Lyrics and translation Vasilis Papakonstantinou & Βασίλης Παπακωνσταντίνου - To Treno

To Treno

Το τρένο ερχόταν απ' το Βορρά
στο Νότο πήγαινε, στην Αθήνα
σφύριζε πάντοτε μία φορά
κι εμείς μετρούσαμε κι άλλο μήνα
Με τα παράθυρα φωτισμένα
σαν φιλμ που τρέχει και δείχνει εσένα
ξένος στους ξένους, βία εφηβείας
σινεμασκότ της επαρχίας
Είκοσι μέτρα από το σύρμα
και μια ζωή απ' τη ζωή
ο Χάρης βλέπει το φως σαν κύμα
ή να πνιγεί ή να καεί
Μέσα στα μάτια του σέρνονται τρένα
υγρά βαγόνια αλμυρισμένα
κι αποφασίζει να φύγει νύχτα
ψυχούλα μου άρρωστη απόψε ρίχ' τα!
Σαν να περνάει από ναρκοπέδιο
εκεί που φτύνουνε οι σκοποί
ο Χάρης σαν κινούμενο σχέδιο
ανατινάζεται κι όμως ζει
Τρεις μέρες γλίτωνε, Τετάρτη έφυγε
μέχρι το Σάββατο τον είχαν φέρει
πώς το φαντάστηκε;
σκουπίδι φύτρωνε στο πρώτο του άψυχο καλοκαίρι
Μέρες παλεύαμε για να του πάρουμε
ένα του γέλιο να μας γλιτώσει
κανείς δεν το 'λεγε, μα όλοι φοβόμασταν
μήπως το τρένο του εμάς σκοτώσει
Δεν πίστευε πως κάποτε όλα αυτά θα τέλειωναν
βουνά από μερόνυχτα υψώνονταν μπροστά του
μόνος σε μια ζεστή αγκαλιά στο γρήγορο όνειρό του
πήγε να σώσει την καρδιά κι έχασε το μυαλό του
Σταμάτησε να μας μιλά, μόνο τους τοίχους σκάλιζε
και του μυαλού του τάιζε τα άγρια θηρία
πολύ δε θέλει για να δεις το θάνατο στ' αστεία
αυτό το τρένο φίλε μου μεγάλη είναι ιστορία

Поезд

Поезд шел с Севера,
на Юг, в Афины держал путь.
Всегда гудел лишь раз,
а мы считали еще один месяц.
С освещенными окнами,
словно фильм, что бежит и показывает тебя,
чужой среди чужих, в тисках юности,
кинозвезда провинции.
Двадцать метров от колючей проволоки
и целая жизнь от жизни,
Харис видит свет как волну,
либо утонуть, либо сгореть.
В его глазах ползут поезда,
влажные, пропахшие солью вагоны,
и он решает сбежать ночью,
душа моя больная, сегодня рискни!
Словно идет по минному полю,
там, где плюют часовые,
Харис, как движущийся рисунок,
взрывается, и все же жив.
Три дня скрывался, в среду ушел,
к субботе его вернули.
Как он это себе представлял?
Сорняком пророс в свое первое безжизненное лето.
Мы днями боролись, чтобы вырвать у него
хоть одну улыбку, чтобы спастись,
никто не говорил этого, но все боялись,
что его поезд убьет и нас.
Он не верил, что когда-нибудь все это кончится,
горы из суток вставали перед ним,
один в теплых объятиях в своем быстром сне,
он хотел спасти свое сердце и потерял рассудок.
Перестал с нами говорить, только стены царапал,
и кормил диких зверей своего разума.
Много не надо, чтобы увидеть смерть в шутках,
этот поезд, милая, длинная история.