Genethlia (Live) - Νότης Σφακιανάκης translation in German

Genethlia (Live)

Στα μονοπάτια του καημού
στη γέφυρα του στεναγμού
μ' έκαν' η μάνα μου
Μια φθινοπωρινή βραδιά,
ζωή την κρύα σου καρδιά
είδαν τα μάτια μου

Με κουδουνίστρες πλαστικές
όμορφες και χρωματιστές
με νανουρίζανε
Και τα ματάκια τα μικρά
είδαν του κόσμου τ' αγαθά
και συμφωνήσανε

Ήταν το γάλα μου πικρό
και το νεράκι μου γλυφό
που με μεγάλωνε
Κι απέναντι στη κούνια μου,
η μοίρα η κακούργα μου
και με καμάρωνε

Ήταν το κλάμα μου μουντό
σαν κάτι να 'θελα να πω,
μα δε με νιώσανε
Μια λυπημένη αναπνοή
για την πουτάνα τη ζωή
που μου χρεώσανε

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
δε με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισα
Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα,
ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισα
Θεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω

Πάνω σε λάσπες και καρφιά
στ' άδικου κόσμου τη φωτιά πρωτοπερπάτησα
Ισορροπία σταθερή
για να προλάβω τη ζωή,
όμως την πάτησα

Μονό το "α" και το "χ"
στη σχολική μου εποχή
πρωτοσυλλάβισα
Γι αυτό το "αχ" και το "γιατί"
όπου βρεθώ μ' ακολουθεί
κι ας τριαντάρισα

Έτσι περνούσε ο καιρός
και γω στο δρόμο μου σκυφτός
έκανα όνειρα
Έτυχε να 'μαι απ' αυτούς
που κολυμπάνε στους αφρούς
και στα λασπόνερα

Στάζει το αίμα της ψυχής,
σαν τις σταγόνες της βροχής
όμως ποιος νοιάζεται
Και την αόρατη πληγή
που μέσα μου αιμορραγεί
ποιος την μοιράζεται

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισα
Θεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω

Geburtstag (Live)

Auf den Pfaden des Leids,
auf der Brücke des Seufzers
brachte mich meine Mutter zur Welt.
An einem Herbstabend,
Leben, dein kaltes Herz
sahen meine Augen.

Mit Plastikrasseln,
schön und bunt,
wiegte man mich in den Schlaf.
Und die kleinen Äuglein
sahen die Güter der Welt
und waren einverstanden.

Meine Milch war bitter
und mein Wässerchen brackig,
das mich aufzog.
Und gegenüber meiner Wiege,
mein niederträchtiges Schicksal,
sah mich höhnisch an.

Mein Weinen war dumpf,
als ob ich etwas sagen wollte,
aber man verstand mich nicht.
Ein trauriger Atemzug
für das Hurenleben,
das man mir aufgebürdet hat.

So fing ich also an, so fing ich an,
man fragte mich nicht, Leben, aber ich gewöhnte mich an dich.
Wie ein verwundeter junger Adler am Boden,
suche ich die Kraft, mich noch zu halten.

So fing ich also an, so fing ich an,
man zeigte mir eines, doch ich erblickte anderes.
Mein Gott, wenn ich nur wüsste, an welchem Tag ich sterben werde,
um meines Todes Geburtstag zu feiern.

Auf Schlamm und Nägeln,
im Feuer der ungerechten Welt machte ich meine ersten Schritte.
Stabiles Gleichgewicht,
um das Leben einzuholen,
aber ich bin gescheitert.

Nur das "A" und das "CH",
in meiner Schulzeit,
buchstabierte ich zuerst.
Deshalb das "Ach" und das "Warum"
folgt mir, wo immer ich bin,
auch wenn ich dreißig wurde.

So verging die Zeit
und ich, gebückt auf meinem Weg,
träumte.
Es traf sich, dass ich zu denen gehörte,
die im Schaum schwimmen
und im Schlammwasser.

Das Blut der Seele tropft,
wie die Regentropfen,
aber wen kümmert es?
Und die unsichtbare Wunde,
die in mir blutet,
wer teilt sie?

So fing ich also an, so fing ich an,
man zeigte mir eines, doch ich erblickte anderes.
Mein Gott, wenn ich nur wüsste, an welchem Tag ich sterben werde,
um meines Todes Geburtstag zu feiern.