Paroles et traduction Charitha Attalage - Zd8

Zd8

කොහොඹ කණුවේ රැහැයියො ඉන්නවා
උන් රෑ මගෙ තනිකම මකනවා
නුඹ තාමත් දොරකඩ ඉන්නවා දැනෙනවා

රෑ හීනෙන් ඇවිදින් ඉන්නවා
උඹ කකුලෙන් අදිනවා දැනෙනවා
මම දන්නේ නැතිවම කඳුලක් වැටෙනවා

ඒත් අසලින් ඇවිදින් ඉන්නවා
මට ඒ බව ඉඳහිට දැනෙනවා
නුඹ තාමත් ගෙපිලේ ඉන්නව හැඟෙනවා

රෑට හීනෙන් ඇවිදින් ඉන්නවා
නුඹ කොනිත්තුවා මට දැනුනා
රැහැයියො නාඩන් හාමිනෙ තාමත් ඉන්නවා

සුදු පාටින් නෑ සිල් රෙදි කහ පාටට හැරිලා
සේපාලිකා මල් සංකාවෙන් තනිවම පිපිලා
පිපුණු පැණිකොමඩු මල් එතැනම පරවී වැටිලා
මගේ පොඩී එකී තුන් මාසෙන් පසු ගම යනවා

ගේ මැද පාළුයි මතකය පෑරෙයි
යන එන හැම තැන නුඹ මැවිල පෙනෙයි
ඉරිඟු හේන මහා ඔත්පල වෙනවා
මගෙ ඇතින්නියේ නුඹ මහ ඇල අරගෙන යනවා

හතර පෝයට නුඹ සිල් ගන්නවා
උරබන්දිය විස්තර අහනවා
නුඹ තාමත් දොරකඩ ඉන්නවා දැනෙනවා

වැඳපු දෙවිවරු නෑ අද වඩිනවා
නුඹ මඟහැරලා උන් ඉන්නවා
මම දන්නේ නැතිවම කඳුලක් වැටෙනවා

හවස් යාමෙට නුඹෙ කවි ඇහෙනවා
මම දෑස් වසාගෙන අහනවා
නුඹ තාමත් ගෙපිලේ ඉන්නව හැඟෙනවා

වැරදිකාරයෝ මුනිවත රකිනවා
දඬුවම් නැති බව උන් දන්නවා
නුඹ උදුරාගිය ඇල තවමත් ගලනවා

රෑට හීනෙන් ඇවිදින් ඉන්නවා
නුඹ කොනිත්තුවා මට දැනුනා
රැහැයියො නාඩන් හාමිනෙ තාමත් ඉන්නවා

(ඉමං භික්ඛං සපරික්ඛාරං ඉමස්මී...)
(නසින්නස්ස භික්ඛු සංඝස්ස දේම)

Zd8

Rain-clouds dwell in the hollow of the mountain
They dispel my loneliness by night
I seem to see you still standing in the doorway

I walk abroad in the middle of the night
I feel your arms around me
A tear falls, I know not why

Yet you walk beside me
I know it for a fact
I feel you are still in the house

I walk abroad in the middle of the night
I hear your footsteps
Still the rain-clouds and the night-god are with me

The silken cloth is not white, it has turned yellow
The frangipani flowers blossom in solitude
The ripened oleander flowers have faded and fallen there
My little one will go to the village after three months

The house is desolate, memory lingers
Your image is visible everywhere I go
The fading sun becomes a huge bubble
My dear, you carry away the great river

You observe the four Uposatha days
You ask for details of the bus
I seem to see you still standing in the doorway

The gods we worshipped are not propitious today
They are with you, having forsaken me
A tear falls, I know not why

In the evening I hear your poems
I listen with my eyes closed
I feel you are still in the house

The unjust protect the sage
They know there is no punishment
The river you drew away still flows

I walk abroad in the middle of the night
I hear your footsteps
Still the rain-clouds and the night-god are with me

(I give this bowl with all its requisites to this...)
(I give to the Order of monks who have lost their belongings)