Paroles et traduction en allemand Coma - Taksówka

Taksówka

To ta przed zmrokiem
Bezwładna godzina
Na trasie do domu,
O której myśli ciężkie
Wstchnienia...

Wyobraź warstwę na dnie szklanki,
Cukier w herbacie u babci,
Żałosny i wzruszający
Osad, znak.

Zapadają mętnym śladem w pamięć.

Po wszystkim tym
Listopad zwalnia.
Latarnie za zasłoną.
Piskele na szosie:
Żółte, czerwone
I biała wilgoć, mgła.
Kilka punktów zaczepienia
W znanyn wymiarze,
Snuję rozciągam na nich nić,
Zaznaczam terytorium zdarzeń
Od lampy
Do wierzchołków osiedla,
Od wnętrza do zewnętrza,
Przeciągnąć by po tej nici,
Aż wyda dźwięk,
Aż jęk.

Po wszystkim tym,
Trzeba przyznać,
Że dręczył, drżał w powietrzu
Jakiś nieznośny spokój
Od co najmniej końca wakacji,
Słońca było więcej niż zawsze,
Ludzie uśmiechnieci,
Inaczej jakoś,
Złowrogo bo szczerze
To mogło uśpić
To mogło uśpić czujność...

Psy syte miast
Się oblizawszy
Kłapały.
Pyski,
Mlaski.

I mnie, przyznam, nie mniej
Się chciało szczęście czuć,
Czy jakby to nazwać, spokój.

A trzeba było wiedzieć, że coś drga,
A trzeba było mądrym być przed szkodą!

Wtedy choroba weszła w płuca,
Pół miasta charczało w tramwajach,
A mówi się we wschodnich medycynach,
Znajomy, właściciel baru "Sajgon",
Wyznawca Buddy i akupunktury, mówił,
Były narkoman i alkoholik,
Były piosenkarz, czy też muzyk,
Były katolik, były rozwodnik,
Kompletny były degenerat,
Akupunktura, medycyna rozumiesz wschodu,
Że to od duszy idzie.
Choróbsko ciała od duszy.

To jaką ma duszę
Ludność miasta,
Która tak licznie
Zaczęła kasłać?

Przeleżę tydzień.
Nieprzeleżane,
Nie było czasu.
Niewyleczone,
A już mi huczał cały wielki zestaw gróźb,
Nad głową, wiecznego potępienia.
Cały wielki zestaw pokus
Rozhuczał się, że w sumie można było
Tylko płynąć dalej, no to płynę.

To jaką ma duszę
Ludność miasta,
Która tak licznie
Zaczęła kasłać?
To jaką ma duszę
Ludność miasta,
Która tak licznie
Zaczęła kasłać?
To jaką ma duszę
Ludność miasta,
Która tak licznie
Zaczęła kasłać?
To jaką ma duszę
Ludność miasta,
Która tak licznie
Zaczęła kasłać?
To jaką ma duszę
Ludność miasta,
Która tak licznie
Zaczęła kasłać?

Taxi

Es ist diese Stunde vor der Dämmerung,
diese träge Stunde
auf dem Weg nach Hause,
in der schwere Gedanken
und Seufzer aufkommen...

Stell dir die Schicht am Boden des Glases vor,
den Zucker im Tee bei Oma,
kläglich und rührend,
der Bodensatz, ein Zeichen.

Sie sinken als trübe Spur ins Gedächtnis.

Nach all dem
wird der November langsamer.
Laternen hinter dem Vorhang.
Lichter auf der Straße:
gelbe, rote
und weiße Feuchtigkeit, Nebel.
Ein paar Anhaltspunkte
in der bekannten Dimension,
ich spinne und dehne einen Faden darauf,
markiere das Territorium der Ereignisse,
von der Lampe
bis zu den Wipfeln der Siedlung,
vom Inneren nach Außen,
um an diesem Faden entlang zu ziehen,
bis er einen Ton von sich gibt,
bis er stöhnt.

Nach all dem,
muss man zugeben,
dass eine unerträgliche Ruhe
in der Luft lag und zitterte,
mindestens seit dem Ende der Ferien,
es gab mehr Sonne als sonst,
die Menschen lächelten,
irgendwie anders,
unheilvoll, weil ehrlich,
das hätte einschläfern können,
das hätte die Wachsamkeit einschläfern können...

Die satten Hunde der Stadt
leckten sich
die Mäuler.
Schnauzen,
Schmatzen.

Und ich, das gebe ich zu, nicht weniger,
wollte Glück fühlen,
oder wie man es nennen soll, Ruhe.

Aber man hätte wissen müssen, dass etwas bebt,
man hätte vor dem Schaden klug sein müssen!

Dann kam die Krankheit in die Lungen,
die halbe Stadt röchelte in den Straßenbahnen,
und man sagt in den östlichen Medizinen,
ein Bekannter, Besitzer der Bar "Saigon",
Anhänger Buddhas und der Akupunktur, sagte,
ehemaliger Drogenabhängiger und Alkoholiker,
ehemaliger Sänger oder Musiker,
ehemaliger Katholik, ehemaliger Geschiedener,
ein komplett ehemaliger Degenerierter,
Akupunktur, Medizin, verstehst du, des Ostens,
dass es von der Seele kommt.
Die Krankheit des Körpers von der Seele.

Was für eine Seele hat
die Bevölkerung der Stadt,
die so zahlreich
zu husten begann?

Ich werde eine Woche im Bett liegen.
Nicht auskuriert,
es gab keine Zeit.
Nicht geheilt,
und schon dröhnte mir das ganze große Set an Drohungen,
über meinem Kopf, ewiger Verdammnis.
Das ganze große Set an Versuchungen
dröhnte, dass man im Grunde genommen
nur weitertreiben konnte, also treibe ich weiter.

Was für eine Seele hat
die Bevölkerung der Stadt,
die so zahlreich
zu husten begann?
Was für eine Seele hat,
die Bevölkerung der Stadt,
die so zahlreich
zu husten begann?
Was für eine Seele hat
die Bevölkerung der Stadt,
die so zahlreich
zu husten begann?
Was für eine Seele hat
die Bevölkerung der Stadt,
die so zahlreich
zu husten begann?
Was für eine Seele hat
die Bevölkerung der Stadt,
die so zahlreich
zu husten begann?