Lyrics and translation Παύλος Σιδηρόπουλος - Ftohopedo

Ftohopedo

Τη δύναμή σου πουλάς σ' ένα γιαπί
φορτώνοντας τσιμέντο και λάσπη το κορμί
κλειδώνεις σπίτι με πόνο την καρδιά
και κατεβάζεις τα ρολλά
και στα όνειρα σιωπή
ζητάς ελευθερία "Αέρα" "Αλβανία"

Ο πόθος σου με γκόμενας μορφή
αυτό που για άλλους είναι καθημερινή ζωή
μα ειν' η τσέπη άδεια κι η κούραση σφυρί
Θέ μου θα το 'θελες, θα το 'θελες κι εσύ
Λιγάκι να γλεντήσεις, σαν άνθρωπος να ζήσεις

Συνήθισες να περπατάς σκυφτά
κι ο ινστρούχτορας σου φέρεται γλυκά
δύναμη κόμμα, αγώνας και φωτιά
κι ο κουλτουριάρης στα μπάρ να σ' αγαπά
όταν το βράδυ η μοναξιά
τα σώβρακά σου πιτσιλά

Σε μια σκοπιά στο Ελληνικό στρατό
σκλάβος ανώνυμος του δεκανέα και εδώ
κοιτάς με δέος ένα τυχαίο φρικιό
να φεύγει τρέχοντας απ' τον τρελογιατρό
κουνώντας το χαρτάκι
το I5 το μικράκι

Σε φάμπρικα πιάνεις δουλειά
μα κάποια ανύποπτη και σκοτεινή βραδυά
αναρχικοί βάζουν φωτιά
Τ' αφεντικό σου πανικός χωρίς λεφτά
Ένα θηρίο σε καλεί, νιώθεις μιαν άγρια ηδονή

Άνεργος τώρα ζητάς καινούργια αρχή
με σλήπιν μπαγκ στον ώμο φίλος από παιδί
Κουτσά στραβά σου λέει, τη βγάζω καθαρή
μα είναι δικιά μου δικιά μου η ζωή
κι εσύ να περιμένεις
με γνώση ότι πεθαίνεις

Εφημερίδα φωτογραφία μικρή
μιλάει για σένα για κάποιον πωλητή
ήτανε βράδυ, ήτανε κι η βροχή
τ' αφεντικό παρθένα, στο πρώτο της φιλί
"με λήστεψε" τους λέει "το πιο καλό παιδί"

Ο αλέκτορ λάλησε την τρίτη του φορά
Το κόμμα τώρα σε διαγράφει βιαστικά
οι σύντροφοί σου; "μα ήταν φύση αναρχικιά"
"αυτά, απ' τ' άλλα, εκείνα
συμβαίνουνε κι αυτά"
Μνήμες, καπνός, αμφιβολία καμμιά
Μονάχ' ακόμα μία, μα τι άλλο από μία μελανιά
Σε μιας εφημερίδας τη γωνιά

Оковы

Ты продаешь свою силу какому-то хлыщу,
Нагружая тело цементом и грязью.
Закрываешь дом, с болью в сердце,
Опускаешь жалюзи
И во сне — тишина.
Ты ищешь свободы: "Воздуха", "Албании".

Твоё желание в образе подруги —
То, что для других обыденность,
Но карман пуст, а усталость бьёт, как молот.
Боже, ты бы тоже этого хотела,
Немного повеселиться, пожить, как человек.

Ты привык ходить, согнувшись,
А инструктор кажется тебе милым.
Сила партии, борьба и пламя,
А любитель искусства в баре будет тебя любить,
Когда ночью одиночество
Запятнает твои трусы.

На посту в греческой армии,
Безымянный раб сержанта и здесь.
Ты с трепетом смотришь на какого-то случайного фрика,
Убегающего от психиатра,
Размахивая бумажкой,
Маленькой справкой I5.

Ты устраиваешься на фабрику,
Но однажды темной ночью,
Анархисты устраивают пожар.
Твой босс в панике, без гроша.
Зверь зовет тебя, ты чувствуешь дикое наслаждение.

Теперь, безработный, ты ищешь новое начало.
С рюкзаком на плече, друг детства.
Кое-как он говорит тебе: "Я выкрутился",
Но это моя, моя жизнь!
А ты жди,
Зная, что умираешь.

Газета, маленькая фотография.
Речь о тебе, о каком-то продавце.
Был вечер, шел дождь.
Хозяйка, невинная, в свой первый поцелуй.
"Он ограбил меня, — говорит она, — самый лучший парень".

Петух пропел в третий раз.
Партия теперь спешно исключает тебя.
Твои товарищи: "Но он был анархистом по натуре".
"Такие вот дела,
всякое бывает".
Память, дым, никаких сомнений.
Снова один, но что ещё, кроме чернил,
В уголке газеты.