Paroles et traduction Dursun Ali Erzincanlı - Hüzünler Evinin Nazlı Çiçeği

Hüzünler Evinin Nazlı Çiçeği

Fatıma Tüz Zehra, hüzünler evinin nazlı çiçeği
Altı ay ağladı, altı ay yapraklarını döktü
Babasının kabri başında ağladıkça soldu, soldukça ağladı

İşte yine ağlıyor, yine soluyor
Ayakta duramıyor bir yaprağın düşüşü gibi çöküyor kabrin başına
Bir avuç alıyor kabrin toprağından, okşuyor, kokluyor ve ağlıyor
Babasına sesleniyor hıçkırıklar arasında
Hem öyle bir sesleniş ki biz duyuyoruz asırlar sonrasında
Şöyle diyor
Hz. Ahmet'in türbesindeki kokuyu bir kez hisseden artık yaşadığı sürece güzel kokular koklamasa ne çıkar
Birisi kat kat toprağın altındaki babama desin ki
Hıçkırıklarımı ve sesimi duyurabilseydim eğer ona derdim ki
Senden sonra üzerime öyle musibetler döküldü ki
Şayet bunlar gündüzün üzerine dökülseydi hepsi karanlık gecelere dönerdi

Ne zaman gecenin bir vaktinde dalın üzerinde ki kumrunun ağlayışını duysam
Ben de onunla sabaha dek ağlarım
And olsun ki bundan sonra hüzün benim tek sırdaşım olacak
Ve yemin ederim ki boynuma takacağım tek gerdanlığım da
Senin için dökeceğim göz yaşları olacak

Sen, bütün insanlığı aydınlatan bir nurdun
Karanlık gecelerimizde ki dolunaydın
Sana iniyordu Aziz ve Celil olan Rabbimizin ayetleri
Ve Ruhul Kudüs Cebrail di ziyaretçimiz
Sen gidince o da terketti bizleri
Ve bütün hayırlar perdelendi artık bizlere
Ah, keşke ölüm senden önce bize uğrasaydı

Bizi bırakıp gidişinden sonra sana kavuşmamıza engel olan nice perdeler girdi aramıza
Onca genişliğine rağmen artık şehirler bana dar geliyor
Hasan ve Hüseyin toza toprağa bulandılar, bu da bana zor geliyor
Artık bize sadece ağlamak düşüyor

Yaşadığımız sürece, hem de öyle bir ağlayış ki, gözlerde bir damla yaş kalmayıncaya dek
Sana olan hasretim dayanılmaz bir hal aldığında ağlayarak seni ziyarete geliyorum
Kabrinin başında ağlıyor ve inliyorum
Ama ne çare ki hasretinden şikayet eden bana, sen hiç cevap vermiyorsun

Ey toprağın bağrındaki babacığım
Sen öğrettin bana ağlamayı
Ve ancak seni anmakla unutuyorum bütün derdimi, kederimi
Her ne kadar sen toprağın ardında, benden uzaktaysan da
Bu mahsun kalbim seni asla unutmadı ve unutmayacak

Fatıma Tüz Zehra, hüzünler evinin nazlı çiçeği
Altı ay ağladı, altı ay yapraklarını döktü
Babasının kabri başında ağladıkça soldu, soldukça ağladı
Altı ay sonra gözünde yaş, yüzünde sevinç, ebedi aleme göçtü

Delicate Flower of the House of Sorrows

Fatima, the pure Zehra, delicate flower of the house of sorrows
For six months she cried, for six months her leaves fell
At her father's grave she withered as she wept, and wept as she withered

Here she weeps again, withers again
Unable to stand, she collapses by the grave like a falling leaf
She takes a handful of earth from the grave, caresses it, smells it, and cries
She calls out to her father between sobs
A call so heartfelt, we hear it even centuries later
She says
What does it matter if one who has once experienced the fragrance at the tomb of the Prophet Ahmet never smells sweet scents again in life?
Let someone tell my father, buried beneath layers of earth,
If only I could make him hear my sobs and my voice, I would say to him,
Such calamities have befallen me since your departure,
That if they had fallen upon the day, they would have turned all days into dark nights

Whenever I hear the dove weeping on the branch in the dead of night,
I weep with it until dawn
Verily, from now on, sorrow shall be my only confidant
And I swear, the only necklace I shall wear around my neck
Will be the tears I shed for you

You were a light illuminating all of humanity
The full moon in our darkest nights
Upon you descended the verses of our Lord, the Mighty and Majestic
And the Holy Spirit, Gabriel, was our visitor
When you left, he too abandoned us
And all goodness was veiled from us
Ah, if only death had come to us before you

After your departure, many veils came between us, hindering our reunion with you
Despite their vastness, cities now feel constricting to me
Hasan and Hussein are covered in dust and dirt, and this weighs heavily upon me
Now, all that remains for us is to weep

As long as we live, we shall weep until not a single tear remains in our eyes
When my longing for you becomes unbearable, I come to visit you, weeping
I weep and lament at your grave
But alas, you never respond to my complaints of longing

Oh my father, within the embrace of the earth,
You taught me to weep
And only by remembering you do I forget all my troubles and sorrows
Although you are behind the veil of earth, far from me,
This melancholic heart of mine has never forgotten you and never will

Fatima, the pure Zehra, delicate flower of the house of sorrows
For six months she cried, for six months her leaves fell
At her father's grave she withered as she wept, and wept as she withered
Six months later, with tears in her eyes and joy on her face, she departed to the eternal realm