Lyrics and translation Διονύσης Σαββόπουλος - Οι δεκαπέντε (Αμνηστεία '64)

Οι δεκαπέντε (Αμνηστεία '64)

Κοράκου χρώμα τα μαλλιά κι ασπρίσανε
απ' τη μεριά της εξορίας γυρίσανε
Το σπίτι αδειανό σβησμέν' η φωτιά
ο κάμπος πληγή
ο τάφος μικρός
η μάνα δεν ζει
κι ένα πουλάκι λαλεί.
Πατέρας γιος πρώτη φορά φιλήθηκαν
γνώρισ' ο κόσμος τ' άσπρα μαλλιά θυμήθηκαν
Σπαθίζει τις πίκρες
ήλιος λαμπρός
στους δρόμους γιορτή
τραγούδι ανεμίζει
πλήθος λαός
κι ένα πουλάκι λαλεί:
Είμαστ' οι πρώτοι κι ακολουθάνε
αναστημένοι χίλιοι νεκροί
ίδιοι καιροί ξημερώνουνε πάλι
να η φωτιά να η ζωή

Пятнадцать (Амнистия '64)

Вороньего цвета волосы, и поседели,
со стороны изгнания вернулись, милая.
Дом пуст, огонь погас,
равнина — рана,
могила мала,
матери нет в живых,
и птичка поет.
Отец и сын впервые обнялись,
знакомый мир, седые волосы вспомнили.
Пронзает горечь
солнце яркое,
на улицах праздник,
песня реет,
толпа народа,
и птичка поет:
Мы первые, и за нами следуют,
воскресшие тысяча мертвых,
те же времена наступают снова,
вот огонь, вот жизнь.