Lyrics and translation אברהם פריד - The General

The General

א גליקליכע נאכט, זיך געענדיגט די לעצטע שלאכט
בערלין איז בעפרייט צוקלאפט איז דער שונא אין שטאט איז א נייער מאכט
ראקעטן מוזיק, פארן טאנקען הין און צוריק
און גאר פרעמדע מענטשן דריקן די הענט זיך און וויינען אזש פון גליק
אין דעם קעניגליכן זאל, קומט יעצט פאר א גרויסער באל
עס פערברענגען זיך צוזאמען גרויסע פירער פון איבעראל
אמעריקאנער גענעראל, מיט א רוסישן מארשאל
א פראנצויזישער מיניסטער, מיט אן ענגלישן אדמיראל
און הויך אויפן זאל, אונטער בליקן פון איבעראל
אין שענסטן באלקאן עס זיצט דארטן איינזאם, א רוסישער גענעראל
דער העלד פון בערלין, דער בעפרייער פון פראג און וויען
ער הערט פון דעם זאל געשרייען פון כבוד, און גיט נישט קיין בליק אהין
א סטאטוע קוקט ער אן, פון דעם גרויסן נאפאליאן
א שטיק שטיין מיט קאלטע אויגן, קאן נישט ריידן און קאן גארנישט טאן
ס'איז אמאל געווען א העלד, האט גע'רעש'ט מיט איהם די וועלט
פון דעם העלד וואס איז געבליבן א שטיק שטיין ערגעץ אינמיטן פעלד
דער גענעראל גיט א קלער, אויך פון מיר וועט נישט בלייבן מער
מ'וועט שפילן מוזיק מען וועט טראגן בלומען מארשירן וועט מיליטער
ריידן וועט ווער, עס וועט פאלן א פריינד'ס א טרער
און עס וועט דורכגיין א צוויי דריי יארן, מ'וועט נישט געדענקן מער
וואס טויג בלומען מיט מוזיק, ווען פערלאשן איז דער בליק
נאריש איז דער גאנצער לעבן, און נישטא דא קיין אמת'ער גליק
וואס איז דען דער כבוד ווערט, אז נישט מען זעט און נישט מען הערט
זיין האנט רייסן די מעדאלן, און זיי פאלן אראפ אויף דער ערד
און מיט אמאל, זעט ער הייזעלאך טיף אין טאל
און אט דערקענט ער דעם טאטן'ס הייזל, און הערט דעם מאמען'ס קול
ס'איז פרייטיג פארנאכטס, אינדרויסן איז פינסטער שווארץ
אין הויז איז דאך ליכטיג א פארגעניגן, פול איז מיט פרייד די הארץ
ביי די ברענענדיגע ליכט, דער מאמעס גליקלעכער געזיכט
ווען דער טאטע פאר א הענטל, האט אין שולכען איהם אוועק געפירט
ווי געשמאק איז דאן געווען, יענער דאווענען מיט א ברען
די שענסטע צייט וואס אין זיין לעבן, האט ער אין קליינינקן שולכען געזען
ער זיצט און ער טראכט, ער דארמאנט זיך א שיינע נאכט
צום הייליגן רבי'ן האט איהם דער טאטע, אין צימער אריינגעבראכט
אונטערן ברעם, האט דער רבי געקוקט אויף עם
דעם טאטן געזאגט דיין זון וועט אויסוואקסן, א צדיק אם ירצה השם
און די מאמע גייט און קוועלט, ווער דארף כבוד ווער דארף געלט
אז מען וואקסט שוין אויס א צדיק, האט מען דער וועלט און סיי יענע וועלט
ער האט כבוד ער האט געלט, און האט קיין גליק נישט אויף דער וועלט
ער וואלט זיין לעבן אפגעגעבן, ער זאל וויסן וואס מיינט יענע וועלט
און פלוצלינג ער זעט, ווי ער שטייט ביי דער מאמע'ס בעט
און איידער אויף אייביג זי איז איינגעשלאפן, האט זי צו איהם גערעדט
האב נישט קיין שרעק, וואס איך גיי פון דיר קינד אוועק
איך וועל צו דיר קומען און היטן, גיין מיט דיר אין דיין וועג
און נישט איינמאל ביי דער נאכט, איז זי געווען מיט איהם אין שלאכט
און נישט איינמאל איהם געמונטערט, און צום לעבן צוריק געבראכט
נישט געווען ווען טאן א קלער, ווי די מאמע קומט אהער
אז ער ווייסט עס דאך אויף זיכער, אז שוין יארן אז זי לעבט נישט מער
א וואלס פאנגט זיך אן, שפילט א סאלא דער באריטאן
עס וועט שוין מער נישט זיין קיין מלחמות, א נייע צייט קומט אן
און דער קאנטריבאס, ברומט זיך אונטער א שפאס א שפאס
אלע זיי ריידן שיין וועגן שלום, אין הארצן איז פול מיט האס
גענערעלער פון דעם זאל, שפאנען צו דעם גענעראל
מען וועט טרינקען פאר זיין כבוד, מען וועט אנטאן איהם א מעדאל
דער באלקאן איז אבער לער, קיינער ווייס נישט וואו איז ער
אויף דער ערד ליגן צעווארפן, די מעדאלן זיינע נישט מער
אדורך איז א צייט, איבער ימ'ען דארט ערגעץ ווייט
אין אידישן צענטער אין קליינעם שולכען, אין ווינקל פון מערב זייט
א פרוש זיצט דארט, הויך דער שטערן און לאנג די בארד
ער דריקט צו צום הארצן דעם קליינעם תהלים,
און מורמלט שטיל פון דארט
קיינער ווייס נישט ווער איז ער, ווען מען פרעגט איהם שמייכלט ער
און פון זיינע אויגן פאלן, הייסע טרערן א טרער נאך א טרער
און ער זאגט אז אך און וויי, זיין א גענעראל ביי זיי
בעסער זיין א פשוט'ער זעלנער, אין דעם אייבערשטנס ארמיי

