Paroles et traduction Daria Zawiałow - Szarówka vol. 2

Szarówka vol. 2

Wracałam z długiej podróży
Z ulubionych kilku lat
Dym zasłania widok mi
Od wielu dni
Jak długo można czekać
Nie zabliźnia mi się czas
Nieskończenie dłuży się
Drogi cel
Zostawię Cię tu
Na końcu szarówki
Poddaję się
Choć widzę kres
W moich snach, na zakręcie
Płaczą ludzie deszczem
Nie wiem jak, niepojęte
Ich twarze stają się
Szare dni, szarym szeptem
Lecą mi przez ręce
To co mam, w szarym mieście
Echem staje się
Nic nie jest dobre jak kiedyś
Witrynom z oczu patrzy źle
Dzieci w kałużach topią gniew
Z domu łez
Oczy zmęczone powietrzem
Za powiekami chowam się
Matki więdną, życia im
Jakby mniej
Zostawiasz mnie tu (zostawiasz mnie tu)
Na końcu szarówki (na końcu szarówki)
Poddajesz się (poddajesz się)
Choć drogi cel
W moich snach, na zakręcie
Płaczą ludzie deszczem
Nie wiem jak, niepojęte
Ich twarze stają się
Szare dni, szarym szeptem
Lecą mi przez ręce
To co mam, w szarym mieście
Echem staje się
Unosi się wiatr
Sunie wolno, toczy strach
Gdy pukam do drzwi
Dziś już nie otwiera nikt
Unosi nas wiatr, unosi nas mgła
Beznamiętnie gra na czas
Unosi się wiatr, unoszę się ja
Pędzę z prądem, z biegiem lat
Zanosi się na to, skończy się świat
Płaczą dzieci, płaczę ja
Unosi nas czas, unosi nas czas...

Сумерки vol. 2

Возвращалась из долгого путешествия
Из любимых нескольких лет
Дым застилает мне вид
Уже много дней
Как долго можно ждать
Время не лечит мои раны
Бесконечно тянется
Долгая дорога
Оставлю тебя здесь
В конце сумерек
Сдаюсь
Хотя вижу конец
В моих снах, на повороте
Люди плачут дождем
Не знаю как, непостижимо
Их лица становятся
Серые дни, серым шепотом
Протекают сквозь мои пальцы
То, что у меня есть, в сером городе
Становится эхом
Ничто не так хорошо, как прежде
Витрины смотрят с укором
Дети топят гнев в лужах
Дома слез
Глаза, уставшие от воздуха
Прячусь за веками
Матери увядают, жизни у них
Словно меньше
Ты оставляешь меня здесь (ты оставляешь меня здесь)
В конце сумерек (в конце сумерек)
Ты сдаешься (ты сдаешься)
Хотя дорога длинна
В моих снах, на повороте
Люди плачут дождем
Не знаю как, непостижимо
Их лица становятся
Серые дни, серым шепотом
Протекают сквозь мои пальцы
То, что у меня есть, в сером городе
Становится эхом
Поднимается ветер
Медленно крадется, катит страх
Когда стучу в двери
Сегодня уже никто не открывает
Поднимает нас ветер, поднимает нас туман
Бесстрастно играет на время
Поднимается ветер, поднимаюсь я
Несусь по течению, с течением лет
Похоже, наступит конец света
Плачут дети, плачу я
Уносит нас время, уносит нас время...