Paroles et traduction Abdullah Beyhan - Hanzala'nın Kayıp Mektubu

Hanzala'nın Kayıp Mektubu

Çok konuşmayı sevmiyorum
Gerçi siz dinler misiniz beni bilmem ama
Yine de anlatayım size hikayemi bir notla
Adım Hanzala, 15 mayıs 1948 den beri 10 yaşındayım
O büyük felaket gününden alıyor annem adını

Yani ismi Nakba
Bir kız kardeşim var onun adıysa Fatıma
Babam, babamın adı neyse, önemi yok
Ayakkabı numaram yok benim
Şey aslında hiç ayakkabım da olmadı
10 yaşındaydım zalim İsrail vatanımdan küçük şirin
Köyümden beni kovduğunda

Sokakta oynadığım arkadaşlarım bir, bir öldürülürken
Sessiz çığlıklarla ayrıldım Filistin'den, yalınayak
Yaşım hala 10 büyümedim bir an olsun
Büyüyemedim
Bir milyonluk ailemden kimse geri dönmedi dönemedi
Sıra dışın diyorlar bana ama zaten ufacık
Bir çocuğun vatansız kalması, yıllarca mülteci kampında
Hayata tutunmaya çalışması tabiata aykırı değil mi?

Parçalandı topraklarım hepinizin gözü önünde
Bazen kör oldunuz, bazen sağır, sustunuz, sustunuz, sustunuz
Siz sustukça vatan kokusu uzak bana
Adım atacak ayakkabım yoktu zaten
Şimdi ise bir adım toprağım bile yok
Sırtımı döndüm sizin vatan dediğiniz diyarlara
Kırgınım, küskünüm sizin dünyanıza

İşgal edilirken evim yurdum, 10 yıllardır öldürülürken kardeşlerim
İşgalciler çiğnerken namusumuzu kanlı postallarıyla
Lime, lime edilirken vatanım, duymadınız, görmediniz, konuşmadınız
İsrail'in işlediği savaş suçları, binlerce kardeşlerinizin
Cesedi bir araya getiremedi sizi. Kiminiz zulmü alkışladınız
Kiminiz zalimi sevdiniz. Ama bir gün olsun zulmü alkışlayan
O ellerinizi mazluma uzatmayı denemdiniz
Zulme uğrayanın başını okşamadınız gözyaşlarını silmediniz

Ben Hanzala hala 10 yaşındayım hayatta kalmak için
Aniden geldim bu dünyaya bin kere öldüm işgal altındaki
Filistin topraklarında her Filistinli çocuk bir Hanzala'dır
Hala ölmeye devam ediyor nice Hanzala'lar
Ama hepsi hayatta, umudum yok değil
Bugün bombalar yağsa da evime
Kulaklarımı kapatıp uyumaya çalışsam da şimdilik

İşte böyle dimdik duruyorum işgalcilere karşı
Elbet bir gün dönücem vatanıma
Özgürce koşucaz Kudüs sokaklarında arkadaşlarımla
Saklambaç oynıcaz Mescid-i Aksa da
O gün geldiğinde vatanıma döndüğümde söz veriyorum
Yüzümü de dönücem size bende
Her çocuk gibi büyücem, basıcam 11 yaşına

Hanzala's Lost Letter

I don't like to talk much, my love.
Though I don't know if you'd even listen to me.
Still, let me tell you my story in a note.
My name is Hanzala, I've been 10 years old since May 15th, 1948.
My mother named me after that great day of disaster.

That is, her name is Nakba.
I have a sister, her name is Fatima.
My father, whatever my father's name is, it doesn't matter.
I don't have a shoe size.
Actually, I've never had any shoes.
I was 10 years old when cruel Israel expelled me from my small, sweet homeland,
from my village.

As my friends I played with on the streets were killed one by one,
I left Palestine with silent screams, barefoot.
My age is still 10, I haven't grown a day.
I couldn't grow up.
No one from my million-strong family returned, couldn't return.
They call me unusual, but isn't it unnatural
for a small child to be stateless, to try to hold on to life in a refugee camp for years?
Isn't it against nature, my dear?

My lands were torn apart before all your eyes.
Sometimes you were blind, sometimes deaf, you were silent, silent, silent.
The further you stayed silent, darling, the further away the scent of my homeland became.
I didn't have shoes to take a step anyway.
Now I don't even have a single step of land.
I turned my back on the lands you call home.
I am hurt, resentful of your world, my love.

While my home and land were being occupied, while my brothers and sisters were being killed for 10 years,
While the occupiers trampled our honor with their bloody boots,
While my homeland was being torn to shreds, you didn't hear, you didn't see, you didn't speak.
Israel's war crimes, the bodies of thousands of your brothers and sisters
Couldn't bring you together. Some of you applauded the cruelty.
Some of you loved the oppressor. But not for a single day did those of you who applauded the cruelty
Try to extend your hands to the oppressed.
You didn't caress the head of the oppressed, you didn't wipe away their tears, my dear.

I, Hanzala, am still 10 years old. To survive,
I suddenly came into this world and died a thousand times in the occupied
Palestinian lands. Every Palestinian child is a Hanzala.
Many Hanzalas are still dying.
But they are all alive, my hope is not lost.
Even though bombs are raining down on my house today,
Even though I try to cover my ears and sleep for now.

This is how I stand tall against the occupiers.
One day I will return to my homeland.
We will run freely in the streets of Jerusalem with my friends.
We will play hide-and-seek in Al-Aqsa Mosque.
When that day comes, when I return to my homeland, I promise
I will turn my face to you too.
Like every child, I will grow up, I will turn 11.