Lyrics and translation Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Δραπετσώνα

Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
Κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά
Εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά
Το 'δερνε αγέρας κι η βροχή
Μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.
Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
Στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
Στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
Κάθε παράθυρό του κι ουρανός
Κι όταν ερχόταν η βραδιά
Μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά
Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
Στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Мне крови построен, каждый камень и καημός
Каждый ноготь в горечь и рыдания
Но когда мы возвращались вечером с работы
Я и она, мечты, поцелуи
Я δερνε ветер и дождь
Но это был порт, а объятия и сладкий απαντοχή
Ах, наш маленький домик, и это была душа.
Возьми обруч нам, забирай герани нас
В Δραπετσώνα больше у нас жизнь
Держи меня за руку, и пойдем, звезда моя
Мы будем жить, и будем мы бедные
Кровать и детская кроватка в углу
В τρύπια крышей звезд и птиц
Каждая дверь пот и вздох
Каждое окно и небо
А когда приходил вечер
Прямо в узкий переулок ξεφαντώναν детей
Ах, наш маленький домик, и это было сердце
Возьми обруч нам, забирай герани нас
В Δραπετσώνα больше у нас жизнь
Держи меня за руку, и пойдем, звезда моя
Мы будем жить, и будем мы бедные