Στο Λιμάνι Του Άμστερνταμ - Vasilis Papakonstadinou translation in German

Στο Λιμάνι Του Άμστερνταμ

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
έσας ναύτης τραγουδάει
τους καημούς και τις ελπίδες
που μαζί του κουβαλάει
στο λιμάνι του Άμστερνταμ
ένας ναύτης αραχτός
και δακρύζει η μουσική
και δακρύζει ο ποταμός

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
ένας ναύτης ξεψυχάει
κι είναι λιώμα κι όλο κλαίει
και χτυπιέται τούτη η πόλη
στο λιμάνι του Άμστερνταμ
στην ομίχλη το πρωί
ένας ναύτης ξεπετιέται
και που κλαίει ένα παιδί

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
που μαζεύονται οι ναύτες
κάποιος απ' αυτούς αρπάζει
ψαροκέφαλα απ' τις γάτες
και τα δόντια του σου δείχνει
σαπισμένα που 'χουν μείνει
που μπορούνε να ρουφήξουν
τα κατάρτια στη σελήνη

Και στον ταβερνιάρη κάνει
με το χέρι του αδειανό
"γέρο μάγειρα μαλάκα
πέτα ψάρια κατά δω"
κι όπως του 'ρθε να ξεράσει
έτσι αγήμπορος σαν πτώμα
ξεκαρδίζεται και λύνει
το ζωνάρι του στο χώμα

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
ένας ναύτης μπεκροπίνει
μπύρες πίνει και μεθάει
κι όλο πίνει και ξερνάει
ξαναπίνει στην υγεία τους
στις πουτάνες που 'χουν πάρει
εκατόν πενήντα άντρες
σε μια νύχτα η καθεμιά τους

Έχουν χάσει την τιμή τους
παζαρεύοντας τη σάρκα
για ένα πιάτο κρύα σούπα
ένα αψέντι δύο μάρκα
και τη θάλασσα ο ναύτης
και τον ουρανό θα φτύσει
κι όπως κλαίω την αγάπη
έτσι αυτός θα κατουρήσει

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ

Im Hafen von Amsterdam

Im Hafen von Amsterdam
singt ein Seemann
von den Sorgen und den Hoffnungen,
die er mit sich trägt.
Im Hafen von Amsterdam
hängt ein Seemann herum,
und die Musik weint
und der Fluss weint.

Im Hafen von Amsterdam
stirbt ein Seemann,
und er ist betrunken und weint nur
und diese Stadt windet sich.
Im Hafen von Amsterdam
im Nebel am Morgen
taucht ein Seemann auf,
und wo ein Kind weint.

Im Hafen von Amsterdam,
wo sich die Seeleute versammeln,
schnappt sich einer von ihnen
Fischköpfe von den Katzen
und zeigt dir seine Zähne,
verfault, die ihm geblieben sind,
die saugen können
die Masten im Mondlicht.

Und dem Wirt deutet er
mit seiner leeren Hand:
"Alter Koch, du Arschloch,
wirf Fische hierher!"
Und als ihm zum Kotzen war,
so unbeholfen wie eine Leiche,
lacht er sich kaputt und löst
seinen Gürtel zum Boden hin.

Im Hafen von Amsterdam
säuft ein Seemann,
er trinkt Bier und betrinkt sich
und trinkt immer weiter und kotzt.
Trinkt wieder auf ihre Gesundheit,
auf die Huren, die gehabt haben
hundertfünfzig Männer
jede von ihnen in einer Nacht.

Sie haben ihre Ehre verloren,
feilschen um ihr Fleisch
für einen Teller kalte Suppe,
einen Absinth, zwei Mark.
Und der Seemann wird das Meer
und den Himmel bespucken,
und so wie ich die Liebe beweine,
so wird er pissen.

Im Hafen von Amsterdam.