Lyrics and translation มนต์แคน แก่นคูน - อดีตรักมักสาวครู

อดีตรักมักสาวครู

ฟังเสียงสายลมต้อง

จากริมคลองแถวทุ่ง

ปงมัดกล้าไว้แล้วเถียงนา
น้อยค่อยพักเซา

หยับขึ้นมากินข้าว

เซามีแฮงเบิ่งจักหน่อย

นั่งคิดไปลอยๆ
ถึงอดีตผู้ข้า
สิเป็นบ้าย้อนมักครู

เฮาคือควายบักตู้
หน้าต่ำหนอเทิงดำ
งานประจำคือไถนา

ก่นโพนเกาฮื้อ

ใจถวิลนางน้องเอย

คงสิบ่สมปอง
เด้อโตน้องน้อกับพี่

เธอแม่พิมพ์คนดี

พี่ชาวนาต่ำต้อย

บ่คอยได้

แม่นฮ่วมเฮียง สาวเอย

เธออยู่บ้านหลังโตอันโอ่อ่า

ฉันนอนนา
บ้านเรือนเหมือนรังหนู
เธอร่ำเรียน
พากเพียรได้เป็นครู

ช่างหดหู่
เศร้าหมองเสียจริงเรา

เธอไปเรียน
ฉันไปนามันน่าเศร้า

ทางเดินเรา
นับวันห่างต่างศักดิ์ศรี

อนาคตของน้องต้องผู้ดี

ส่วนตัวพี่หมองหม่นทนทำนา

เหลือใจหล้า ใจหล้า
เห็นน้องจบครูมา
น้ำตาอ้ายไหลหย่าว
คิดเห็นคราวแต่กี้
เฮาเล่นฮ่วมกัน

โตอ้ายนั้นเรียนอยู่ ปสาม
ส่วนว่าครูคนงาม
อยู่ปสองเด้อน้อง
สองเฮาเว้า นำกันคักแน่
บ่ลืมกันคักแท้
คำมั่นลั่นความ
ปีน้ำท่วมน้องยังขี่หลังชาย
บัดได้บายปริญญา
ช่างลืมนางน้อง

นั่งมองแม่พิมพ์คนใหม่
น้ำตาพี่ไหลอาบลงใบหน้า

ไม่อยากโทษ บุญวาสนา
เรามันอีกา
ส่วนน้องยาหงส์ทอง

ขอมองให้เต็มตาหน่อย
ถึงแม้นบุญน้อย
ก็ยังคอยเหลียวแล

ได้เวลาต้องไปป้านคันแท
บ่ายมาแบกแหลงน้ำตามเคย

อกเฮาเอ่ย
อย่าไปหวังเขาเลย
เฮามันเชยไร้ค่า
เฮาอีกาต่ำต้อย
บ่คอยได้คู่หงส์
เลาะเลียบซ้งไปตามท่งหากิน
ใจถวิลสาวครูสิซ่ำได๋น้อนี่
ดำขี่ลี่ ชาวนาคือพี่
อ้ายคิดเห็น
แต่กี้ยังมีน้องอยู่นำ

คึดอ่ำลำ นำตั้งแต่ตอนเด็ก
ตอนที่เฮายังเล็ก
พี่บ่ลืมนางน้อง

สองเฮาเว้า นำกันอ้อมอ่อม
ปิ้งกะปอมป่นแย้
อยู่โพนแต้เลาะเถียง
นกอีเอี้ยง เคียงคู่จู๋จี๋
ฮักกันมาหลายปี
พี่บ่มีวันเคลื่อน

