Paroles et traduction Anna Vissi - Paralio - Live Version

Paralio - Live Version

Και μοιάζει η ημέρα σαν να 'χει ενωθεί με τη νύχτα
και μοιάζει ο θάνατος σαν να 'ναι η ζωή για μένα
και της καρδιάς μου οι χτύποι φαίνονται στην οθόνη
σαν μια ευθεία γραμμή συνεχόμενη
και μοιάζει ο χρόνος που δίχως να θέλεις σταμάτησες
διπλά να 'χει ταράξει στο πρόσωπό μου
και με 'χει αλλάξει
Και νιώθω το φόβο στο στήθος μου μέσα
πικρό σαν απομεινάρι απο καφέ σε φλιτζάνι
και βλέπω το φως στου μυαλού στο δωμάτιο
οσο πάει καθε μέρα λίγο λίγο να σβήνει
και μες στον καθρέφτη το πρόσωπό μου αλλάζει
και γίνεται ένα πρόσωπο άλλο, που δεν το γνωριζω
και με τρομάζει
Παραλύω,
νιώθω τον κόσμο κάτω απ' τα πόδια μου να χάνεται
σαν να πηγαινω πρώτη μέρα στο σχολείο, Αύγουστος
και στην καρδιά μου το θερμόμετρο να δείχνει μείον δύο
Παραλύω,
τα φρένα τρίζουνε η κόρνα ουρλιάζει
διπλα μου περνάει ξυστά το λεωφορείο
και έχω στην σκέψη πως θα πρέπει κι άλλο χώρια σου να ζήσω
παραλύω
Και βλέπω τη ζωή μου σαν ένα τοίχο γιγάντιο
να υψώνεται στο τέρμα του δρόμου
κι οι φωνές των παιδιών στην αυλή του σχολείου
σαν πένθιμο στα αυτιά μου ηχούν εμβατήριο
κι ο δρομος που κάποτε με έβγαζε
στου σπιτιού σου απ' έξω την πόρτα
τώρα πια δεν υπάρχει

Паралич - Концертная версия

И день словно слился с ночью,
и смерть словно стала моей жизнью,
и удары моего сердца видны на мониторе
как непрерывная прямая линия.
И кажется, что время, которое ты невольно остановил,
удвоило морщины на моем лице
и изменило меня.
И я чувствую страх в своей груди,
горький, как осадок от кофе в чашке,
и вижу свет в комнате моего разума,
с каждым днем все больше угасающий.
И в зеркале мое лицо меняется,
становится другим, незнакомым мне,
и это пугает меня.
Я парализована,
чувствую, как мир уходит из-под ног,
словно я иду в школу в первый день, в августе,
а в моем сердце термометр показывает минус два.
Я парализована,
визжат тормоза, воет клаксон,
мимо меня проносится автобус,
а я думаю о том, что мне придется жить еще и без тебя,
я парализована.
И вижу свою жизнь, как гигантскую стену,
возвышающуюся в конце дороги,
и голоса детей во дворе школы
звучат в моих ушах как траурный марш,
и дорога, которая когда-то вела меня
к твоей двери,
теперь исчезла.