Lyrics and translation Tzamal - Stin Taratsa

Stin Taratsa

Μ' όποιον αράζω έχουν όλοι δικαστήρια
τα νιάτα μας καταδικασμένα σε μαρτύρια
σε βρήκανε το ζύγι στο σπίτι με δυο πλάκες
και άκουσες 12 μήνες πίσω απ' τους φραχτες
Αυτή η πόλη βάλθηκε όλους να μας τρελάνει
το μυστικό της μάθανε μονάχα οι τσιγγάνοι
αγκαλιάζουνε το έγκλημα έξυπνα μιλάνε
και όταν φεύγουνε νωρίς τους μπαγάσες γελάνε
πιτσιρίκια πήκτρα στο mdma
μεγαλώνουνε πιο γρήγορα το αίμα τους καίει
ξέρουν τα γράμματα καλά δε μιλάν στα κινητά
η παιδική τους αθωότητα έχει κάνει φτερά
και την κατάρα να νιώθω πως δεν ανήκω πουθενά
βλέπω τα πράγματα από την άσχημη συνήθως πλευρά
μα κολυμπάω καλά μέσα σ' όλα τα σκατά
δουλεύω μέχρι κάποτε να κάτσει μια ζαριά
το μυαλό μου έχω στο έγκλημα και την παρανομία
και αν τελικά πληγώσω κάποιον που με αγάπα
στην φαβέλα έχει δάκρυα δεν είναι ταινία.

Έκατσα μίλησα στην Μελενίκου με ένα τρελό
τόσο γνήσια κουβέντα είχα να κάνω καιρό
δυο τσιγάρα κερασμένα και μια καθαρή μάτια
κάνανε τη διαφορά βλέπεις καμιά φορά
προσπαθώ να ντύσω με χρώμα την ταινία
να γράψω το μινόρε της φτώχειας με ερμηνεία
έχω μια μανία μια τρελή επιθυμία
τα γέλια των χαμένων να σπάσουν την ησυχία
μα ακόμα σε μια Ελλάδα οπού αναδύει βρώμα
τα ζόρια μεγαλώνουν όσο σκουρένει το χρώμα
οι λευκοί στην ανεργία η πιο άσχημη πριγκιπέσα
οι σκούροι στην Αμυγδαλέζα
σκληρύναμε σα καλάμια Ταιλανδών αθλητών
αρρωστήσαμε σαν όργανα φτωχών Αφρικανών
ονειρευτήκαμε σαν πόλη Λατινοαμερικανών
βραχνιάσαμε σαν φωνή Ελλήνων οπαδών.
Δε με ξέρουν τελικά ούτε καν οι δικοί μου
και φορτώθηκα να πάρω και ένα άδικο μαζί μου
γαμιέται λένε όποιος στα μάτια δε κοιτάει
εγώ έχω συνείδηση και λόγο που μετράει.
Απ της Νεάπολης το διώροφο μέχρι την άλλη άκρη
σεβονται το ονομα μου και στο πιο μικρο παρκάκι
τα παπούτσια μου πετάξτε στο καλώδιο όταν λείψω
τη γενιά μου αγάπησα και ίσως ξαναγυρίσω.

Έλα, πάμε στην ταράτσα...
Ταράτσες και μαμπέτι... μπερεγκέτι
η πραγματικότητα αλητεία σκέτη
πάντα μακριά απ το βλέμμα της εξουσίας
φόλα σε ΔΙ.ΑΣ και αθλητικής βίας.

На крыше

С кем бы я ни тусовался, у всех судебные разбирательства,
наша молодость обречена на мучения.
У тебя нашли весы дома с двумя плитками,
и ты услышал приговор: 12 месяцев за решеткой.
Этот город решил свести нас всех с ума,
его секрет узнали только цыгане.
Они принимают преступление, умно говорят,
и когда они рано уходят, ублюдки смеются.
Малыши на MDMA,
быстрее взрослеют, кровь у них кипит.
Они хорошо знают правила, не болтают по телефонам,
их детская невинность улетела.
И я чувствую проклятие, что никуда не принадлежу,
вижу вещи обычно с плохой стороны.
Но я хорошо плаваю во всем этом дерьме,
работаю, пока не выпадет счастливый случай.
Мои мысли о преступлении и беззаконии,
и если в конце концов я раню кого-то, кто меня любил,
в фавелах есть слезы, это не кино.

Я сидел, разговаривал на Меленику с одним сумасшедшим,
такого искреннего разговора у меня давно не было.
Две угощенные сигареты и чистый взгляд
имеют значение, видишь ли, иногда.
Я пытаюсь раскрасить фильм,
написать минор бедности с выражением.
У меня есть мания, безумное желание,
чтобы смех проигравших нарушил тишину.
Но все еще в Греции, где воняет,
проблемы растут по мере того, как темнеет цвет.
Белые безработные - самая уродливая принцесса,
темнокожие в Амигдалезе.
Мы стали жесткими, как бамбук тайских спортсменов,
мы заболели, как органы бедных африканцев,
мы мечтали, как город латиноамериканцев,
мы охрипли, как голоса греческих фанатов.
В конце концов, меня не знают даже мои собственные,
и я взвалил на себя еще и несправедливость.
Говорят, хрен с тем, кто не смотрит в глаза,
у меня есть совесть и слово, которое имеет значение.
От двухэтажного дома в Неаполи до другого конца,
уважают мое имя даже в самом маленьком парке.
Бросьте мои ботинки на провод, когда меня не будет,
я любил свое поколение, и, возможно, вернусь.

Пойдем, дорогая, на крышу...
Крыши и гашиш... роскошь,
реальность - чистый бандитизм,
всегда вдали от взгляда власти,
засада на ДИАС и спортивное насилие.