Paroles et traduction Dionysis Savvopoulos - To Fos Stis 10 p.m.

To Fos Stis 10 p.m.

Το φως στις δέκα το πρωί έρχεται όλο πλάγιο
εκεί που ήταν οι χείμαρροι και ξαναζωγραφίζει
τους κήπους πάνω στο νερό να' χουν σκαλί
δεμένη βάρκα και μια θάλασσα γυαλί.
Και τις τετράκωπες να υψώνουν του ομίλου οι αθλητές
και στο λιθόστρωτο ν' αστράφτουν μουσικές καμαρωτές
και από τα πεύκα κι απ' τα διώροφα ξανά
καλεί σαλπίζοντας τα ουράνια πρωινά.
Κι ακούς παγώνια και ηλιόλουστο το τραμ ξαναγυρνά.
Κι όμως, αυτό το πλάγιο φως μια μέρα θα φωτίσει
την πιο απόκοσμη ερημιά. Εσύ είχες ήδη αργήσει
μέσα στις αίθουσες οι τάξεις είχανε μπει
και του σχολείου η πόρτα ορθώνονταν κλειστή
με τους αϊτούς να ξεπαγιάζουν στο μαρμάρινο κισσό
και με τους ήρωες να κοιτάζουν τον σβησμένο τους πυρσό
αφού ο κόσμος σου, ο γνωστός, σ' αυτή τη γη
που αγνός κι ανύποπτος μετέχει κάθε αυγή
την ώρα εκείνη, απ' το κάδρο είχε ξαφνικά αφαιρεθεί.
Το μεσημέρι μαύρο φως, προπάντων στις καθέτους,
η θάλασσα όλo πετάει στου οδηγού το τζάμι
μα όταν γράψει με μια πλάγια μολυβιά
κιονοστοιχίες με λιγάκι συννεφιά
πίσω απ' τα μαύρα του γυαλιά ο κόσμος μπαίνει όλο φωνές
ανεμιστήρες ξεκινούν και του εσπρέσο οι μηχανές
γυάλινα στέγαστρα, ένας έγχρωμος βυθός
δε σε πειράζει που είσαι τώρα μοναχός
μια αγάπη πίσω απ' τις λέξεις συναντάς σ' αυτό το φως
Το φως τραβιόταν θεϊκό στο ηλιοβασίλεμά του,
πίσω απ' τη μάντρα της αυλής και το καμένο σπίτι
είχαν απλώσει τα σεντόνια στο σχοινί
έπαιζες μόνος, μα αισθανόσουν τη σκηνή,
σαν θεατράκι επουράνιο μες στο κόκκινο το φως
πίσω απ' τα σύννεφα να παίζει με το παιδάκι του ο Θεός
Ευτυχισμένοι μεταξύ τους, μακρινοί,
με βλέπουν άραγε και μένα; είχες σκεφτεί
όπως απόψε που πλαγιάζεις σε μια κάμαρα αδειανή.
Με την πόρτα γυρτή
το φως του μπάνιου να γλιστράει στη σιωπή
να σε νιώθω εδώ
σ' αυτό το πλάγιασμα, σε τούτη την ηχώ.
Ναι, μ' ένα φως τεχνητό,
να βρει τον κόσμο το δικό μου σ' αγαπώ
φως που τραγουδάει
ενώ είναι νύχτα, κι ενώ εσύ δεν είσαι πλάι.

Свет в 10 утра

Свет в десять утра падает косо,
Там, где были потоки, он снова рисует
Сады на воде, словно ступени,
Привязанную лодку и море, как стекло.
И четвёрки поднимают атлеты группы,
И на мостовой блестят горделивые мелодии,
И от сосен, и от двухэтажных домов снова
Трубит, призывая небесное утро.
И слышишь павлинов, и залитый солнцем трамвай возвращается.
И всё же, этот косой свет однажды осветит
Самую жуткую пустыню. Ты уже опоздала,
В залах уже начались уроки,
И дверь школы стояла закрытой,
С орлами, замерзающими на мраморном плюще,
И с героями, смотрящими на свой погашенный факел,
Ведь твой мир, знакомый, на этой земле,
Который чист и безмятежен каждое утро,
В тот час, с картины был внезапно удалён.
Полуденный чёрный свет, особенно на вертикалях,
Море всё летит на стекло водителя,
Но когда напишет косым грифелем
Колоннады с лёгкой облачностью,
За чёрными очками мир входит, полный голосов,
Вентиляторы запускаются и кофемашины эспрессо,
Стеклянные навесы, цветное дно,
Тебя не волнует, что ты теперь одна,
Любовь за словами встречаешь в этом свете.
Свет тянулся божественный в своем закате,
За оградой двора и сгоревшим домом
Развесили простыни на верёвке,
Ты играл один, но чувствовал сцену,
Как небесный театр в красном свете,
За облаками Бог играет со своим ребенком.
Счастливые между собой, далёкие,
Видят ли они и меня? ты подумал,
Как сегодня вечером, когда ложишься в пустую комнату.
С приоткрытой дверью,
Свет из ванной скользит в тишине,
Чувствовать тебя здесь,
В этом полумраке, в этом эхе.
Да, с искусственным светом,
Найти мой мир, моя любовь к тебе,
Свет, который поет,
Хотя ночь, и хотя тебя нет рядом.