Paroles et traduction Apulanta - Kirous

Kirous

Lääkitsen itseni rukouksin,
Mutta otan niitä lääkkeeksi vain.
Ovat myrkkyni jotain aivan muuta,
Mua vahvempaa.
Kuolleiden lehtien tuoksu on koti sydämen,
Outo rakkaus hiipuvaan lämpöön
On rakentanut,
Muodon antanut.
Kirous kulkee rataa,
Joka muodoltaan tunnistetaan.
Ei mitenkään voi pysäyttää.
Aistittu täydellisyys,
Kaikupohjaltaan kuin ihmisyys.
Valossa haalistuu pois,
Sen kirous on sama kuin mun.
Pelkään onnellisuutta,
Sillä tunnen sen vastakohdan.
Päivää on seurattava illan,
Ei voi muuttaa.
Kirouksella on kasvot,
Jotka ihmistä muistuttaa.
Sen äänessä asuu lupaus,
Se valehtelee myös itselleen.
Kirous kulkee rataa,
Joka muodoltaan tunnistetaan.
Ei mitenkään voi pysäyttää.
Aistittu täydellisyys,
Kaikupohjaltaan kuin ihmisyys.
Valossa haalistuu pois,
Sen kirous on sama kuin mun.
Puolet minusta liekkeihin tuijottaa,
Ne värini toistavat tanssissaan.
Puolet rakastaa mustaa veden pintaa
Ja mitä se syvyyteen piilottaa.
Puolet jäi vangiksi illuusioon,
Joka itsestään rakensi uskonnon.
Puolet iskee rystyset kallioon
Tunteakseen todellisen.
Kirous kulkee rataa,
Joka muodoltaan tunnistetaan.
Ei mitenkään voi pysäyttää.
Aistittu täydellisyys,
Kaikupohjaltaan kuin ihmisyys.
Valossa haalistuu pois,
Sen kirous on sama kuin mun.

Проклятие

Лечу себя молитвами,
Но принимаю их лишь как лекарство.
Мои яды — нечто совсем иное,
Нечто сильнее меня.
Запах опавших листьев — дом для моего сердца,
Странная любовь к угасающему теплу
Его построила,
Ему форму дала.
Проклятие движется по пути,
Который узнаваем по форме.
Его никак нельзя остановить.
Ощущаемая совершенность,
По резонансу как человечность.
В свете она исчезает,
Её проклятие такое же, как моё.
Я боюсь счастья,
Потому что знаю его противоположность.
За днём должна следовать ночь,
Этого не изменить.
У проклятия есть лицо,
Которое напоминает человека.
В его голосе живёт обещание,
Оно лжёт даже самому себе.
Проклятие движется по пути,
Который узнаваем по форме.
Его никак нельзя остановить.
Ощущаемая совершенность,
По резонансу как человечность.
В свете она исчезает,
Её проклятие такое же, как моё.
Половина меня смотрит на пламя,
Оно повторяет мои цвета в своём танце.
Половина любит чёрную водную гладь
И то, что она скрывает в глубине.
Половина осталась в плену иллюзии,
Которая сама из себя создала религию.
Половина бьёт кулаками о скалу,
Чтобы почувствовать настоящее.
Проклятие движется по пути,
Который узнаваем по форме.
Его никак нельзя остановить.
Ощущаемая совершенность,
По резонансу как человечность.
В свете она исчезает,
Её проклятие такое же, как моё.