Paroles et traduction Ahmet Kaya - Biz Üç Kişiydik

Biz Üç Kişiydik

Biz üç kişiydik Bedirhan Nazlıcan ve ben
Üç ağız üç yürek üç yeminli fişek
Adımız bela diye yazılmıştı dağlara taşlara
Boynumuzda ağır vebal koynumuzda çapraz tüfek

El tetikte kulak kirişte ve sırtımız toprağa emanet
Baldıran acısıyla ovarak üşüyen ellerimizi
Yıldız yorgan altında birbirimize sarılırdık
Deniz çok uzaktaydı ve dokunuyordu yalnızlık

Gece uçurum boylarında uzak çakal sesleri
Yüzümüze ekmeğimize türkümüze çarpar geçerdi
Göğsüne kekik sürerdi Nazlıcan tüterdi buram buram
Gizlice ona bakardık yüreğimiz göçerdi

Belki bir çoban kavalında yitirdik Nazlıcan′ı
Ateşböcekleriyle bir oldu kırpışarak tükendi
Bir narin kelebek ölüsü bırakıp tam ortamıza
Kurşun gibi mayın gibi tutuşarak tükendi

Oy Nazlıcan vahşi bayırların maralı
Nazlıcan saçları fırtınayla taralı
Sen de böyle gider miydin yıldızlar ülkesine
Oy Nazlıcan oy can evinden yaralı

Nazlıcan serin yayla çiçeği
Nazlıcan deli dolu heyecan
Göğsümde bir sevda kelebeği
Nazlıcan ah Nazlıcan

Nazlıcan serin yayla çiçeği
Nazlıcan deli dolu heyecan
Göğsümde bir sevda kelebeği
Nazlıcan ah Nazlıcan

Artık yenilmiş ordular kadar eziktik sahipsizdik
Geçip gittik parka ve yürek paramparça
Gerisi ölüm duygusu gerisi sağır sessizlik
Geçip gittik Nazlıcan boşluğu aramızda

Bedirhan'ı bir gedikte sırtından vurdular
Yarıp çıkmışken nice büyük ablukaları
Omuzdan kayan bir tüfek gibi usulca
Titredi ve iki yana düştü kolları

Ölüm bir ısırgan otu gibi sarmıştı her yanını
Devrilmiş bir ağaçtı ay ışığında gövdesi
Uzanıp bir damla yaş ile dokundum kirpiklerine
Göğsümü çatlatırken nabzımın tükenmiş sesi

Sanki bir şakaydı bu birazdan uyanacaktı
Birazdan ateşi karıştırıp bir cigara saracaktı
Oysa ölüm sadık kalmıştı randevusuna ah
O da Nazlıcan gibi bir daha olmayacaktı

Ey Bedirhan katran gecelerin heyulası
Ey Bedirhan kancık pusuların belası
Sen de böyle bitecek adam mıydın konuşsana
Ey Bedirhan ey mezarı kartal yuvası

Bedirhan mor dağların kaçağı
Bedirhan mavi gözleri şahan
Zulamda suskun gece bıçağı
Bedirhan ah Bedirhan

Bedirhan mor dağların kaçağı
Bedirhan mavi gözleri şahan
Zulamda suskun gece bıçağı
Bedirhan ah Bedirhan

Biz üç kişiydik
Üç intihar çiçeği
Bedirhan Nazlıcan ve ben
Suphi

We Were Three

We were three, Bedirhan, Nazlıcan, and I,
Three voices, three hearts, three explosive souls.
Our names were etched as trouble on mountains and stones,
A heavy burden on our necks, crossed rifles in our arms.

Fingers on triggers, ears perked, our backs entrusted to the earth,
Rubbing our chilled hands with the bitterness of hemlock,
We huddled together under a blanket of stars,
The sea was far away, and loneliness touched us.

Distant jackal cries on the edge of cliffs at night,
Would strike and pass our faces, our bread, our songs.
Nazlıcan would rub thyme on her chest, the scent would rise,
We'd steal glances at her, our hearts would migrate.

Perhaps we lost Nazlıcan in a shepherd's flute,
She became one with the fireflies, flickering out.
Leaving a delicate butterfly corpse right in our midst,
She burned out like a bullet, like a landmine.

Oh Nazlıcan, gazelle of the wild hills,
Nazlıcan, your hair combed by the storm,
Would you have left like this too, to the land of stars?
Oh Nazlıcan, oh wounded one from the house of your soul.

Nazlıcan, cool flower of the highlands,
Nazlıcan, wild and passionate excitement,
A butterfly of love in my chest,
Nazlıcan, ah Nazlıcan.

Nazlıcan, cool flower of the highlands,
Nazlıcan, wild and passionate excitement,
A butterfly of love in my chest,
Nazlıcan, ah Nazlıcan.

Now we were as broken as defeated armies, abandoned,
We walked through the park, hearts shattered,
The rest is the feeling of death, the rest is deaf silence,
We passed through, Nazlıcan, the emptiness between us.

Bedirhan was shot in the back, in a breach,
Having broken through so many great blockades,
Like a rifle slipping off the shoulder, gently,
He trembled, and his arms fell to both sides.

Death had wrapped around him like a nettle,
He was a fallen tree, his body in the moonlight,
I reached out and touched his eyelashes with a drop of tear,
As the exhausted sound of my pulse cracked my chest.

It was as if it were a joke, he would wake up any moment,
He would stir the fire and roll a cigarette any moment,
But death had remained faithful to its rendezvous, ah,
He, like Nazlıcan, would never be again.

Oh Bedirhan, nightmare of pitch-black nights,
Oh Bedirhan, bane of treacherous ambushes,
Were you a man to end like this, speak up,
Oh Bedirhan, oh he whose grave is an eagle's nest.

Bedirhan, fugitive of the purple mountains,
Bedirhan, with magnificent blue eyes,
The silent night knife in my stash,
Bedirhan, ah Bedirhan.

Bedirhan, fugitive of the purple mountains,
Bedirhan, with magnificent blue eyes,
The silent night knife in my stash,
Bedirhan, ah Bedirhan.

We were three,
Three suicide flowers,
Bedirhan, Nazlıcan, and I,
Suphi.