Lyrics and translation Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Οι Ψυχές Και Οι Αγάπες

Οι Ψυχές Και Οι Αγάπες

Τίποτα στο κόσμο δεν τον νοιάζει
παρά μόνο το μυαλό του ανοικτό να μένει
μέσα στην αδράνεια τρομάζει
ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη
κόβει το κορμί του και το θάβει
σε νερό και σε φωτιά να χωριστεί

Στους δεκάξι παγωμένους εφιάλτες
κάτι απρόσωπα λαμπάκια της νυκτός δανείζει
σ′ άνυδρους ανέραστους αντάρτες
στοιχειωμένος σε μια εθνική οδό που πήζει
βρίσκει την αχτίδα π' απομένει
και μαζί της τη φυγή θα μοιραστεί

Οι ψυχές και οι αγάπες
σιαμαίες αυταπάτες
όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα
σαν φωτάκια μες τη νύκτα
βρίσκουν σώματα παρθένα
στη συνήθεια πουλημένα
με φιλιά τα εξαγνίζουν
τους χαρίζονται

Τούτος ο αρχέγονος ρυθμός των Αφρικάνων
κάτι από μπάλο Συριανό θυμίζει
ανθρωποθυσία στους θεούς των ηφαιστείων
σαν αναπαραγωγής βωμό γυαλίζει
κράτησε αγάπη μου για λίγο την πνοή σου
κλείσε όλη τούτη τη στιγμή σ′ ένα φιλί

Κοίταξε τριγύρω τα Μετέωρα πως πέφτουν
μπάλες από χιόνι μείνε ζωντανή ακόμη
κρίνε με σαν άνθρωπο που ψάχνει την ψυχή του
κι άμα τον γουστάρεις θα σου πω συγγνώμη
είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο
κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σαν μωρό παιδί

Αχ μωράκι σαστισμένο
μέσα στο μυαλό σου ξένο
τι να πρωτοτραγουδήσεις
και ποια πόρτα να κτυπήσεις
να σου πω για να σε πείσουν
στα μετάξια να σε ντύσουν
να φανούν λευκά δοντάκια
μες το γέλιο σου

Χίλιες και μια νύχτες ανοιχτά της οικουμένης
αλυσοδεμένος πολικός αστέρας
άφηνα τους άλλους να μιλούν για μένα
και φοβόμουν μη με δει το φως της μέρας
τα χαμένα χρόνια θα τα πάρω πίσω
φτάνει που και που να λες ακόμα σ' αγαπώ

Κόκκινος ορίζοντας τα χρόνια π' απομένουν
κάνε το σινιάλο να σε βρει ψυχή μου
πρόσωπα λιμάνια κράτησε τα "φεύγουν"
πάρε με αγκαλιά και κράτα με μαζί σου
βιντεοταινίες η ζωή που είδα
του άστεγου του νου μου η πατρίδα είσαι εσύ

Αχ αγάπη μου αγάπη
διαμαντάκι μες στη στάχτη
και νησάκι που ′χει φάρο
ένα μεθυσμένο γλάρο
γύρω σου που φτερουγίζει
τ′ όνομά σου συλλαβίζει
σημαδεύει τη ματιά σου και αφήνεται

Души и Любовь

Ничто в мире его не волнует,
лишь бы разум его оставался открытым,
в бездействии он пугается,
снова видит в формалине погасшую душу,
разрезает свое тело и хоронит его,
чтобы разделиться в воде и огне.

В шестнадцати ледяных кошмарах
он одалживает безликие ночные огоньки
безводным и нелюбимым повстанцам,
одержимый, на застывшей национальной дороге,
он находит последний луч,
и с ним разделит побег.

Души и любовь,
сиамские иллюзии,
подобные белым клавишам,
словно огоньки в ночи,
находят девственные тела,
проданные привычке,
поцелуями очищают их,
отдаются им.

Этот первобытный ритм африканцев
напоминает сирианский бал,
жертвоприношение богам вулканов,
блестит, как алтарь воспроизводства,
задержи, любовь моя, на мгновение дыхание,
заключи весь этот миг в поцелуй.

Посмотри, как падают вокруг Метеоры,
снежные шары, останься живой еще,
суди меня, как человека, ищущего свою душу,
и если я тебе нравлюсь, я скажу "прости",
уже несколько месяцев я приютил страх,
и мне нужно, чтобы ты видела меня, как ребенка.

Ах, малышка, растерянная,
в своих чужих мыслях,
что же тебе спеть сначала,
и в какую дверь постучать,
скажу тебе, чтобы тебя убедили,
чтобы тебя одели в шелка,
чтобы показались белые зубки
в твоем смехе.

Тысяча и одна ночь открытой вселенной,
скованный полярной звездой,
я позволял другим говорить обо мне,
и боялся, что меня увидит дневной свет,
потерянные годы я верну назад,
лишь бы ты иногда говорила, что любишь меня.

Красный горизонт оставшихся лет,
подай знак, чтобы тебя нашла моя душа,
лица, порты, страны, запомни "уходят",
обними меня и держи рядом с собой,
видел жизнь, как видеокассеты,
ты - родина моего бездомного разума.

Ах, любовь моя, любовь,
алмаз в пепле,
и островок с маяком,
пьяная чайка,
порхает вокруг тебя,
произносит твое имя,
отмечает твой взгляд и отпускает.