Генерал

Счастливая ночь, закончилась последняя битва,
Берлин освобождён, враг повержен, в городе новая власть.
Музыка, ракеты, танки туда-сюда снуют,
И совершенно незнакомые люди жмут друг другу руки, плача от счастья.
В королевском зале сейчас идёт большой бал,
Веселятся вместе великие лидеры со всего мира.
Американский генерал с русским маршалом,
Французский министр с английским адмиралом.
И высоко в зале, под взглядами всех присутствующих,
В красивейшем балконе сидит там одиноко русский генерал.
Герой Берлина, освободитель Праги и Вены,
Он слышит из зала крики славы, но не смотрит туда.
Он смотрит на статую великого Наполеона,
Кусок камня с холодными глазами, не может говорить и ничего не может сделать.
Когда-то был героем, мир гремел его именем,
От героя остался лишь кусок камня где-то посреди поля.
Генерал задумывается: «И от меня ничего не останется»,
«Будет играть музыка, будут нести цветы, будет маршировать армия»,
«Кто-то будет говорить речи, друг прольёт слезу»,
«И пройдёт два-три года, и никто не вспомнит».
«Что толку в цветах и музыке, когда погас взгляд»,
«Глупа вся эта жизнь, и нет здесь настоящего счастья».
«Чего стоит слава, если её не видят и не слышат?»
Его рука срывает медали, и они падают на землю.
И вдруг он видит домики глубоко в долине,
И узнаёт отцовский дом, и слышит голос матери.
Пятница вечером, снаружи кромешная тьма,
А в доме светло и радостно, сердце полно счастья.
При свете горящих свечей, счастливое лицо матери,
Когда отец за руку вёл его в синагогу.
Как хорошо было тогда молиться с таким пылом,
Лучшее время в своей жизни он провёл в маленькой синагоге.
Он сидит и думает, вспоминает прекрасную ночь,
Когда отец привёл его в комнату к святому Ребе.
Под своей бородой Ребе посмотрел на него,
И сказал отцу: «Твой сын вырастет праведником, если будет на то воля Б-жья».
А мать всё переживает: «Кому нужна слава, кому нужны деньги»,
«Если вырастешь праведником, то обретёшь и этот мир, и мир иной».
У него есть слава, у него есть деньги, но нет счастья в этом мире.
Он бы отдал свою жизнь, чтобы узнать, что такое мир иной.
И вдруг он видит себя стоящим у материнской постели,
И перед тем, как навсегда уснуть, она сказала ему:
«Не бойся, что я ухожу от тебя, дитя моё»,
«Я буду приходить к тебе и оберегать, идти с тобой по твоему пути».
И не раз ночью она была с ним в бою,
И не раз ободряла его и возвращала к жизни.
Не было времени задуматься, как мать приходит сюда,
Ведь он точно знает, что её уже много лет нет в живых.
Начинается вальс, играет соло баритон,
Войн больше не будет, наступает новое время.
А контрабас гудит себе под нос: «Шутка, шутка»,
Все они красиво говорят о мире, а в сердцах полны ненависти.
Генералы из зала спешат к генералу,
Будут пить за его честь, будут награждать его медалью.
Но балкон пуст, никто не знает, где он.
На земле лежат разбросанные медали, их больше нет у него.
Прошло время, за морями, где-то далеко,
В еврейском центре, в маленькой синагоге, в углу западной стороны.
Сидит там старец, высокий лоб и длинная борода,
Он прижимает к сердцу маленький Псалтырь,
И тихо бормочет оттуда.
Никто не знает, кто он, когда его спрашивают, он улыбается,
И из его глаз катятся горячие слёзы, слеза за слезой.
И он говорит: «Ах, горе мне, быть генералом у них»,
«Лучше быть простым солдатом в армии Всевышнего».