Lyrics and translation Vasilis Papakonstadinou - Στο Λιμάνι Του Άμστερνταμ

Στο Λιμάνι Του Άμστερνταμ

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
έσας ναύτης τραγουδάει
τους καημούς και τις ελπίδες
που μαζί του κουβαλάει
στο λιμάνι του Άμστερνταμ
ένας ναύτης αραχτός
και δακρύζει η μουσική
και δακρύζει ο ποταμός

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
ένας ναύτης ξεψυχάει
κι είναι λιώμα κι όλο κλαίει
και χτυπιέται τούτη η πόλη
στο λιμάνι του Άμστερνταμ
στην ομίχλη το πρωί
ένας ναύτης ξεπετιέται
και που κλαίει ένα παιδί

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
που μαζεύονται οι ναύτες
κάποιος απ′ αυτούς αρπάζει
ψαροκέφαλα απ' τις γάτες
και τα δόντια του σου δείχνει
σαπισμένα που ′χουν μείνει
που μπορούνε να ρουφήξουν
τα κατάρτια στη σελήνη

Και στον ταβερνιάρη κάνει
με το χέρι του αδειανό
"γέρο μάγειρα μαλάκα
πέτα ψάρια κατά δω"
κι όπως του 'ρθε να ξεράσει
έτσι αγήμπορος σαν πτώμα
ξεκαρδίζεται και λύνει
το ζωνάρι του στο χώμα

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
ένας ναύτης μπεκροπίνει
μπύρες πίνει και μεθάει
κι όλο πίνει και ξερνάει
ξαναπίνει στην υγεία τους
στις πουτάνες που 'χουν πάρει
εκατόν πενήντα άντρες
σε μια νύχτα η καθεμιά τους

Έχουν χάσει την τιμή τους
παζαρεύοντας τη σάρκα
για ένα πιάτο κρύα σούπα
ένα αψέντι δύο μάρκα
και τη θάλασσα ο ναύτης
και τον ουρανό θα φτύσει
κι όπως κλαίω την αγάπη
έτσι αυτός θα κατουρήσει

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ

В порту Амстердама

В порту Амстердама,
Моряк поёт, родная,
О горестях, надеждах,
Что он с собой таскает.
В порту Амстердама,
Моряк лежит усталый,
И музыка рыдает,
И плачет речка малая.

В порту Амстердама,
Моряк последний вздох,
Он пьян, рыдает горько,
И бьётся город шумный.
В порту Амстердама,
В тумане, утром рано,
Моряк вдруг появляется,
И плачет, как дитя, он.

В порту Амстердама,
Где моряки толпятся,
Один из них хватает
У кошек рыбьи головы.
И зубы он показывает,
Сгнившие все до боли,
Что могут засосать, милая,
Все мачты до Луны.

И тавернщику он машет
Пустой своей рукой:
"Эй, повар старый, сволочь,
Кидай сюда мне рыбу, пой!"
И, словно вот-вот вырвет,
Бессильный, словно труп,
Он хохочет дико, милая,
И распускает пояс свой, плюх!

В порту Амстердама,
Моряк пьёт без конца,
Всё пиво пьёт и пьянствует,
И пьёт, и снова рвёт.
Он пьёт за их здоровье,
За шлюх, что обнимали
Сто пятьдесят мужчин,
За ночь всего, родная моя!

Они свою честь потеряли,
Торгуя своей плотью,
За суп холодный, милая,
За абсент, две лишь марки.
И море, и небо,
Моряк проклянёт,
И как я плачу о любви,
Так он туда нассыт, вот!

В порту Амстердама,