ลำล่อง...บ้านเฮาหนาวแล้วบ่ - มนต์แคน แก่นคูน translation in German

ลำล่อง...บ้านเฮาหนาวแล้วบ่

ล่ะมาบัดนี้ ยามมีฝนสั่งฟ้าเอิ้นลาหมู่เด้อฝูงปลา
ข้าวอยู่นาขจีเขียว กองใบยามลมต้อง
ล่ะน้ำเต็มนา ปลามาบ้อน มาออนซอนขึ้นมันม่วน
ล่ะฟังเสียงฟ้าฮ้องฮวน คือสิลาจากแล้วว่าปีหน้าจังพบกัน เอ๋ย
ล่ะทุ่งอีสานยามนี้นั้น เห็นแล้วม่วนชวนหลงใหล
ยืนคันแทแนมไกลไกล นกไก่นาถลาล่อน
ล่ะเบิ่งพุ้นแหม พ่อใหญ่สาเพิ่นลงต้อน
ไปดักปลาบ่อนนาลุ่ม ข้าวแตกกอเขียวจุมกุ่ม
เสียงปลาเข็งดีดบ้อน ปลาซิวน้อยกะแฮงหลาย เอ๋ย

ล่ะคิดฮอดเด้ คิดฮอดน้องและอ้ายผู้ไกลถิ่นดินอีสาน
ไปทำงานอยู่เมืองไกล อยู่จั่งใด๋เอ๋ย น้อทางพุ้น
ล่ะข่าวทีวีซางมาวุ่น มีหลายซุมวุ่นหลายฝ่าย
ล่ะคันลำบากอยู่เมืองใหญ่
กลับอีสานบ้านเค้ามากินข้าวแม่นบายปลา
แล้วอยู่บ่อนใด๋ในแผ่นหล้า สิสุขทอดอกเฮือนเฮา
ยามใจเหงาให้คืนนา จ้ำป่นปลาก็สุขล้น
ชีวิตคนไทบ้านคนอีสานเว้ากันง่าย
มาเบิ่งเด้อยามตะเว็นค่อยบ่าย กอข้าวเขียวแสงแดดต้อง
โอ้ยมองแล้วกะแฮงงาม แล้วฝูงหมู่ปลาเต้นตื่นน้ำคันแทกิ่วสิบืนหนี

ปลาข่อตี้บืนตกหลุมพ่อใหญ่สาเพิ่นดักไว้
ล่ะแถวนาเทิงนาใต้ แนมไปไสน้ำล้นปรี่
เสียดายเด้ ปลาลูกคอกกะลงลี
เสียงพ่อลุงแม่ป้าเพิ่นถามทวงแม่นข่าวคราว
ล่ะถามข่าวถึงลูกเต้าสิมาบ่ออกพรรษา
ฝากเงินมาให้พอปุ๋ย แหน่บ่หนอลูกชายโต้น
ล่ะหน่อยบ่โดนเสียงกลองแลง ญาคูเจ้าดังมาก้องฮวนๆ

ได้ฟังแล้วซางมาม่วนคือดนตรีกล่อมทุ่ง เอ๋ยฟังแล้วแฮงสะออน เอ๋ย
ล่ะนี่หล่ะคำค่าก้อนท้องถิ่นดินอีสาน เป็นวิมานของคนจน
แม่นนั่งโพนกะสุขล้ำ ล่ะยามฝนลาปลาพอน้ำไหลลงซออยู่ก้นลี
กลับมาเด้อน้องพี่ แต่งชุดสีน้อโก้โก้
มาเดินผ่ายมายท่งนาเด้อคนไคเด้อ เด้อแฟนเด้อ

Lamlong... Ist es bei uns zu Hause schon kalt?

Nun, zu dieser Zeit, wenn der Regen den Himmel verabschiedet, rufe ich die Fische.
Der Reis auf dem Feld ist grün, die Ähren wiegen sich im Wind.
Das Wasser füllt die Felder, die Fische tummeln sich, es ist eine Freude.
Höre den Ruf des Himmels, er sagt, er geht, nächstes Jahr sehen wir uns wieder.
Die Felder des Isan sind zu dieser Zeit so schön, sie laden zum Verweilen ein.
Ich stehe am Feldrand und schaue in die Ferne, sehe Vögel, die fliegen.
Schau nur, der alte Sa fischt dort.
Er fängt Fische in den unteren Feldern, wo der Reis in dichten Büscheln wächst.
Man hört die Fische springen, so viele kleine Schmerlen.

Ich vermisse dich, meine Liebste, und meine Geschwister, die ihr fern der Heimat Isan seid.
Ihr arbeitet in fernen Städten, wie geht es euch dort?
Die Nachrichten im Fernsehen sind so chaotisch, es gibt so viele Probleme.
Wenn es dir in der Großstadt schwerfällt,
komm zurück in den Isan, iss Reis mit Mutter und genieße den Fisch.
Denn wo auf dieser Welt könnte es schöner sein als bei uns zu Hause?
Wenn du traurig bist, kehre zu den Feldern zurück, iss eingelegten Fisch, das macht glücklich.
Das Leben der Menschen hier im Isan ist einfach.
Schau, wenn die Sonne untergeht, wie das grüne Reisfeld im Sonnenlicht glänzt.
Oh, es ist so schön anzusehen, und die Fische springen aufgeregt im Wasser, wollen fliehen.

Die großen Fische springen in die Falle, die der alte Sa aufgestellt hat.
Oben und unten auf den Feldern, überall ist Wasser.
Schade, die kleinen Fische schwimmen davon.
Ich höre Vater, Onkel und Tante fragen, wie es ihren Kindern geht.
Sie fragen, ob die Kinder zum Ende der Fastenzeit kommen.
Hast du genug Geld für Dünger geschickt, mein ältester Sohn?
Bald ertönen die Abendglocken, die der Mönch läutet.

Es ist so schön zu hören, wie Musik, die die Felder einlullt. Oh, es ist so beruhigend.
Das ist der Schatz unserer Heimat Isan, ein Paradies für die Armen.
Auch wenn man nur auf einem Hügel sitzt, ist man glücklich. Wenn der Regen aufhört, fließt das Wasser, in dem die Fische waren, zurück.
Komm zurück, meine Liebste, zieh deine schönsten Kleider an.
Komm, lass uns durch die Felder spazieren, meine Liebste.