สังกะสี - คาราบาว translation in German

สังกะสี

เขาทํางานอย่างเหนื่อยหนัก
เพื่อเก็บเงินซื้ออาหาร
ซื้อหยูกยาสารพัน
เสื้อกางเกงไว้สวมใส่
ผิวไหม้เกรียมหนังดํากร้าน
สู้กับงานสู้ทนไหว
ลูกและเมียดังดวงใจ
หนักปานใดไม่หวั่นเกรง

ยามเย็นลงเขาพร้อมหน้า ซื้อข้าวปลาหุง หากิน
ทอดปลาทูยอดกระถิน เหมือนกินมาแต่ชาติก่อน
ลูกและเมียยังยิ้มได้ สบายใจไม่เดือดร้อน
นี่แหละสุขกรรมกร ทุกข์ที่กายใจยังสุข

คือช่างสุข คือช่างไม้
อายุขัยได้ห้าสิบ
แกสร้างตึก สูงลิบลิ่ว
แต่ตัวเองลูกเมียยังเร่ร่อน

มือที่สากกว่าส้นเท้า คอยโน้มน้าวเหนี่ยวนั่งร้าน
ไต่ความสูงอย่างชํานาญ ด้วยวิญญาณของช่างเก่า
เหมือนชะตาฟ้าจะแกล้ง ลมพัดแรงฝนตั้งเค้า
สังกะสีอันผุเก่า ปลิวปะทะร่างช่างสุข

พสุธาอ้าแขนไว้ ร่างช่างไม้กับสังกะสี
ตกกระทบธรณี เลือดสีแดงกระเซ็นซ่าน
เสียงหวีดร้องโกลาหล ว่ามีคนหล่นนั่งร้าน
ปากต่อปากจากคนงาน คือเฒ่าสุขเฒ่าสังกะสี

เหลือแต่ร่าง ให้อาลัย
ตายจากไป จากโลกนี้
เขาตายไป ไม่ตายฟรี
มีค่าศพ ศพละสองพันห้า

วันเดือนปีผ่านไป ตึกสูงใหญ่เสียดฟ้า
ต่อสายตาทั่วหล้า ว่าตึกที่สูงที่สุด
งบประมาณการก่อสร้าง ห้าร้อยล้านกับสองพันห้า
ที่ไม่เห็นคือนํ้าตา ของลูกเมียเฒ่าสังกะสี
ถึงวันงานเปิดอาคาร มโหฬารมโหฬี
มหรสพ ประดามี แขกรับเชิญล้วนทรงเกียรติ

ผนังอาคารเป็้นหินอ่อน พื้นเป็นพรมกํามะหยี่
สุขภัณฑ์จากอิตาลี โคมไฟจากออสเตรีย
แพงเท่าไรล้วนสรรหา เจริญตาประสาเสี่ย
สังกะสีกับลูกเมีย อยู่ตรงไหนใน ใจคน

สังกะสี สังกะสี อยู่ตรงไหนในใจคน

สังกะสี สังกะสี อยู่ตรงไหนในใจคน

Wellblech

Er arbeitet sehr hart,
um Geld für Essen zu sparen,
für alle möglichen Medikamente,
Kleidung zum Anziehen.
Seine Haut ist verbrannt, seine Haut ist dunkel und rau,
er kämpft mit der Arbeit, er hält durch.
Seine Kinder und seine Frau sind sein Ein und Alles,
egal wie schwer es ist, er hat keine Angst.

Wenn der Abend kommt, ist er mit seiner Familie zusammen, kauft Reis und Fisch zum Kochen und Essen.
Gebratene Makrele und Akazien, als hätte er sie schon sein ganzes Leben gegessen.
Seine Kinder und seine Frau lächeln immer noch, sind glücklich und unbesorgt.
Das ist das Glück eines Arbeiters, Leid im Körper, aber Freude im Herzen.

Er ist ein glücklicher Handwerker, ein Zimmermann,
fünfzig Jahre alt.
Er baut Gebäude, hoch in den Himmel,
aber er selbst, seine Kinder und seine Frau sind immer noch obdachlos.

Seine Hände, rauer als seine Fersen, bewegen und ziehen das Gerüst.
Er klettert geschickt in die Höhe, mit der Seele eines erfahrenen Handwerkers.
Es ist, als ob das Schicksal ihn ärgern will, der Wind weht stark, Regenwolken ziehen auf.
Das alte, verrottete Wellblech löst sich und trifft den Körper des glücklichen Handwerkers.

Die Erde öffnet ihre Arme, der Körper des Zimmermanns und das Wellblech
fallen zu Boden, rotes Blut spritzt.
Schreie und Chaos, dass jemand vom Gerüst gefallen ist.
Von Mund zu Mund, von den Arbeitern, es ist der alte Suk, der alte Wellblech-Mann.

Nur sein Körper bleibt zurück, zum Gedenken,
gestorben, von dieser Welt gegangen.
Er ist nicht umsonst gestorben,
sein Leichnam ist zweitausendfünfhundert wert.

Tage, Monate und Jahre vergehen, das hohe Gebäude ragt in den Himmel,
vor den Augen der Welt, das höchste Gebäude.
Die Baukosten betragen fünfhundert Millionen und zweitausendfünfhundert.
Was man nicht sieht, sind die Tränen der Kinder und der Frau des alten Wellblech-Mannes.
Der Tag der Eröffnung des Gebäudes kommt, groß und prächtig,
Unterhaltung aller Art, die Ehrengäste sind alle würdevoll.

Die Wände des Gebäudes sind aus Marmor, der Boden ist mit Samtteppich ausgelegt,
die Sanitäranlagen sind aus Italien, die Kronleuchter aus Österreich.
Egal wie teuer, alles wurde beschafft, eine Augenweide für die Reichen.
Das Wellblech und seine Kinder und Frau, wo sind sie im Herzen der Menschen?

Wellblech, Wellblech, wo bist du im Herzen der Menschen, meine Holde?

Wellblech, Wellblech, wo bist du im Herzen der Menschen, meine Liebste?