Lyrics and translation Vesa-Matti Loiri - Löysäläisen laulu

Löysäläisen laulu

Maantietä matkaa kirjaton, karjaton mies.
Kruununkin kyyti liikaa ois hälle kenties,
Outoja hälle kun on isänmaa, kotipaikka ja lies,
Puolue, perhe ja muu, verot, verka ja velka ja ies.

Kuntahan, yhteiskuntahan kuulumaton,
Huonoin hän kansalaisista kaikista on,
Ellei hän kuulunekin elon varmemman valtiohon,
Jonka lie linnat ja maat liki taivahan auringon.

Mutta hän laulaa! Kuulkaa, hän kulkeissaan
Hyräelee hymysuin kuin virsiä vierahan maan.
On sanat sekavat. Soi sorasointuja lauluistaan,
Mutta ne näin huminoi korpehen kohisevaan:

"Vei elon viima mun kukkani. Jäljelle jäi vain työ
Päivien päättymätön, sydäntuskani talvinen yö.
Järjestykää, polot järjet, tai taivahan leimaus lyö:
Miekkoinen nainen ja mies, ens syksynä leipää ken syö.

Vaan mua naurattaa, mua itkettää iki, ain,
Heikkous heltymätön sanan, vapauden vainoajain.
Minkä he mahtavat? Pikkuisen piinata vain,
Pitkittää, mikä on kuitenkin täyttymys lain.

Ken? Kuka haastaa? Tie, elo, totuus ja työ.
Ympäri tauti ja talvi ja nälkä ja köyhyys ja yö.
Sentään ma, ah, häpeäisin häntä, ken leipäänsä syö,
Kun isän, äidin ja lapsen ja kullankin kuolema lyö.

Ah, rakas, rakkahin! Vieläkö kuulet sa mua?
Murheeni huutaa kuin kaukaista huhuilua.
Muistelen sua kuin kaunista kadotettua.
Tuntoni, tuskani määrää nyt kauas, kauas mun Sua!

Mutta ne vaikka jo vie minut aallonkin ankaran taa,
Missä mun lempeni, lauluni korkea on kotimaa,
Minkä ne mahtavat? Konsana korkeimpaa
Eivät ne nähneet. Eivätkä nähdä ne saa."
Maantietä matkaa kirjaton, karjaton mies.
Maan vai taivahan laps? Tai helvetin hehkuun on ties!
Outoja sulle kun on isänmaa, kotipaikka ja lies,
Puolue, perhe ja muu: on sulla sun itsesi ies.

Песнь бродяги

По дороге идёт мужчина, без роду, без племени.
Даже королевская карета была бы для него слишком роскошью,
Чужды ему понятия Родина, дом и очаг,
Партия, семья, налоги, работа, долги и прочее.

Он не часть общества, он никому не нужен,
Худший из всех граждан,
Если только он не принадлежит к вечному царству,
Где леса и поля простираются до самого солнца.

Но он поёт! Слышишь, он идёт и напевает,
Улыбаясь, словно псалмы чужой земли.
Слова его сумбурны, в песнях его - звуки тоски,
Но вот как вторит им шум глухого бора:

"Ветер жизни унёс мои цветы. Остался лишь труд,
Бесконечные дни, зимняя ночь сердечной муки.
образумьтесь, безумцы, иначе кара небесная поразит вас:
Мужчина и женщина с мечами, кто из вас будет есть хлеб будущей осенью?

Но мне смешно, мне грустно всегда,
Над этой неумолимой слабостью - преследовать слово, свободу.
На что они способны? Лишь немного помучить,
Отсрочить то, что по закону неизбежно.

Кто? Что бросает вызов? Путь, жизнь, правда и труд.
Вокруг болезнь, зима, голод, нищета и ночь.
Мне, о, мне стыдно за того, кто ест свой хлеб,
Когда смерть забирает отца, мать, дитя и возлюбленную.

Ах, милая, дорогая! Слышишь ли ты меня ещё?
Моё горе кричит, как далёкий зов.
Я помню тебя, как прекрасную утрату.
Мои чувства, моя боль зовут тебя далеко-далеко!

Но даже если унесут меня жестокие волны туда,
Где моя любовь, где моя песня - высокая Отчизна,
Что им до этого? С самой высокой колокольни
Они не видели. И не увидят".
По дороге идёт мужчина, без роду, без племени.
Дитя земли или неба? Или же путь его лежит в адское пламя!
Чужды тебе понятия Родина, дом и очаг,
Партия, семья и прочее: есть у тебя только ты сам.