Lyrics and translation Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Ανοίγω το στόμα μου

Ανοίγω το στόμα μου

Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
Και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές
Και στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει
Τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα.

Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα
Και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών
Και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε
Κρυφά για ν' ακούν των ερώτων τα θαύματα.

Ζαλίζει τ' αγιόκλημα και κατεβαίνω στον κήπο μου
Και θάβω τα πτώματα των μυστικών μου νεκρών
Και το λώρο το χρυσό των προδομένων
Αστέρων τους κόβω να περάσουν στην άβυσσο.

Σκουριάζουν τα σίδερα και τιμωρώ τον αιώνα τους
Εγώ που δοκίμασα τις μυριάδες αιχμές
Κι από γιούλια και ναρκίσσους το καινούργιο
Μαχαίρι ετοιμάζω που αρμόζει στους Ήρωες.

Γυμνώνω τα στήθη μου και ξαπολυούνται οι άνεμοι
Κι ερείπια σαρώνουνε τις χαλασμένες ψυχές
Κι απ' τα νέφη τα πυκνά της καθαρίζουν
Τη γη, να φανούν τα Λιβάδια τα Πάντερπνα!

J'ouvre ma bouche

J'ouvre ma bouche et la mer se réjouit
Et prend mes mots dans ses grottes sombres
Et les murmure aux petites phoques
Les nuits où elles pleurent les souffrances des hommes.

Je grave mes veines et mes rêves rougissent
Et deviennent des cercles dans les quartiers des enfants
Et des draps sur les filles qui veillent
En secret pour écouter les merveilles de l'amour.

La vigne vierge me donne le vertige et je descends dans mon jardin
Et j'enterre les corps de mes secrets morts
Et la laine d'or des trahis
Je coupe leurs étoiles pour qu'elles passent dans l'abîme.

Les fers rouillent et je punit leur siècle
Moi qui ai goûté aux myriades de pointes
Et de la jonquille et du narcisse, le nouveau
Je prépare un couteau qui convient aux héros.

Je dévoile ma poitrine et les vents se déchaînent
Et les ruines balayent les âmes brisées
Et des nuages épais, ils nettoient
La terre, pour que les prairies Pandemonium apparaissent !