Lyrics and translation ไมค์ ภิรมย์พร - ที่พึ่งคนไกล

ที่พึ่งคนไกล

คงเหลือแค่ความคิดถึง เป็นที่พึ่งสุดท้าย
ในยามที่คนอยู่ไกล ไม่มีข่าวคราว
แค่คิดหัวใจก็ถึง นั่งซึ้งมองฟ้าผืนเก่า
วาดภาพเธอบนเมฆขาว ในยามที่เราจากลา

ปลายฝันที่เคยวาดไว้ ยิ่งไปยิ่งไกลเหลือเกิน
ยามที่สองเราห่างเหิน กลัวลืมสัญญา
งานหนักอยากพักชั่วคราว หอบใจเหงาเหงามุ่งหน้า
ลักลอบออกจากเมืองฟ้า กลับบ้านคืนไปหาเธอ
เบอร์ที่พี่เคยโทรถามข่าว
กดกี่คราว สัญญาณหัวใจยังจูนไม่เจอ
เธอวางเครื่องเอาไว้ไกล หรือใครนั่งคุยกับเธอ
อยู่ไกลใจหวั่นเสมอ กลัวเธอเผลอลืมคนลา
คงเหลือแค่ความคิดถึง เป็นที่พึ่งยามท้อ
ระหว่างที่ใจเฝ้ารอ เสียงเธอส่งหา
อยากฟังถ้อยคำหวาน ๆ สื่อสารผ่านเบอร์เจ้ามา
ให้คนที่กอดเข่าล้า ได้ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง
เบอร์ที่พี่เคยโทรถามข่าว
กดกี่คราวสัญญาณหัวใจยังจูนไม่เจอ
เธอวางเครื่องเอาไว้ไกล หรือใครนั่งคุยกับเธอ
อยู่ไกลใจหวั่นเสมอ กลัวเธอเผลอลืมคนลา
คงเหลือแค่ความคิดถึง เป็นที่พึ่งยามท้อ
ระหว่างที่ใจเฝ้ารอ เสียงเธอส่งหา
อยากฟังถ้อยคำหวาน ๆ สื่อสารผ่านเบอร์เจ้ามา
ให้คนที่กอดเข่าล้า ได้ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง...

Опора вдали от дома

Осталась лишь тоска моя, последняя опора,
Когда вдали я без тебя, и нет вестей, ни спора.
Лишь помыслю – душа с тобой, под небом тем же снова,
Рисую образ твой средь туч, где мы прощались когда-то.

Мечты, что вместе создавали, всё дальше, словно в тумане,
Боюсь, что мы порознь, родная, забудем наши обещания.
От тяжких дел хочу усталости избавиться хоть на мгновенье,
Сбежать из суеты земной, вернуться в милое селенье.
Звоню тебе, как прежде, милая,
Но столько раз уж набирал, а сердце бьётся всё тревожнее.
Ты телефон оставила, иль кто-то рядом, не могу понять,
Вдали боюсь я сердцем всем, что можешь ты меня забыть.
Осталась лишь тоска моя, опорой ставшая в пути,
Пока я жду, что ты, любя, мне снова дашь весточку донести.
Хочу услышать нежный голос твой, сквозь километры расстояния,
Чтоб тот, кто падал от тоски, обрел бы силы для рывка последнего.
Звоню тебе, как прежде, милая,
Но столько раз уж набирал, а сердце бьётся всё тревожнее.
Ты телефон оставила, иль кто-то рядом, не могу понять,
Вдали боюсь я сердцем всем, что можешь ты меня забыть.
Осталась лишь тоска моя, опорой ставшая в пути,
Пока я жду, что ты, любя, мне снова дашь весточку донести.
Хочу услышать нежный голос твой, сквозь километры расстояния,
Чтоб тот, кто падал от тоски, обрел бы силы для рывка последнего...