Paroles et traduction Czesław Niemen - Bema pamięci żałobny - rapsod

Bema pamięci żałobny - rapsod

Czemu cieniu odjeżdżasz
Ręce złamawszy na pancerz?
Przy pochodniach
Co skrami grają około twych kolan
Miecz wawrzynem zielony i gromnic płakaniem dziś polan
Rwie się sokół i koń twój podrywa stopę jak tancerz
Wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie
Jak namioty ruchome wojsk koczujących po niebie
Trąby długie we łkaniu aż się zanoszą i znaki
Pokłaniają się z góry opuszczonymi skrzydłami
Jak włóczniami przebite smoki, jaszczury i ptaki
Jako wiele pomysłów, któreś dościgał włóczniami
Idą panny żałobne
Jedne podnosząc ramiona
Ze snopami wonnymi, które wiatr w górze rozrywa
Drugie w konchy zbierając łzę co się z twarzy odrywa
Inne drogi szukając choć przed wiekami zrobiona
Inne tłukąc o ziemię wielkie gliniane naczynia
Czego klekot w pękaniu jeszcze smętności przyczynia
Chłopcy biją w topory pobłękitniałe od nieba
W tarcze rude od świateł biłą pachołki służebne
Przeogromna chorągiew co się wśród dymów koleba
Włóczni ostrzem o łuki rzekłbyś oparta podniebne
Wchodzą w wąwóz i toną
Wychodzą w światło księżyca
I czernieją na niebie a blask ich zimny omusnął
I po ostrzach jak gwiazda spaść nie mogąca prześwieca
Chorał ucichł nagle i znów jak fala wyplusnął
Dalej, dalej aż kiedyś stoczyć się przyjdzie do grobu
I czeluście zobaczym czarne co czycha za drogą
Które aby przesadzić ludzkość nie znajdzie sposobu
Włócznią twego rumaka zeprzem jak starą ostrogą
I powleczem korowód
Smęcąc ujęte snem grody
W bramy bijąc urnami gwizdając w szczerby toporów
Aż się mury Jerycha porozwalają jak kłody
Serca zemdlałe ocucą pleśń z oczu zgarną narody
Dalej
Dalej

Memorial Monumentous Bema - Rhapsody

Why do you leave, O Shadow,
Your hands broken on the breastplate,
Beside the torches
That glimmer around your knees,
Your sword green with laurel, your thunderous dirge the Poles mourn,
The falcon tears himself away and your horse rears like a dancer,
The banners flutter, flutter and sail on towards each other,
Like mobile tents of an army camping in the sky,
Long trumpets moan in lamentation and signs
Bow down from above with drooping wings,
Like dragons, lizards, and birds pierced by spears,
Like many ideas you pursued with spears.
Mourning maidens approach,
Some raising their arms
With fragrant sheaves the wind scatters aloft,
Others gathering in shells the tears that fall from their faces,
Others seeking paths, although made long ago,
Others smashing large earthenware jars on the ground,
Whose rattle in breaking adds to the sadness,
Boys beat on axes tinged blue from the sky,
Servants strike brazen shields ruddy from the glow,
A vast banner trembles amidst the smoke,
Its spearhead seemingly leaning on aerial bows,
They enter the ravine and sink,
They emerge in the moonlight,
And blacken against the sky, their cold gleam faded,
And, on their blades, like a star that cannot fall, it shines through,
The chorale suddenly ceased and then surged forth again like a wave,
Onward, onward, until one day we must descend to the grave,
And see the black abyss that lurks beyond the path,
Which humanity will find no way to cross,
With your steed's spear I will spur on like an old goad,
And we will lead the procession,
Grieving sleepy towns,
Striking urns on gates, whistling in the notches of axes,
Until the walls of Jericho collapse like logs,
Fainting hearts will awaken, nations will wipe the mold from their eyes,
Onward,
Onward,