Lyrics and translation Αλκίνοος Ιωαννίδης - Η τέλεια παρεξήγηση

Η τέλεια παρεξήγηση

Απ' το κακό μου ριζαριό,
βράζω βοτάνι στο καιρό,
να τον γητέψω να χαρώ.

Είναι από φύτεμα γυρτό,
που λαχταράει να δει ουρανό,
σα κυπαρίσσι στο γκρεμό.

Πρωί και βράδυ και πρωί
μία σελήνη ακροβατεί
κι ένας βλαμμένος ήλιος.

Στης μέρας το λεπτό σκοινί
στεγνώνουν οι άλλοι μου εαυτοί
και παραμένω ίδιος.

Σεμνότητα ποιοτητα,
η τέλεια παρεξήγηση
μια σιωπηλή αφήγηση
στα μάτια σου ανασαίνει.

Την παίρνω και την τραγουδώ,
τη καθρεφτίζω στο κενό,
σ' ένα επάγγελμα μισό,
η ιστορία σου τρέμει.

Το πιο θλιμμένο μου σουξέ,
που δε με πρόδωσε ποτέ
με παίρνει από το χέρι.

Με ξεναγεί στο πουθενά,
στης Λευκωσίας τα στενά
κι όλο με κοροϊδεύει.

Πρωί και βράδυ και πρωί
μία σελήνη ακροβατεί
κι ένας βλαμμένος ήλιος.

Στης μέρας το λεπτό σκοινί
στεγνώνουν οι άλλοι μου εαυτοί
και παραμένω ίδιος.

Αγάπες και παινέματα
μια σκοτεινή υπόθεση·
μοναδική σου υπόσχεση
το φως στο πρόσωπό σου.

Κι αν θες να πεις πως μ' αγαπάς,
πες το στον εαυτό σου
και πάψε να με τυραννάς
με το αγαπητάριό σου.

Идеальное недоразумение

Из моего злого корня,
варю зелье во времени,
чтобы тебя приворожить, чтобы порадоваться.

Ты словно кривое растение,
которое жаждет увидеть небо,
как кипарис на обрыве.

Утром и вечером и утром
луна балансирует,
и безумное солнце.

На тонкой веревке дня
сохнут мои другие "я",
а я остаюсь прежним.

Скромность, качество,
идеальное недоразумение,
безмолвное повествование
в твоих глазах дышит.

Я беру его и пою,
отражаю в пустоте,
в полупрофессии,
твоя история дрожит.

Мой самый грустный хит,
который никогда меня не предавал,
берет меня за руку.

Ведет меня в никуда,
по узким улочкам Никосии,
и все время надо мной смеется.

Утром и вечером и утром
луна балансирует,
и безумное солнце.

На тонкой веревке дня
сохнут мои другие "я",
а я остаюсь прежним.

Любовь и похвалы —
темное дело;
твое единственное обещание —
свет на твоем лице.

И если хочешь сказать, что любишь меня,
скажи это себе,
и перестань мучить меня
своей любовью.