Απομονώθηκε πίσω απο την λαμπερή λίμνη με τα καλώδια συντροφιά.
Έγινε Αλληγορική Μνήμη που δεν την θυμάται όμως κανείς.
Και ας είναι επισήμως ο τελευταίος όλων μας .
Ο Συγγενής που τα δώρα του τυλίγονται
γύρω απο τους λαιμούς των παιδιών μας.
Των απόγονών μας. Αυτό το τέλος δεν θα ναι το δικό μας.
Θεού θέλοντος θα ξαμολυθούν οι Μοίρες στον δρόμο.
Μαύρες μοτοσυκλέτες με τραγανές ρουκέτες.
Κάποιος να πει στον κλειδοκράτορα οτι ήρθε η ώρα.
Ο Συγγενής φέρνει τα πιο απαραίτητα δώρα.
Στόματα που προσκυνάνε το μπούκωμα και ο Αλέξης Ευθύνης.
Ενας πιστός υπηρέτης της Αλληγορικής Μνήμης.
Μπαίνει φθινόπωρο. Η εποχή που χαλαρώνουνε τα ήθη.
Και η υφή του δολώματος αλλάζει στο στόμα μας.
Τώρα η βοήθεια του πια δεν μας πείθει.
Ήρθε η ώρα να καλέσουμε τον Μπράιαν Λήθη.

Ποιός είναι ο Μπράιαν Λήθη; Να τος.
Λεν για τον Μπράιαν Λήθη.
Θα πολεμήσει το φίδι.Μόνο ο Μπράιαν Λήθη.Ναι.Ο Μπράιαν Λήθη.

Απομονώθηκε. Έγινε ερημίτης μέσα σε χρεωκοπημένα μουνιά
που δεν είχαν να πληρώσουν το ρεύμα .Δεν είχαν να πιουν νερό.
Και είχαν εναν ολόκληρο λαβύρινθο να συντηρούν και ένα αιωνίως
αγέννητο μωρό. Ο Συγγενής φτιάχνει αδελφότητα και ετοιμάζει
πορεία μέσα στα σκονισμένα του
μουνιού τοιχώματα που προκαλούν αμνησία.
Κρύβει στην τσέπη του ενα κλειδί και τον Αλέξη Ευθύνη.
Εναν πιστό υπηρέτη της Αλληγορικής Μνήμης.
Θεού θέλοντος θα ξαμολυθούν οι αιχμές στον βυθό του.
Ο Σύγγενης οτι θέλει το κάνει δικό του.
Αγόρια που επιτελούν το απόσπασμα για την Τζοάννα Θυσία.
Προσφέρει κάθε μέρα την παρθενιά της για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Μπαίνει χειμώνας. Και η λύση του δράματος ποτέ δεν τους πείθει.
Η υφή του ατυχήματος ανακατασκευάζει τα δόντια μας.
Το ξαναλέω. Η λύση του δράματος δεν με πείθει.
Ήρθε η ώρα να πιστέψω στον Μπράιαν Λήθη.

Brian Léthé

Derrière le fouet de la chair dans la chambre de pierre du Cancer.
Là où tout le monde porte des capuchons.
Les enfants du Cancer. Il entre dans nos esprits. Plus le nôtre.
Qu'est-ce que ça veut dire le nôtre. Pense un peu à ce que ça veut dire le nôtre.
Cela signifie que le goût du sang ne te trouble pas.
Cela signifie que la Nouvelle Chair ne te tue pas.

Il s'est isolé derrière le lac brillant avec les fils pour compagnie.
Il est devenu une Mémoire Allégorique dont personne ne se souvient.
Et même s'il est officiellement le dernier de nous tous.
Le Parent dont les cadeaux sont enveloppés
autour du cou de nos enfants.
De nos descendants. Cette fin ne sera pas la nôtre.
Si Dieu le veut, les Moires seront lâchées sur le chemin.
Des motos noires avec des roquettes croquantes.
Quelqu'un pour dire au gardien de la clé que l'heure est venue.
Le Parent apporte les cadeaux les plus essentiels.
Des bouches qui adorent le bourrage et Alexis Responsibility.
Un fidèle serviteur de la Mémoire Allégorique.
L'automne arrive. La saison où les mœurs se relâchent.
Et la texture de l'appât change dans notre bouche.
Maintenant, son aide ne nous convainc plus.
Il est temps d'appeler Brian Léthé.

Qui est Brian Léthé ? Le voici.
Ils disent Brian Léthé.
Il combattra le serpent. Seul Brian Léthé. Oui. Brian Léthé.

Il s'est isolé. Il est devenu un ermite dans des ténèbres en faillite
qui n'avaient pas l'argent pour payer l'électricité. Ils n'avaient pas d'eau à boire.
Et ils avaient tout un labyrinthe à entretenir et un bébé éternellement
non né. Le Parent crée une fraternité et prépare
un chemin à travers les murs poussiéreux de son
ténèbres qui provoquent l'amnésie.
Il cache dans sa poche une clé et Alexis Responsibility.
Un fidèle serviteur de la Mémoire Allégorique.
Si Dieu le veut, les pointes seront lâchées au fond de lui.
Le Parent fait tout ce qu'il veut sien.
Des garçons qui exécutent l'extrait pour Joan Sacrifice.
Elle offre sa virginité chaque jour pour une société plus juste.
L'hiver arrive. Et la solution du drame ne les convainc jamais.
La texture de l'accident reconstruit nos dents.
Je le répète. La solution du drame ne me convainc pas.
Il est temps de croire en Brian Léthé.