Lyrics and translation Yö - Onnen hohteessa

Onnen hohteessa

Niin on jo leikki kaukana
Ja kyntensä on paljastanut sairas maailma
Siellä prinssinsä nyt häntä pitää otteessaan
Ja katseellakin hakkaa rakoon maan

Hän meikkaa silmän mustuneen
Ja sulkee pelokkaasti kaikki portit sydämeen
Väkinäisesti hän uhrautuu ja hymyilee
Se hetken julmuudelta varjelee

Onnen hohteessa kerran kesäyössä tanssi hän
Ja tunsi sydämensä lentävän
Onnen hohteessa kerran taivaan sini silmissään
Hän astui alttarilta elämään
Nyt piinattu on loppuun tuon hetken kauneus
Ja loistaa poissaolollaan sen kirkkaus

Vieläkö löytyy toivoa?
Ei elämänsä loppuun asti voi hän varoa
Sanojaan ja askeleitaan sydän säikkyen
Hän tietää sen ja tekee päätöksen

Kun yöllä rappukäytävään
Hän hiipii hiiskumatta pidätellen henkeään
Kaatosade ulvoo kylmyydessä kaupungin
Se sammuttaa saa liekit helvetin

Onnen hohteessa kerran kesäyössä tanssi hän
Ja tunsi sydämensä lentävän
Onnen hohteessa kerran taivaan sini silmissään
Hän astui alttarilta elämään
Nyt piinattu on loppuun tuon hetken kauneus
Ja loistaa poissaolollaan sen kirkkaus

Kaatosade ulvoo kylmyydessä kaupungin
Hän lähtee palaamatta koskaan takaisin

Onnen hohteessa kerran kesäyössä tanssi hän
Ja tunsi sydämensä lentävän
Onnen hohteessa kerran taivaan sini silmissään
Hän astui alttarilta elämään
Nyt piinattu on loppuun tuon hetken kauneus
Ja loistaa poissaolollaan sen kirkkaus
Onnen hohteessa kerran kesäyössä tanssi hän
Ja tunsi sydämensä lentävän.

В сиянии счастья

Далеко позади остались игры,
И показал когти свои больной мир.
Там принц держит ее в своей власти,
И одним взглядом вгоняет в землю.

Она замазывает синяк под глазом
И в страхе запирает все двери к сердцу.
Она натужно жертвует собой и улыбается,
Это на миг защищает от жестокости.

В сиянии счастья когда-то летней ночью танцевала она
И чувствовала, как летит ее сердце.
В сиянии счастья когда-то с небесной синевой в глазах
Она шагнула от алтаря в жизнь.
Теперь замучена до конца красота того мгновения,
И сияет своим отсутствием его блеск.

Осталась ли еще надежда?
Не может она всю жизнь быть настороже.
В словах и шагах своих, сердцем робея,
Она знает это и принимает решение.

Когда ночью в подъезд
Она крадется, не дыша, затаив дыхание,
Ливень воет в холоде города,
Он погасит пламя ада.

В сиянии счастья когда-то летней ночью танцевала она
И чувствовала, как летит ее сердце.
В сиянии счастья когда-то с небесной синевой в глазах
Она шагнула от алтаря в жизнь.
Теперь замучена до конца красота того мгновения,
И сияет своим отсутствием его блеск.

Ливень воет в холоде города,
Она уходит, чтобы никогда не вернуться.

В сиянии счастья когда-то летней ночью танцевала она
И чувствовала, как летит ее сердце.
В сиянии счастья когда-то с небесной синевой в глазах
Она шагнула от алтаря в жизнь.
Теперь замучена до конца красота того мгновения,
И сияет своим отсутствием его блеск.
В сиянии счастья когда-то летней ночью танцевала она
И чувствовала, как летит ее сердце.