Paroles et traduction Bijan Mortazavi - Dayereh Vojood

Dayereh Vojood

دایره ای کشیده ام با خورده های مونده از جون به لب رسیده ام
خطی سیاه کشیده ام بر دفتره نشانه هام با قلب آسیب دیده ام
خسته تنو شکسته دل با قامتی خمیده از پنجه ی بیرحم زمان
ازپا دگر افتاده ام منکه به نام زندگی زنده ام اما نیمه جان
دایره ای کشیده ام با خورده های مونده از جون به لب رسیده ام
خطی سیاه کشیده ام بر دفتره نشانه هام با قلب آسیب دیده ام

می کوبه بر حس تنم صدای پای رفتنم
راه درازی مونده و چیزی نمونده ازتنم
کنار برکه ی سراب در حسرت یه جرعه آب
پژمرده از شکفتنم چون وادیه رفته به خاک
دایره ای کشیده ام با خورده های مونده از جون به لب رسیده ام

پنجره ای نداره این خونه آوارگی ام
به روی صحنه ی زمین دیواره ی شک و ظنین
کشیده سر به آسمان با آجرهای آهنین
حضور غایب من مثل حس طفولیت
ندیده اند اهل زمین در لحظه های واپسین
پرسیده احوال من همسایه ی پهلو نشین

می کوبه بر حس تنم صدای پای رفتنم
راه درازی مونده و چیزی نمونده ازتنم
کنار برکه ی سراب در حسرت یه جرعه آب
پژمرده از شکفتنم چون وادیه رفته به خاک
دایره ای کشیده ام با خورده های مونده از جون به لب رسیده ام
خطی سیاه کشیده ام بر دفتره نشانه هام با قلب آسیب دیده ام

Dayereh Vojood

I have drawn a circle with the crumbs left over from my life that has reached its end.
I have drawn a black line on the notebook of my symbols with my damaged heart.
Tired, broken-hearted, and hunched over from the ruthless hands of time.
I have fallen from my feet, living in the name of life but half-dead.
I have drawn a circle with the crumbs left over from my life that has reached its end.
I have drawn a black line on the notebook of my symbols with my damaged heart.

The sound of my footsteps beats on my senses as I walk.
There is a long way to go and there is nothing left of me.
By the pond of the mirage, longing for a sip of water.
Withered from my blossoming, like a valley gone to dust.
I have drawn a circle with the crumbs left over from my life that has reached its end.

This house of my homelessness does not have a window.
On the stage of the earth, the wall of doubt and suspicion.
Rising to the sky with iron bricks.
My absent presence is like the feeling of childhood.
The inhabitants of the earth have not seen it in the last moments.
My neighbor, on the other side, asked about my well-being.

The sound of my footsteps beats on my senses as I walk.
There is a long way to go and there is nothing left of me.
By the pond of the mirage, longing for a sip of water.
Withered from my blossoming, like a valley gone to dust.
I have drawn a circle with the crumbs left over from my life that has reached its end.
I have drawn a black line on the notebook of my symbols with my damaged heart.