Lyrics and translation โบว์ลิ่ง มานิดา - คนลืมช้า

คนลืมช้า

ถ้าถามว่ายังคงโกรธไหม ตอบเธอได้ว่าไม่มี
เนิ่นนานจนวันนี้ ตั้งแต่เธอทิ้งไป
แต่ที่หลบไม่พบเจอ ไม่อยากคุยกับเธอ
เพราะยังไม่มั่นใจ ว่าอยู่ใกล้ๆ ได้โดยไม่มีน้ำตา

ไม่รู้ทำไมเป็นอย่างนี้ ยังคงคิดว่ามีเรา
จดจำทุกเรื่องราว เหมือนเพิ่งผ่านพ้นมา
คนที่เคยความจำไม่ดี กลับยังจำแต่เธอคนนี้
ชัดเจนยิ่งกว่า แม้อยากลืมเท่าใด

ไม่โทษที่เธอทิ้ง จริงๆ นะ
คนไม่รักก็ต้องไป
ไม่ได้เกลียดไม่โกรธใครๆ สาบาน

แค่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า มันลืมช้า
เก่งแต่จำอะไรบ้าบอ
ยังอยู่กับคำว่าเฝ้ารอ ยังจำว่าเคยรักใคร

อยู่กับช่วงเวลา ที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้
เหมือนมันยังจำติด คิดว่าคงลืมง่าย
แต่ทำอย่างไร ก็ไม่อาจลืม

ไม่รู้ทำไมเป็นอย่างนี้ ยังคงคิดว่ามีเรา
จดจำทุกเรื่องราว เหมือนเพิ่งผ่านพ้นมา
คนที่เคยความจำไม่ดี กลับยังจำแต่เธอคนนี้
ชัดเจนยิ่งกว่า แม้อยากลืมเท่าใด

ไม่โทษที่เธอทิ้ง จริงๆนะ
คนไม่รักก็ต้องไป
ไม่ได้เกลียดไม่โกรธใครๆ สาบาน

แค่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า มันลืมช้า
เก่งแต่จำอะไรบ้าบอ
ยังอยู่กับคำว่าเฝ้ารอ ยังจำว่าเคยรักใคร

อยู่กับช่วงเวลา ที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้
เหมือนมันยังจำติด คิดว่าคงลืมง่าย
แต่ทำอย่างไร ก็ไม่อาจลืม

บางอย่างคนเราฝังใจ ไม่เท่ากัน
เธอเป็นคนที่ทิ้งกันไป
เธอคงลืมง่ายๆ ไม่นานอย่างฉัน

แต่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า มันลืมช้า
จดจำอะไรบ้าบอ คนไม่รักก็ยังตั้งหน้ารอ
ไม่รู้จะเอาอะไร

อยู่กับช่วงเวลา ที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้
เหมือนมันยังจำติด คิดว่าคงลืมง่าย
นี่นานเท่าไร ก็ไม่อาจลืม

สิ่งอื่นดีๆ ที่ควรจำไว้กลับไม่จำ
แต่คนบางคนที่ทำให้ช้ำ ก็ไม่ยอมลืม

Трудно забыть

Если ты спросишь, злюсь ли я ещё, отвечу – нет.
Прошло так много времени с тех пор, как ты ушёл.
Но я избегаю встреч, не хочу говорить с тобой,
Потому что всё ещё не уверена, что смогу быть рядом, не плача.

Не знаю почему, но я всё ещё думаю о нас,
Помню всё, как будто это было вчера.
У меня всегда была плохая память, но тебя я помню,
Так чётко, как ни старалась бы забыть.

Я не виню тебя за то, что ты ушёл, правда.
Если разлюбил, то должен был уйти.
Я не злюсь и не ненавижу никого, клянусь.

Я просто ненавижу себя за то, что не могу забыть, никак не могу.
Умею помнить только всякую ерунду.
Всё ещё живу ожиданием, всё ещё помню, как любила тебя.

Живу прошлым, которое уже не вернуть.
Оно будто въелось в память, думала, что легко забуду,
Но как бы ни старалась, не могу.

Не знаю почему, но я всё ещё думаю о нас,
Помню всё, как будто это было вчера.
У меня всегда была плохая память, но тебя я помню,
Так чётко, как ни старалась бы забыть.

Я не виню тебя за то, что ты ушёл, правда.
Если разлюбил, то должен был уйти.
Я не злюсь и не ненавижу никого, клянусь.

Я просто ненавижу себя за то, что не могу забыть, никак не могу.
Умею помнить только всякую ерунду.
Всё ещё живу ожиданием, всё ещё помню, как любила тебя.

Живу прошлым, которое уже не вернуть.
Оно будто въелось в память, думала, что легко забуду,
Но как бы ни старалась, не могу.

Некоторые вещи люди забывают по-разному.
Ты – тот, кто ушёл,
Ты, наверное, забудешь легко, не так, как я.

А я ненавижу себя за то, что не могу забыть, никак не могу.
Помню всякую ерунду, всё ещё жду того, кто разлюбил.
Не знаю, зачем.

Живу прошлым, которое уже не вернуть.
Оно будто въелось в память, думала, что легко забуду,
Но сколько ни прошло времени, не могу.

Всё хорошее, что стоит помнить, забываю.
А того, кто причинил боль, забыть не могу.