Paroles et traduction en allemand Coma - YU55

YU55

Ja Adam Polak
Leżałem na łące duchem (ja Adam Polak Leżałem na łące duchem)
Pod niebios świecących punktowo zmarzniętym stropem

Sny nieprzystające
Napierając szeregami na oko
Łzy wyciskały spod powiek gorące

Co mi właśnie oczyściły widoczność
Wzruszenie, niemoc pomieszana z lękiem
I nadmiar wrażeń sprawiły, że pękłem

Z pęknięcia na szczycie czoła szczelina rozległa poczęła pęczniejąc sunąć
Światłem nabrzmiała, w głąb
Światło w źrenicach
Przebudzenie świadomości
Nierówno ale w głąb
Prując cięła mi szczelina misterne miasta wewnętrznych moich państw
Runęły granice języka, prawa, konwenanse, dystanse, formy, prawda

Łąka zwróciwszy się piersią do góry Łykała ciszę gęstą jak grochówka wojskowa
Zza najcieńszej mlecznej chmury
Zza jej lewego brzegu, frunie muszka
Żarząc się ultrabłękitnie i mówi
"Gada do mnie z przekonaniem, jak mówca"
Wiem, choć z daleka nie słychać jej słowa
Wiem, że zaczyna się sprawa od nowa

Na drugim planie pełna, srebrna głowa
Król księżyc, oko, spotlight, wydobywa pierwszoplanową sprawę
Zjawiskowa mucha w scenografii jak u Von Triera
Pęcznieje, zbliża się, co za okaz!
Nie mucha to, ach
Lecz planetoida
Duch we mnie zadrżał i jęknął z tęsknoty
Wydobył z siebie pamięć wstecznej formy

YU55

Ich, Adam Polak
Lag auf der Wiese, mit meiner Seele (ich, Adam Polak, lag auf der Wiese mit meiner Seele)
Unter dem punktuell leuchtenden, gefrorenen Himmelsgewölbe

Unpassende Träume
Drängten sich in Scharen vor mein Auge
Und pressten heiße Tränen unter meinen Lidern hervor

Die mir gerade die Sicht freimachten
Rührung, Ohnmacht, vermischt mit Angst
Und die Überfülle an Eindrücken ließen mich zerbrechen

Aus dem Riss an meiner Stirn begann ein Spalt, sich weitend, anzuschwellen
Mit Licht erfüllt, in die Tiefe
Licht in den Pupillen
Erwachen des Bewusstseins
Ungleichmäßig, aber in die Tiefe
Reißend schnitt der Spalt mir die kunstvollen Städte meiner inneren Staaten
Es stürzten die Grenzen der Sprache, des Rechts, der Konventionen, der Distanzen, der Formen, der Wahrheit

Die Wiese, die Brust nach oben gekehrt, schluckte die Stille, dick wie Erbsensuppe beim Militär
Hinter der dünnsten Milchwolke
Hinter ihrem linken Rand, fliegt eine Mücke
Ultrablau glühend und spricht
"Sie redet zu mir mit Überzeugung, wie eine Rednerin"
Ich weiß, obwohl man von Weitem ihre Worte nicht hört
Ich weiß, dass die Sache von Neuem beginnt

Im Hintergrund ein voller, silberner Kopf
Der Mondkönig, das Auge, das Spotlight, hebt die Sache im Vordergrund hervor
Eine phänomenale Fliege in einer Szenerie wie bei Von Trier
Sie schwillt an, nähert sich, was für ein Exemplar!
Das ist keine Fliege, ach!
Sondern ein Planetoid
Mein Geist erzitterte und seufzte vor Sehnsucht
Er holte die Erinnerung an die frühere Form hervor