Lyrics and translation Γιάννης Πλούταρχος - Το Πουκάμισο

Μ' εκείνο το πουκάμισο που αγόρασες τυχαία
μια μέρα που στα ξαφνικά ερχόσουν να με δείς
Ακόμα ντύνω τη γυμνή τη μοναξιά μου ωραία
και φεύγω προς το μέλλον μου θλιμμένος και ατυχής

Έχουνε κάνει ένα λεκέ οι σκέψεις μου στον ώμο
που μ' ό, τι και αν δόκιμασα δεν μπόρεσε να βγει
Ντρέπομαι όταν με κοιτούν οι άγνωστοι στο δρόμο
μα είναι οι σκέψεις μια πληγή που πάντα αιμοραγγεί

Το πλένω μες το όνειρο και το κρεμάω στην τύχη
κι είναι σαν να 'μαι μέσα σου όποτε το φορώ
Σαν να χωράω ανάμεσα στης μοναξιάς τα τείχη
και σαν να σε έχω αγκαλιά ξανά κυκλοφορώ

Ενα πουκάμισο παλιό τριμμένο απ' τα χρόνια
τσαλακωμένο απο την παλιά συνήθεια του καιρού
Κρατάει ακόμα μια γλυκιά μια γυναικεία κολώνια
και όπως ξεβάφει έρχεται στο χρώμα του ουρανου

Έχει μες την αριστερή τη τσέπη ένα χαρτί
που μου χες γράψει σ' αγαπώ και πάντα θα 'μαι εδώ
Κι ένα μικρό με το στυλό ζωγραφιστό φιλί
σε ποιον αν πω πως έχω πια δύο χρόνια να σε δω

С той рубашкой, которую ты случайно купил
день, когда ты внезапно пришел ко мне
Я все еще красиво одеваю свое обнаженное одиночество
и я оставляю свое будущее печальным и несчастным

Мои мысли оставили пятно на моем плече
который, как я ни старался, не мог выбраться.
Мне стыдно, когда незнакомые люди смотрят на меня на улице
но мысли - это рана, которая Всегда кровоточит

Я стираю его во сне и вешаю на удачу
и это как будто я внутри тебя, когда я его надеваю
Как будто я помещаюсь между стенами одиночества
и как будто ты снова в моих объятиях, я хожу по кругу.

Рубашка старая, потертая от долгих лет
помятый от старой привычки к погоде
Она все еще хранит сладкий женский одеколон
и когда он светится, он приобретает цвет неба

У него в левом кармане листок бумаги.
за то, что написал мне, я люблю тебя и всегда буду здесь
И маленький, с нарисованным ручкой поцелуем
что, если я скажу, что не видел тебя два года?