ลงเฮือนเพื่อนชวนเดินเตร่
มาคักหลายเด้
ครูสวยเก๋จังเลย

หนุ่มชาวนา
ได้แต่มองเฉยๆ
ใจคิดอยากกกเกย
บ่กล้าเอ่ยวาจา

ชาวนาอย่างเราเฝ้าแอบ
ผลลัพธ์คือเจ็บแสบ
ไม่ได้แนบเคียงกาย

หัวใจคงได้แต่มั่นหมาย
เห็นครูเดินกาย
ไปสอนนักเรียน

เวียนหลายมื้อ
อยากไปเรียนหนังสือ
นำน้องคือเก่า
แนวฮักบ่กล้าเว้า
เฮานั่นต่ำสกุล

ใจว้าวุ่น แก้มจูนพูนมองหา
วาสนาชาวนา

ซ่ำเพ้อเพียงนี้

Прошлая любовь деревенского парня к учительнице

Слушаю, как ветер шелестит

У кромки воды, вдоль полей.

Связал рассаду, и на меже
Немного передохну.

Остановлюсь, поем немного,

Чтобы были силы работать.

Сижу, и мысли уплывают
В прошлое, к тебе.
Я был глупцом, влюбившись в учительницу.

Я как буйвол –
Неуклюжий, да и кожа темная.
Моя работа – пахать землю

И боронить поле.

Сердце тоскует по тебе, моя дорогая.

Наверное, мне не суждено
Быть с тобой.

Ты – образованная, умная,

А я – простой крестьянин.

Не быть нам вместе.

Девушка моя,

Ты живешь в большом, красивом доме,

А я – в лачуге
Похожей на мышиную нору.
Ты училась,
Старалась, чтобы стать учительницей.

Как же мне грустно,
Сердце разрывается от тоски.

Ты учишься,
А я на поле работаю.

Наши с тобой пути
С каждым днем все дальше друг от друга.

Твое будущее – быть с тем, кто выше меня,

А я обречен в тоске своей пахать землю.

Сердце болит, болит,
Ведь ты закончила учебу и стала учительницей.
Слезы текут по моим щекам,
Как вспомню то время,
Когда мы играли вместе.

Я тогда учился в девятом классе,
А ты, красавица моя,
Была в седьмом.
Мы столько всего тебе обещали друг другу,
И не забывали об этом.
Клялись друг другу,
Помнишь, в тот год, когда было наводнение, ты сидела у меня на спине?
И вот ты получила диплом,
И забыла меня.

Смотрю на тебя, учительницу,
И слезы катятся по моему лицу.

Не виню я судьбу,
Ведь я – ворона,
А ты – лебедь белая.

Дай хоть полюбоваться на тебя,
Пусть у меня нет на это права,
Но я все равно буду смотреть на тебя.

Пора приниматься за работу –
Днем нужно поливать поля.

Эх, сердце,
Не надейся на нее,
Я ведь простой и никчемный,
Ворона я несчастная.
Не видать мне лебединой любви.
Пойду бродить по полям, искать пропитание,
А мысли все о тебе, учительница моя.
Темнокожий я крестьянин,
И все вспоминаю,
Как раньше ты была рядом.

Вспоминаю наше детство,
Когда мы были маленькими,
Никогда тебя не забуду.

Мы болтали без умолку,
Жарили ящериц и гекконов,
Сидя на меже,
Как пара птичек,
Любили друг друга много лет,
И я никогда не изменю своим чувствам.

Захожу к другу, зову его погулять,
И вижу тебя,
Красавицу-учительницу.

Я, простой крестьянин,
Могу только смотреть на тебя издалека.
Мечтаю быть рядом,
Но не смею и слова сказать.

Я, простой крестьянин, могу лишь наблюдать,
И мое сердце разрывается от боли,
Ведь я не могу быть с тобой.

Остается лишь надеяться,
Что когда-нибудь ты заметишь меня,
Когда будешь идти мимо, чтобы учить детей.

Проходит день за днем,
И я мечтаю вернуться в школу,
Чтобы быть рядом с тобой.
Но моя любовь безответна,
Ведь я из низкого сословия.

Сердце мое неспокойно, щеки горят,
Но судьба крестьянина

Лишь мечтать о такой, как ты.