Lyrics and translation Vasilis Papakonstantinou & Βασίλης Παπακωνσταντίνου - To Treno

To Treno

Το τρένο ερχόταν απ' το Βορρά
στο Νότο πήγαινε, στην Αθήνα
σφύριζε πάντοτε μία φορά
κι εμείς μετρούσαμε κι άλλο μήνα
Με τα παράθυρα φωτισμένα
σαν φιλμ που τρέχει και δείχνει εσένα
ξένος στους ξένους, βία εφηβείας
σινεμασκότ της επαρχίας
Είκοσι μέτρα από το σύρμα
και μια ζωή απ' τη ζωή
ο Χάρης βλέπει το φως σαν κύμα
ή να πνιγεί ή να καεί
Μέσα στα μάτια του σέρνονται τρένα
υγρά βαγόνια αλμυρισμένα
κι αποφασίζει να φύγει νύχτα
ψυχούλα μου άρρωστη απόψε ρίχ' τα!
Σαν να περνάει από ναρκοπέδιο
εκεί που φτύνουνε οι σκοποί
ο Χάρης σαν κινούμενο σχέδιο
ανατινάζεται κι όμως ζει
Τρεις μέρες γλίτωνε, Τετάρτη έφυγε
μέχρι το Σάββατο τον είχαν φέρει
πώς το φαντάστηκε;
σκουπίδι φύτρωνε στο πρώτο του άψυχο καλοκαίρι
Μέρες παλεύαμε για να του πάρουμε
ένα του γέλιο να μας γλιτώσει
κανείς δεν το 'λεγε, μα όλοι φοβόμασταν
μήπως το τρένο του εμάς σκοτώσει
Δεν πίστευε πως κάποτε όλα αυτά θα τέλειωναν
βουνά από μερόνυχτα υψώνονταν μπροστά του
μόνος σε μια ζεστή αγκαλιά στο γρήγορο όνειρό του
πήγε να σώσει την καρδιά κι έχασε το μυαλό του
Σταμάτησε να μας μιλά, μόνο τους τοίχους σκάλιζε
και του μυαλού του τάιζε τα άγρια θηρία
πολύ δε θέλει για να δεις το θάνατο στ' αστεία
αυτό το τρένο φίλε μου μεγάλη είναι ιστορία

The Train

The train was coming from the North
it was going South, to Athens
it always whistled once
and we would count another month
With its windows lit up
like a film that runs and shows you
a stranger among strangers, the violence of adolescence
cinema mascot of the province
Twenty meters from the wire
and a life from life
Haris sees the light like a wave
either to drown or to burn
Inside his eyes, trains crawl
wet, salty train cars
and he decides to leave at night
my poor soul, sick tonight, let it rip!
As if passing through a minefield
where the sentries spit
Haris like a cartoon
blows up and yet lives
For three days he escaped, on Wednesday he left
by Saturday they had brought him back
how did he imagine it?
rubbish sprouted in his first lifeless summer
For days we struggled to get it from him
a laugh to save us
no one said it, but we were all afraid
that his train would kill us
He didn't believe that all this would end one day
mountains of day and night rose up before him
alone in a warm embrace in his rapid dream
he went to save his heart and lost his mind
He stopped talking to us, he only scratched the walls
and fed the wild beasts of his mind
it doesn't take much to see death as funny
this train, my friend, is a great story