Paroles et traduction Barış Manço - Dut Ağacı

Dut Ağacı

Bu sabah doğup büyüdüğüm mahallenin sokaklarında dolaştım
Çocukluğumu yaşamak istedim bu sabah
Ve bir an keşke bugün hiç olmasaymış diye düşündüm
Keşke dün, dün kalsaymış
Şu sağdaki iki katlı ev Nezahat Hanımlarındı galiba
Yok yok bu Yekta Beylerinki olmalı
Nezahat Hanımlarınkinin yanı top oynadığımız boş arsaydı
İyi ama nerde boş arsa, ya bakla tarlası, peki taş mektep nerdeler
Kimler götürdü kimler çaldı o güzelim anıları benden
Birden Rıza Amcayı gördüm
Yine o dut ağacının altında oturuyordu
Koştum ellerine sarıldım, önce tanımadı
Sonra Rıza Amca'nın sımsıcak ellerinde
Çocukluğumu yeniden yaşamaya başladım
Tam o karşımızdaki evin üçüncü katında otururlardı
On dört yaşında boyanmaya başladığından
Mahalleli sonunu pek iyi görmezdi doğrusu
Bu kız çok tango oldu derlerdi
Evlenmiş, iki sokak öteye taşınmışlar
Eskisi gibi mi diye sordum
Eskisi gibiymiş, biraz kilo almış o kadar, olsun
Kim bilir kilolu olmak bile ne yakışmıştır ona
Zaten ne yakışmazdı ki
Rengini beğenmedim bugün Rıza Amca
Üstelik bayağı süzülmüşsün
Tabi gece hayatı, içki, sigara, bakmıyorsunuz ki kendinize
İlahi Rıza Amca
Birlikler umumi katipliğinden emekli olalı beri
Gecesi gündüzü bu dut ağacının altında geçerdi
Son üç sadrazamı ve
Cumhuriyet'ten bu yana bütün başvekilleri
Sırasıyla ezbere bilir, bize de saydırırdı çocukluğumuzda
Hala hatırlıyor musun diye sordu
Hatırlıyor muyum?
Hiç unutamamıştım ki
Bilekten bağlı açık sandaletler giyerdi
Nedense pek derin bir iz bıraktı bende bu sandaletler
Bir de kol altları genişçe oyulmuş pembe bluzu
İlk sigarasını yakışımı hatırlıyorum da
Ne gururlanmıştım ya Rabbim
Nasıl da bakmıştı gözlerime
Yıllar yılı bu bakışlarla yaşadım
Onlarla uyudum, onlarla uyandım
Şimdi kim bilir hangi eller yakıyordur sigarasını
Oysa bu dut ağacının altında söz vermiştim
Söz, söz, söz
Hep lafta kaldı dedi, Rıza amca
Yıkmadık ev bırakmadılar mahallede
Evlerle beraber bahçeler de yok oldu
Bir şu dut ağacı kaldı, onu kesmeseler bari
Birden gözleri parladı
Sahi sen televizyona filan da çıkıyorsun dedi
Tabi ya seni dinlerler
Bir seferinde söyle, çık pat pat söyle
Şu dut ağacını kesmesinler de
Aslında dizlerinde derman olsa Nafua vekiline bile çıkardı Rıza amca
Ama gençler ne güne duruyordu ki
Söz verdim Rıza amcaya
Dut ağacını kestirmeyeceğime söz verdim
Dünü bilmeden bugünü yaşamanın bedeli öylesine ağırdı ki
Yarını bugünden kurtarmak için hayatımda ikinci kez söz verdim
Birinciyi tutamamıştım ama
İkinci sözümü tutacağıma söz verdim

The Mulberry Tree

This morning, I walked the streets of the neighborhood where I grew up,
Longing to relive my childhood.
For a moment, I wished today had never come,
Wished yesterday had stayed yesterday.
The two-story house on the right, I think it belonged to Nezahat Hanım and her family,
No, no, it must have been Yekta Bey's.
Next to Nezahat Hanım's was the empty lot where we used to play ball,
But where is the empty lot, the bean field, the stone school? Where are they all?
Who took them, who stole those beautiful memories from me?
Suddenly, I saw Rıza Amca.
He was sitting under the same mulberry tree as always.
I ran and hugged him, he didn't recognize me at first.
Then, in Rıza Amca's warm hands,
I began to relive my childhood once more.
They used to live on the third floor of that building across from us,
Since she started wearing makeup at fourteen,
The neighbors didn't think too highly of her future, to be honest.
"That girl has become too much of a tango," they'd say.
She got married, moved two streets away.
I asked if she was still the same.
"She's the same, just gained a little weight, that's all," he said.
Who knows, even being overweight must suit her well.
What didn't suit her anyway?
I didn't like your color today, Rıza Amca,
Besides, you've aged quite a bit.
Of course, nightlife, alcohol, cigarettes, you don't take care of yourself.
Oh, Rıza Amca.
Ever since he retired as the general secretary of the union,
He spent his days and nights under this mulberry tree.
He knew the last three Grand Viziers by heart, and
All the prime ministers since the Republic,
He would recite them to us in order when we were kids.
He asked if I still remembered.
Do I remember?
I could never forget.
She used to wear open sandals with ankle straps.
For some reason, those sandals left a deep impression on me.
And her pink blouse with the wide-cut armpits.
I remember how I lit her first cigarette,
How proud I was, oh Lord.
How she looked into my eyes.
I lived with that look for years.
I slept with it, woke up with it.
Now, who knows whose hands light her cigarettes.
Yet, I made a promise under this mulberry tree.
Promise, promise, promise.
It all remained in words, said Rıza amca.
They demolished every house in the neighborhood,
Gardens vanished along with the houses.
Only this mulberry tree remains, I hope they don't cut it down too.
Suddenly, his eyes lit up.
Right, you even appear on television and such, he said.
Of course, they'll listen to you.
Just say it once, say it loud and clear.
Tell them not to cut down this mulberry tree.
If he had the strength in his knees, Rıza amca would have even gone to the parliament member Nafua.
But why were the young people standing around?
I promised Rıza amca.
I promised him I wouldn't let them cut down the mulberry tree.
The price of living today without knowing yesterday was so heavy that,
To save tomorrow from today, I made a promise for the second time in my life.
I couldn't keep the first one, but
I promised myself I would keep the second.