Lyrics and translation The Weavers - Rock Island Line

Rock Island Line

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
که ره تاریک و
لغزان است
وگر دست محبت سوی کسی یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس ، کز گرمگاه سینه می آید برون ، ابری شود تاریک
چو دیدار ایستد در پیش چشمانت
نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای
جوانمرد من! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور
منم ، دشنام پس آفرینش ، نغمه ی ناجور
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان
بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم
حریفا! میزبانا! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ،
بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است
حریفا! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است
سلامت
را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین
زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است

Дорога на Рок-Айленд

На приветствия не отвечают,
Головы в плечи втянуты,
Никто не поднимает головы, чтобы ответить и увидеть друзей.
Взгляд лишь под ноги направлен, не может дальше видеть,
Ведь путь темный
и скользкий.
И если руку помощи к кому-то протянешь,
Неохотно ее из-за пазухи вынимают,
Ведь мороз жжет нещадно.
Дыхание, что из теплой груди исходит, облаком темным становится,
Когда взор твой встречается с другим.
Раз так, то к чему глаза поднимать,
От глаз друзей, далеких или близких?
Мессия
мой благородный! О, старик Иисус в заношенной рубахе,
Погода ужасно холодная... Ах,
Дай тебе Бог тепла и счастья,
Ответь на мой привет, открой дверь.
Это я, гость каждой твоей ночи, цыган печальный и задумчивый,
Это я, камень, избитый страданиями,
Это я, проклятие творения, мелодия нестройная,
Не из румян, не из звона, я
бесцветный, совсем бесцветный.
Давай, открой дверь, открой же, я тоскую.
Друг! Хозяин! Гость твой давний за дверью, как волна, дрожит.
Не град это, не смерть,
Если звук услышал, то это стучат зубы от холода.
Я пришел сегодня долг отдать,
Счеты свести за чашей вина.
Что ты говоришь, что светает, рассвет пришел,
Утро наступило?
Тебя обманывают, эта краснота на небе не после рассвета.
Друг! Это след от пощечины холодной зимы, мороз обморозил уши.
И сосулька небес на узкой площади, мертвая или живая,
В гробу густой тьмы, не в саване смерти, скрыта.
Друг! Зажги светильник вина, ночь и день сейчас равны.
На приветствия
не отвечают.
Воздух тяжелый, двери закрыты, головы в плечи втянуты, руки спрятаны,
Дыхание - облако, сердца усталые и печальные,
Деревья - скелеты, покрытые кристаллами льда,
Земля мертва, небо низкое,
Солнце и луна в пыли.
Зима.