Lyrics and translation Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Πρέβεζα

Πρέβεζα

Θάνατος είναι οι κάργιες
που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζανε κρεμμύδια

Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους
ο ελαιώνας πίσω η θάλασσα κι ακόμη
ο ήλιος θάνατος μες στους θανάτους

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια ελλειπή μερίδα
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα

Βάσις φρουρά εξηκονταρχία Πρεβέζης
Την Κυριακή θ′ ακούσουμε τη μπάντα
Επήρα ένα βιβλιάριο τραπέζης
πρώτη κατάθεσης δραχμαί τριάντα

Περπατώντας αργά στην προκυμαία
"Υπάρχω" λες κι ύστερα "Δεν υπάρχεις"
Φτάνει το πλοίο υψωμένη σημαία
Ίσως έρχεται ο κύριος νομάρχης

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
ένας πέθαινε από αηδία
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία

Превеза

Смерть – это вороны,
бьющиеся о черные стены и черепицу,
смерть – женщины, которые любят друг друга,
словно чистят лук.

Смерть – грязные и ничтожные улицы
с их помпезными названиями,
оливковая роща позади, море и еще
солнце – смерть среди смертей.

Смерть – полицейский, склоняющийся,
чтобы взвесить скудную порцию,
смерть – гиацинты на балконе
и учитель с газетой.

Военная база, гарнизон Превезы.
В воскресенье мы послушаем оркестр.
Я открыл сберегательную книжку,
первый взнос – тридцать драхм.

Медленно прогуливаясь по набережной,
"Я существую", – говоришь ты, а потом: "Не существую".
Прибывает корабль с поднятым флагом.
Возможно, это приезжает господин номарх.

Если бы хоть один из людей
умер от отвращения,
молчаливые, печальные, сдержанные,
мы бы все развлеклись на похоронах.