วิหคพลัดถิ่น - คาราบาว translation in German

วิหคพลัดถิ่น

เมื่อแดนดินแม่กันดาร
จิตวิญญาณของก๋งล่องลอย
เก็บเสื่อหมอนของใช้นิดหน่อย
เจ้านกน้อยโผบินจากรัง
ฝ่าคลื่นลม ภูเขา ทะเล
ขึ้นสำเภาที่ใกล้จะพัง
สร้างชีวิตใหม่โพ้นฟากฝั่ง
คือความหวังของจีนสยาม
เช้าจรดเย็น หนักเข็ญเท่าใด
ขอข้าวเพียงหนึ่งชาม
ข้าวและน้ำที่กินทุกคำ
จดจำสำนึกคุณ
หลากธรรมเนียมหลายที่มา
กี่ภาษาเชื้อชาติใด ๆ
ฟากฝั่งฝายังผืนดินไทย
ย่อมเป็นไทย ผองไทยทั้งสิ้น
เกิดจากแดนแคว้นเมืองไกล
หากวันใดไร้สิ้นชีวิน
อยากฝากกายวิหคพลัดถิ่น
ใต้แผ่นดิน บ้านเมืองเห่งนี้
ทุกชีวิตทำมาหากิน
บนแผ่นดินสยาม
ข้าวและน้ำที่กินทุกคำ
จดจำสำนึกคุณ
หลากธรรมเนียมหลายที่มา
กี่ภาษาเชื้อชาติใด ๆ
ฟากฝั่งฝายังผืนดินไทย
ย่อมเป็นไทย ผองไทยทั้งสิ้น
เกิดจากแดนแคว้นเมืองไกล
หากวันใดไร้สิ้นชีวิน
อยากฝากกายวิหคพลัดถิ่น
ใต้แผ่นดินพระเจ้าอยู่หัวฯ
จดจำสำนึกคุณ

Zugvogel

Als das Land der Mutter unfruchtbar wurde,
schwebte der Geist meines Großvaters dahin.
Er packte eine Matte, ein Kissen und ein paar Habseligkeiten ein,
wie ein kleiner Vogel, der aus dem Nest fliegt.
Er trotzte Wind, Wellen, Bergen und dem Meer,
bestieg eine Dschunke, die kurz vor dem Kentern stand.
Er baute sich ein neues Leben jenseits des Ufers auf,
das ist die Hoffnung von Chinesen und Siamesen.
Von morgens bis abends, egal wie hart die Arbeit war,
bat ich nur um eine Schale Reis.
Jeden Bissen Reis und jeden Schluck Wasser, den ich zu mir nahm,
erinnerte ich mich daran, dankbar zu sein.
Viele Bräuche, viele Herkünfte,
egal wie viele Sprachen oder Ethnien,
solange sie am Ufer thailändischen Bodens stehen,
sind sie alle Thailänder, alle Thailänder.
Auch wenn ich aus einem fernen Land und einer fernen Stadt stamme,
wenn ich eines Tages sterbe,
möchte ich meinen Körper, den eines Zugvogels,
unter diesem Land, dieser Stadt, begraben lassen.
Jeder Mensch arbeitet und verdient seinen Lebensunterhalt
auf dem Boden Siams.
Jeden Bissen Reis und jeden Schluck Wasser, den ich zu mir nahm,
erinnerte ich mich daran, dankbar zu sein.
Viele Bräuche, viele Herkünfte,
egal wie viele Sprachen oder Ethnien,
solange sie am Ufer thailändischen Bodens stehen,
sind sie alle Thailänder, alle Thailänder.
Auch wenn ich aus einem fernen Land und einer fernen Stadt stamme,
wenn ich eines Tages sterbe,
möchte ich meinen Körper, den eines Zugvogels,
unter dem Land Seiner Majestät, des Königs, begraben lassen.
Ich erinnere mich und bin dankbar.